تهوع769420

معرفی کتاب تهوعتهوع رمانی فلسفی نوشته ژان پل سارتر، نویسنده و فیلسوف اگزیستانسیالیست فرانسوی است. این رمان فلسفی که در سال 1۹3۸ منتشر شد تا حدی بازتاب دهنده زندگی خود سارتر است.درباره کتاب تهوعسارتر در این کتاب از خلال خاطرات شخصیت اصلی داستان، که آنتوان روکانتن نام دارد، با تأکید بر تاریخ و پژوهش در آن به بیان اندیشهٔ وجودگرایی می پردازد. این جوان حدوداً سی ساله پس از سال ها گشت وگذار در کشورهای دورونزدیک و خسته از ماجرا و ماجراجویی، به شهرِ کوچک بوویل پناه می برد تا به کمک اسناد موجود در بایگانی کتابخانهٔ شهر کتابی در مورد یک مارکی فرانسوی به نام موسیو دو رولبون بنویسد که در قرن هجدهم زندگی می کرده است. اما یک روز به طور ناگهانی احساس عجیبی به او دست می دهد و خودش را در دنیایی که زندگی می کند غریبه می یابد. رفته رفته همه چیز را به شکل تازه ای می بیند، با تمام چیزهای پیرامونش احساس بیگانگی می کند و بنابراین با نگارش دفتر خاطراتش با راویِ اول شخص، در مورد این حالت غریبی که اسمش را «تهوع» می گذارد مطالبی می نویسد و در واقع تاروپود رمان را می بافد.برخی روزنامه های مذهب گرا در آن زمان به شخصیت مأیوس و «تهوع آورِ» کتاب و تصویر سیاهی که او از پیکر انسان ارائه می دهد انتقادهای تند و گزنده ای کردند، ولی درعین حال منکر استعداد نویسندهٔ جوانش نشدند و آیندهٔ او را درخشان دیدند. خواندن کتاب تهوع را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم علاقه مندان به رمان های فلسفی و انتقادی را به خواندن این اثر دعوت می کنیمدرباره ژان پل سارترادبیات فرانسه در قرن بیستم متأثر از دو جنگ جهانی، تجربهٔ فاشیسم و کمونیسم، استعمارزدایی و نیز ظهور و گسترش کتاب های جیبی، سینما، تلویزیون و رسانه های خبری بوده است. ژان پل سارتر، نویسنده و فیلسوف، در چنین فضایی سال 1۹05 در پاریس به دنیا آمد و سال 1۹۸0 از دنیا رفت. او که با تأکید بر اگزیستانسیالیسم یا وجودگرایی (با این اصل که انسان آزاد و مسئول اعمال خویش است) هم تحسین می شد و هم طرد، چندین رساله از جمله هستی و نیستی (1۹43) و اگزیستانسیالیسم و اصالت بشر (1۹45) را نوشت به علاوهٔ داستان ها و نمایش نامه هایی مانند تهوع، مگس ها و درِ بسته که در آن ها فلسفه و نگرش ادبی اش را نشان داد. سارتر با فعالیت های ادبی و نیز گرایش سیاسی اش به چپ های افراطی بر ذهن های بسیاری تأثیر گذاشت.بخشی از کتاب تهوعیک چیزی ام شده، دیگر شکی ندارم. مثل یک بیماری آمد، نه مثل یک باور معمولی یا امری بدیهی. یواشکی و ذره ذره جا خوش کرد. حس عجیبی داشتم، کمی ناراحت، همین. تا لنگر انداخت و جایش را محکم کرد، آرام گرفت و من به این نتیجه رسیدم که آن حس فقط یک زنگ خطرِ دروغین بوده و چیزی ام نیست. ولی حالا دارد شکوفا می شود.گمان نمی کنم شغلِ تاریخ نگاری بتواند کسی را آمادهٔ تجزیه وتحلیل مسائل روانی کند. در حرفهٔ ما آدم فقط با احساس هایی کلی سروکار دارد که روی شان اسم هایی عامی مانند «بلندپروازی» و «منفعت» می گذارد. بااین حال، اگر سرِ سوزنی از خودم شناخت داشته باشم، الان باید ازش استفاده کنم.مثلاً در دست هایم چیز تازه ای هست، طرز خاص گرفتن پیپ یا چنگالم. شاید هم چنگال است که حالا جور خاصی در دستم جا خوش کرده، نمی دانم. چند لحظه پیش که می خواستم وارد اتاقم شوم، خشکم زد، چون شی سردی را در دستم حس کردم که برای خودش یک جور تشخص داشت و توجهم را جلب می کرد. دستم را باز و نگاه کردم: دستگیرهٔ در توی دستم بود. امروز صبح در کتابخانه، وقتی «خودآموز»۸ آمد تا به من سلام کند، ده ثانیه طول کشید تا شناختمش. چهرهٔ ناشناسی می دیدم، چهره هم نه. و بعد، دستش مثل کرمِ چاقِ سفیدی توی دستم بود. بلافاصله رهایش کردم و دست به نرمی پایین افتاد.