کتاب چشمهایش28907

معرفی کتاب چشمهایشکتاب چشمهایش یکی از مهم ترین آثار بزرگ علوی از نویسندگان برجسته ادبیات فارسی است. چشمهایش به زندگی یک مبارز سیاسی به نام استاد ماکان و نقاشی مرموز او از چشم های یک زن، می پردازد. طرح کلی داستان با کنار هم قرار دادن قطعات پراکنده یک ماجرا نوشته شده است.نشر نگاه کتاب چشم هایش را که برای اولین بار در سال 135۷ چاپ شده است، منتشر کرده است.درباره ی کتاب چشم هایشکتاب چشم هایش از آثار معدود زبان فارسی است که در مرکز آن یک زن با تمام عواطف و ارتعاشات روانی و ذهنی قرار گرفته است. استاد ماکان/ نقاش بزرگ /که یک مبارز سیاسی علیه دیکتاتوری رضا شاه است، در تبعید می میرد. یکی از آثار باقی مانده از او پرده ای است به نام چشم هایش؛ چشم های زنی که گویا رازی را در خود پنهان کرده است.راوی داستان که ناظم مدرسه و نمایشگاه آثار استاد ماکان است، سخت کنجکاو است راز این چشم ها را دریابد. بنابراین سعی می کند زن در تصویر را بیابد و از ارتباط او با استاد ماکان بپرسد. پس از سال ها، ناظم زن مورد نظر را می یابد و در خانه او با هم گفت وگو می کنند. زن به او می گوید که او دختری از خاندانی ثروتمند بوده و به خاطر زیبایی اش توجه مردان بسیاری را جلب خود می کرده اما آن ها برای او سرگرمی ای بیش نبودند و تنها استاد ماکان بود که توجهی به زیبایی و جاذبه اش نداشته است. زن برای جلب توجه استاد با تشکیلات مخفی سیاسی زیر نظر استاد همکاری می کند اما استاد نه فداکاری او را جدی می گیرد و نه احساسات و عشق او را درمی یابد. در آخر استاد از سوی پلیس دستگیر می شود و زن به درخواست ازدواج رییس شهربانی که از خواستاران قدیمی او بوده است، به شرط نجات استاد از مرگ، پاسخ مثبت می دهد. استاد به تبعید می رود و هرگز از فداکاری زن آگاه نمی شود. در تبعید پردهٔ چشمهایش را می کشد، چشم هایی که زنی مرموز اما هوس باز و خطرناک را نمایان می کند.زن می داند که استاد هرگز او را نشناخته و این چشم ها از آن او نیست.هنوز بر سر اینکه داستان از زندگی کمال الملک الهام گرفته شده است یا زندگی تقی ارانی، اختلاف نظر وجود دارد.کتاب چشم هایش را به چه کسانی پیشنهاد می کنیمکتاب چشمهایش از بزرگ ترین و مهم ترین آثار داستانی فارسی معاصر است. اگر به دنبال اثری خوب و قوی از نویسندگان مطرح می گردید، خواندن کتاب چشم هایش برایتان جذاب است.درباره ی بزرگ علویبزرگ علوی در 13 بهمن ماه 1۲۸3 در تهران متولد شد. نام کامل او سیّد مجتبیٰ آقابزرگ علوی است. او نویسنده واقع گرا، سیاست مدار چپ گرا، روزنامه نگار نوگرا و استاد زبان فارسی ایرانی است که به همراه صادق هدایت و صادق چوبک از پدران داستان نویسی نوین به شمار می رود. بزرگ علوی تحصیلاتش را در زمینه علوم تربیتی و روانشناسی در دانشگاه آلمان به پایان برد و مدتی در مدرسه صنعتی شیراز زبان آلمانی تدریس می کرد. به دلیل پیروی از کمونیسم محاکمه شد و مدتی را در زندان به سر برد. او از اعضای حزب توده و بنیانگذاران آن است. بزرگ علوی دوستی و صمیمیتی با صادق هدایت داشت که با پیوستن مجتبی مینوی و مسعود فرزاد به جمعشان، جمع ربعه را تشکیل می داد. از آثار مشهور بزرگ علوی می توان به چمدان، میرزا، سالاری ها، گیله مرد و چشم هایش اشاره کرد. علوی در ۲1 بهمن 13۷5 چشم از دنیا فرو بست.جملاتی از کتاب چشم هایشهمه چیز این صورت عادی بود: پیشانی بلند، بینی کشیده و قلمی، چانه باریک، گونه های استخوانی، زلف های ابریشمی، لب های باریک، جمعا اثر خاصی در بیننده باقی نمی گذاشتند.صورت از آن زن بسیار زیبایی بود، اما آن چیزی که تماشاچی را مبهوت می کرد، زیبایی صورت نبود، معما و رمز در خود چشم ها بود. چشم ها باریک و مورب بودند. گاهی برعکس تخیل بیننده زنی را جلوه گر می ساخت که دارد با این نگاه نقاش را زجر می دهد. آن وقت تنفر انسان برانگیخته می شد، در صورتی که دوستان و نزدیکان استاد معتقد بودند که در زندگی او زن هیچ وقت نقشی نداشته است.تنها یک زن گویی مدتی مدل نشسته بوده و از آن زن نه صورتی در دست است و نه آثار نقاشی شبیه او دیده می شود.وقتی او را از تهران تبعید کردند، مجرد بود. کسی سراغ نداشت که زنی در زندگی او اثری باقی گذاشته باشد. سه سال و خرده ای در کلات به سر برد و آنجا مرد. در یکی دو روز اول روزنامه ها این حادثه مهم را اصلاً قابل توجه ندانستند. فقط در روزنامه رسمی دولتی با دو سطر اشاره به مرگ استاد شد. ناگهان همه اشک تمساح ریختند و از غروب یک ستاره درخشان در افق هنر ایران سخن گفتند.