اول شخص مفرد (مجموعه داستان)206787

معرفی کتاب اول شخص مفردکتاب اول شخص مفرد مجموعه داستان های کوتاه از هاروکی موراکامی، نویسنده مشهور ژاپنی است که مسائلی عمیق، فلسفی و حتی فانتزی را در داستان وارد می کنند و مانند آثار دیگر او، ذهن را به چالش می کشند. این کتاب را که از پرفروش های ساندی تایمز ( Sunday Times) است با ترجمه روان شیوا مقانلو در اختیارتان قرار دارد. درباره کتاب اول شخص مفرداول شخص مفرد مجموعه هشت داستان کوتاه از هاروکی موراکامی، نویسنده مشهور ژاپنی است. او در تمام دنیا با داستان هایی شناخته می شود که عناصر رئالیسم جادویی را در خود دارند و ترکیبشان را عناصر فرهنگی و بومی ژاپن، ترکیبی خلاقانه و البته جذاب ساخته است. این داستان ها هم حس آشنای شرقی را دربردارند و هم روح ادبیات مدرن غرب در آن ها دمیده شده است. در این کتاب هم هشت داستان را می خوانیم که این ویژگی ها را دارند و البته قلم روان و پخته موراکامی نیز سبب شده تا متفاوت تر از هر داستان دیگری شوند. همه این داستان ها از زبان اول شخص مفرد بیان می شوند و مخاطب است که باید تصمیم بگیرد آیا این داستان ها روایتی از یک زندگی اند و یا یک روایت خیالی.خامه، اعترافات میمون شیناگاوا، کارناوال، مجموعه شعر پرستوهای یاکولت، اول شخص مفرد، با بیتل ها، چارلی پارکر باسا نوا می زند، روی یک بالش سنگی نام داستان هایی است که در این مجموعه می خوانیم. کتاب اول شخص مفرد را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم خواندن این کتاب را به تمام علاقه مندان به داستان های کوتاه و تمام دوست داران قلم موراکامی پیشنهاد می کنیم. درباره هاروکی موراکامی هاروکی موراکامی، نویسنده مشهور و پرفروش ژاپنی، متولد 1۲ ژانویه 1۹4۹ در کیوتو، ژاپن است. او برای رمان ها و داستان هایش که به زبان های بسیاری هم ترجمه شده و در سراسر دنیا خوانده می شوند، جوایز بسیاری مانند جایزه جهانی فانتزی، جایزه بین المللی داستان کوتاه فرانک اوکانر، جایزه فرانتس کافکا و جایزه اورشلیم را از آن خود کرده است. پدر و مادرش هر دو از استادان ادبیات ژاپن بودند و شاید همین مساله هم یکی از دلایل علاقه مندی او به ادبیات بود. او در دوران کودکی، مثل کوبوآبه، تحت تاثیر فرهنگ غربی و ادبیات روسیه بود و روزهایش را با خواندن آثار فرانتس کافکا، گوستاو فلوبر، چارلز دیکنز، کورت وونه گات، فیودور داستایوفسکی، ریچارد براتیگان و جک کرواک می گذراند. از هاروکی موراکامی تا به حال کتاب های بسیاری منتشر و به فارسی ترجمه شده اند، جنگل نروژی، به آواز باد گوش بسپار، تعقیب گوسفند وحشی، IQ۸4 و کافکا در ساحل از جمله کتاب های محبوب او در زبان فارسی است.