کتاب بیوه کشی41866

معرفی کتاب بیوه کشیکتاب بیوه کشی نوشته یوسف علیخانی ناشر، روزنامه نگار و نویسنده ی معاصر، تا امروز چندین اثر به چاپ رسانده. رمان بیوه کشی رمان موفقی از اوست که تا امروز چندین بار تجدید چاپ شده است.درباره کتاب بیوه کشیگفتن از زنان و رنج هایی که از فرهنگ و اعتقادات منسوخ شده می برند، کار چندان ساده ای نیست. آن هم از زبان یک مرد. یوسف علیخانی با علاقه ای که به فرهنگ و جغرافیای بومی دارد داستان را در طبیعت روستایی دور روایت می کند. روستایی که خوابیده خانم در آنجا همسرش را، که بزرگترین برادر از هفت برادر یک خانواده است، از دست می دهد. بی آنکه حق انتخابی برای ادامه زندگی اش داشته باشد. او قربانی سنت و رسوم مرد سالارانه روستا می شود و به اجبار زن برادر شوهر کوچک ترش می شود. بعد از مرگ شوهرش، باز هم به عقد برادرشوهر کوچکتر درمی آید و این روند تا مرگ هفت برادر ادامه دارد. روح خوابیده خانم که در برابر سرنوشت تنها سکوت کرده به تدریج می میرد.خواندن کتاب بیوه کشی را به چه کسانی پیشنهاد می کنیماین کتاب را به تمام علاقه مندان به ادبیات داستانی معاصر ایران پیشنهاد می کنیم.بخشی از کتاب بیوه کشیوقتی ننه گل نقل می کرد، خوابیده خانم حتم می کرد او دارد خاطره می گوید اما چطور آخر ممکن است دختری از دست زن بابایش، پرنده شده باشد؟ ننه گل می گفت: «ننه جان! من هم اگر زبانم لال، زن بابا بودم و آنقدر با تو می کاویدم که تو جانت به لب ات برسد، تو هم حرفت، آتش می شد به جان پنبه و هر دعایت، به اجابت نزدیک تر.»خوابیده فکر می کرد باید دختری باشی که از دست زن بابا عاصی شده باشد تا بفهمی چطور می شود یک شبه پرنده شد.پیل آقا که بی خواب شده بود، این وقت ها می گفت: «کی بخواهی از این کتاری حرفان دست برداری زن! با این نقل ها آخرش هم این دختر را کولی بار بیاوری.»ننه گل حین اینکه برمی گشته که متکایش را زیر سرش مرتب کند، یواشکی که پیل آقا هم نشنود، به خوابیده خانم می گفت: «مردها هیچ وقت نفهمند که آدمی فقط آدمی نیست و هر وقت که بخواهد می تواند سر به بیابان بگذارد.»سردش شد. تنش لرزه برداشت. دیدن کوزه، سردترش کرد. دوید توی اتاق. فکر کرد: «داشتم چه خوابی می دیدم؟»به خاطرش نیامد چه خوابی می دیده قبل از بیدار شدن. نگاه کرد به عجب ناز که نفس نفس می زد. دست کشید روی سینهٔ بچه. بعد صورتش را چسباند به گونهٔ دختربچه. پتو را کشید تا روی گلوی عجب ناز و آرام، پتو را سر خودش کشید. به بزرگ نگاه کرد که عجب ناز بین شان فاصله انداخته بود. دوست داشت برود نزدیک شوهر اما فکر کرد حالا دیگر سپیدی سحر می زند و خواب به خواب می شود و بعد غضبش را سر گاو و گوسفندهای مردم خالی می کند؛ از بس می دواندشان توی بیابان.چشمانش که رفت، کوزه آمد توی خوابش و باز چشمش سرخی دید و اژدرچشمه و سیاه چشمه و گاوچشمه و پلنگ چشمه و سرخ چشمه و زردچشمه و سفیدچشمه؛ اینقدر خون از کجای زمین می آمد توی سینهٔ چشمه ها؟دستش را برد لای سنگریزه ها؛ به هوای سنگریزه های همیشگی ته چاهچه جلوی چشمه. سنگ نبود. کلوخ هم نبود. توی دستش وا رفت. کشیدش بیرون. رگ و پی در هم ریخته بود. دوباره دستش را برد توی آب که نه، خونِ سرخ چشمه که ماری آمد به دستش. کشیدش بالا. زنجیر طلایی در حالی که خون از هر بندش می چکید، داد می زد گویی «من از گردنِ بزرگ مانده ام».«بزرگ؟»خوابیده از خواب پرید. بزرگ داشت صدایش می کرد: «خانمه!»نگاهش کرد. سُر و مُر و گنده بالای سرش ایستاده بود. خواست ببیند زنجیر طلا، به گردنش هست یا نه. بزرگ گفت: «قند و چایی تمام بشده، بشکسته بداریم؟»