کتاب پازل کوچولو بچین (وسایل نقلیه) ، (۲زبانه،گلاسه،زرکوب،خشتی کوچک،تاووس)181839

معرفی کتاب و هیچ چیز همیشگی نیستو هیچ چیز همیشگی نیست رمانی تاثیرگذار و عاطفی از لورنس تاردیو نویسنده زن فرانسوی است. تاردیو در این اثر به درد فقدان می پردازد و داستان زوجی را روایت می کند که گم شدن کودکشان، زندگی آنها را دگرگون می کند. این اثر در سال ۲00۷ جایزهٔ الن فورنیه و پرنس موریس را برای تاردیو به ارمغان آورد.درباره کتاب و هیچ چیز همیشگی نیست ژنویو و ونسان دختر هشت ساله خود، کلارا را گم می کنند. او یک روز در راه مدرسه ناپدید می شود. اما قرار نیست شما داستان را تا پیدا شدن کلارا دنبال کنید. لورانس تاردیو در و هیچ چیز همیشگی نیست از بحرانی حرف می زند که این فقدان برای خانواده کلارا ایجاد می کند. فاجعه ای که زندگی زوجی خوشبخت را بهم می ریزد و هر کدام را به غار تنهایی خودشان می کشاند. آنها فقدان جگرگوشه خود را تاب نمی آورند و راه زندگی شان را از هم جدا می کنند تا هر کدام به شیوه خود با درد بسازند. این زوج از هم جدا می شوند و پانزده سال بعد، ژنویو به ونسان نامه ای می نویسد. نامه ای که در آن خبر از نزدکی مرگ خود می دهد. او می خواهد که برای آخرین بار ونسان را کنار خودش ببیند… تاردیو در این رمان شما را به تفکر درباره ماهیت یک عشق عمیق وا می دارد. عشقی که باید به پای آن مقاومت کرد تا بحران را از سر بگذارند، زیرا هیچ چیز همیشگی نیست و تنها عشق است که اگر راستین باشد، پایدار خواهد ماند. تلاش برای مقاوم بودن در گذر از بحران ها و رنج های بزرگ زندگی، پیام تاردیو در این داستان است. خواندن کتاب و هیچ چیز همیشگی نیست را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم اگر دوست دارید داستانی عاطفی و عمیق بخوانید که شما را به زوایای پنهان و باطن رابطه بین دو انسان ببرد، و هیچ چیز همیشگی نیست را به شما پیشنهاد می کنیم. درباره لورنس تاردیولورانس تاردیو رمان نویس فرانسوی متولد مارسی و مادر سه فرزند است که از همان دوران کودکی با دنیای کتاب انس می گیرد. اولین رمان او در سال ۲00۲ به نام مثل یک پدر منتشر می شود که با موفقیت همراه است. دو سال بعد رمانی دیگر از این نویسنده منتشر می شود به نام قضاوت لئا که داستان زن جوانی است منتظر حکم دادگاه به خاطر قتل پسر کوچکش. بدون ذره ای وقفه بعد از انتشار، این کتاب با استقبال بی نظیری روبه رو می شود و جایزهٔ رمان لیبرر لوکلر را از آن خود می کند. سومین رمان این نویسنده همین کتابی است که در صفحات آینده با متن آن آشنا خواهید شد: و هیچ چیز همیشگی نیست که در سال ۲00۶ منتشر می شود و در سال ۲00۷ جایزهٔ الن فورنیه و پرنس موریس به آن تعلق می گیرد. لورانس تاردیو تا سال ۲01۹ هفت رمان دیگر نوشته است که اکثر آن ها با استقبال فراوانی روبه رو بوده است.در کارهای لورانس تاردیو عشق به زندگی موضوع اصلی است. او را می توان نویسندهٔ عاطفه و زندگی دانست. درد، تنهایی، سکوت و روابط خانوادگی جایگاه به سزایی در داستان هایش دارد. در یک مصاحبهٔ کوتاه، تاردیو می گوید که داستان هایش تلاشی است برای افشا کردن، پرده برداشتن از ظواهر و رفتن به عمق آنچه در واقعیت هستیم. او با همان سبک تازه، سلیس و روانش از لحظات و تجربیاتی می گوید که ناگهان زندگی را زیرورو می کند و زمان را در حال متوقف می کند.