درباره شیوا مقانلو شیوا مقانلو، مدرس، نویسنده و مترجم، در سال 1354 در مشهد متولد شد و در حال حاضر در تهران زندگی می کند. او در سال 13۷۶ وارد دانشگاه هنر شد. تحصیلاتش را در رشته سینما با گرایش تدوین در دوره کارشناسی و کارگردانی در دوره ی کارشناسی ارشد به پایان رساند. از میان آثار شیوا مقانلو می توان به ترجمه های زیر اشاره کرد: زندگی شهری (مجموعه داستان)/ دونالد بارتلمی، اسکندر مقدونی ـ مایکل برگن، توماس ادیسون ـ لاری کارلسون، میگل سروانتس ـ دان ناردوبخشی از کتاب اول شخص مفردنگاه برادرش به دیوار پشت من دوخته شده بود، انگار بخواهد ساعتی را نگاه کند. اما هیچ ساعتی آنجا نبود، فقط یک دیوار گچ کاری سفید بود. با بی میلی نگاهش را دوباره روی من برگرداند. تمام حرکاتش کند و شمرده بودند. «شاید این طور باشه ولی به هرحال اون خونه نیست.»ادامه داد: «به نظر می آد کلاً کسی خونه نیست. یه کم پیش که بیدار شدم کسی اینجا نبود. باید همه شون رفته باشن جایی، اما من نمی دونم کجا.»چیزی نگفتم.«بابام احتمالاً رفته گلف بازی کنه. خواهرام هم باید رفته باشن پی تفریح. اما مامانم هم بیرونه که این یه کمی عجیبه. معمولاً این جوری نیست.»از هر گمانی خودداری کردم. این، خانوادهٔ من نبود.برادرش گفت: «اما اگه سایوکو قول داده اینجا باشه، مطمئنم زود برمی گرده. چرا نمی آی داخل منتظرش بشی؟»گفتم: «نمی خوام مزاحمتون بشم. همین اطراف یه چرخی می زنم و بعدش برمی گردم.»قاطعانه گفت: «هیچ مزاحمتی نیست. مزاحمت اصلی اینه که دوباره زنگ بزنی و من مجبور باشم پا شم بیام و درو باز کنم. پس بیا تو.»انتخاب دیگری نداشتم، پس به داخل رفتم و او مرا به اتاق نشیمن راهنمایی کرد، همان اتاق نشیمن آشنایی که تابستان هم همراه دوستم واردش شده بودم. روی همان کاناپهٔ کذایی نشستم؛ برادر دوستم خودش را توی صندلی مبلی روبه روی من ولو کرد و یک بار دیگر خمیازهٔ بلندی کشید.دوباره و انگار محض اطمینان پرسید: «تو دوست سایوکویی، درسته؟»همان جواب را دادم: «درسته.»«دوست یوکو نیستی؟»سرم را به علامت نفی تکان دادم. یوکو همان خواهرکوچولوی قدبلند بود.برادر دوستم با نگاهی کنجکاوانه در چشمانش پرسید: «بیرون رفتن با سایوکو جالبه؟»هیچ سرنخی نداشتم که چه واکنشی نشان بدهم، پس ساکت ماندم. او هم همان طور منتظر جواب من نشسته بود.عاقبت کلماتی را پیدا کردم که امیدوارم بودم درست باشند. «خوش می گذره، آره.»«خوش می گذره، ولی جالب نیست!»«نه، منظورم این نبود.» کلماتم ته کشیده بودند.برادرش گفت: «مهم نیست. حالا جالب یا خوش، به گمونم فرقی با هم ندارن. هی، صبحانه خوردی؟»«بله، خوردم.»«می خوام واسه خودم تُست درست کنم. مطمئنی چیزی نمی خوای؟»جواب دادم: «نه، خوبه.»«مطمئن؟»«مطمئن.»«قهوه چی؟»«نه، ممنون.»می توانستم قهوه را قبول کنم ولی احتیاط می کردم که با خانوادهٔ دوستم خیلی گرم نگیرم، به خصوص وقتی خودش هم خانه نبود.بدون هیچ حرفی برخاست و اتاق را ترک کرد. احتمالاً به آشپزخانه رفت تا صبحانه درست کند. کمی بعد صدای به هم خوردن کاسه بشقاب ها را شنیدم. توی اتاق، تنها و مؤدب و دست روی زانو، صاف روی کاناپه نشسته بودم و منتظر بودم دوستم از هرجایی که رفته برگردد. حالا ساعت یازده و نیم را نشان می داد.