به نظر تاردیو یکی از اولین نقش های نویسنده و هنرمند این است که به ما یاد دهد که به جهان، به دیگری، به خودمان، به احساسات و موقعیت های اطرافمان نگاه کنیم. از نگاه او انسان ها با کتاب ها بزرگ تر و درمقابل آزمون های زندگی صبورتر می شوند. بخشی از کتاب و هیچ چیز همیشگی نیستامروز روز دوازدهم است. هر روز سخت تر از روز قبل می گذرد. می ترسم نتوانم تاب بیاورم. احساس تنهایی می کنم. ونسان دیگر حرف نمی زند، چشم هایش به تلفن دوخته شده و آرام و قرار ندارد. تنها چیزی که به ذهنش می آید بگوید این است که: «پیداش می کنیم، خوب می دونه نباید بره دنبال غریبه ها، بچهٔ محتاط و زرنگیه، تازه شماره تلفن خونه رو هم می دونه».جرئت ندارم بهش یادآوری کنم که دوازده روز گذشته، که یکی از اولین چیزهایی که پلیس به ما گوشزد کرد، این بود که احتمال پیدا شدن بچهٔ گم شده تا سه روز بعد از ناپدید شدن بسیار بالاست، بین سه تا شش روز، این احتمال کم می شود و بعد از شش روز شانس زنده پیدا شدنش بسیار ضعیف است؛ و اینکه هیچ شاهدی وجود ندارد، هیچ کس هیچ چیز نمی داند، با وجود اینکه این اتفاق وسط عصر افتاده، هیچ کس چیزی نمی داند، کسی چیزی ندیده، کسی چیزی نشنیده، هیچ سرنخی نداریم، پلیس ها هیچ سرنخی ندارند، قشنگ معلوم است می خواهند پیش ما این طور وانمود کنند که بله نشانه ای پیدا کرده اند اما من متوجه می شوم که چیزی نمی دانند، کاری از پیش نمی برند.می ترسم. چقدر می ترسم خدایا. دارم سقوط می کنم، سقوطم تمامی ندارد، هیچ وقت به زمین نمی رسم. هزار تکه نمی شوم. می افتم، می افتم، دورم را خلأ پر کرده است، خلائی بی پایان، و هیچ کس اطرافم نیست تا مرا بگیرد، بغلم کند، در گوشم بگوید که زمین زیر پایم سفت است. یعنی ما چه کار کرده ایم که باید چنین تاوانی بدهیم؟اضطراب مرا به یاوه گویی انداخته است: ما کاری نکرده ایم که مستحق این همه درد باشیم، بله، درد از ناکجا می آید، می تواند سر هر کسی نازل شود، و به همین دلیل است که همهٔ ما مثل هم هستیم، همه به یک اندازه شکننده ایم: یک روز خوشبختیم، فردای آن روز زندگی مان در یک چشم به هم زدن خرد و نابود می شود. اطرافیانمان را دیده بودیم که چطور سقوط می کنند اما فکر می کردیم که ما دچارش نمی شویم، در امان هستیم، تا زمانی که نوبت به ما می رسد: زمین یک دفعه فرو می ریزد. اینجاست که می فهمیم ما هم مثل دیگران، به همان اندازه آسیب پذیر، به همان اندازه فانی هستیم. زندگی مان ارزشمندتر از زندگی آن ها نیست.آیا غرور است که تا این حد ما را کور می کند؟چقدر انتظار سخت است. بدون امیدواری چطور می توان صبر کرد؟ و زمانی که باید از خود دفاع کنیم، و خود را برای بدترین ها آماده کنیم، چطور می توانیم امید هم داشته باشیم؟امروز صبح این دفترچه یادداشت را خریدم. اگر بتوانم به صورت مرتب بنویسم، حتی چند جمله، به من کمک خواهد کرد. در غیر این صورت، می ترسم دیوانه شوم.