ماهی روی درخت28590

معرفی کتاب ماهی روی درختکتاب ماهی روی درخت نوشته لیندا ماللی هانت و ترجمه مرضیه ورشوساز است. کتاب ماهی روی درخت را انتشارات پرتقال منتشر کرده است، این انتشارات با هدف نشر بهترین و با کیفیت ترین کتاب ها برای کودکان و نوجوانان تاسیس شده است. پرتقال بخشی از انتشارات بزرگ خیلی سبز است.درباره کتاب ماهی روی درختخاص بودن همیشه به معنای برنده شدن در مسابقات زیبایی و ورزش های متفاوت نیست، بعضی از آدم ها در انجام عادی ترین کارها ناتوان می شوند که این هم نوعی خاص بودن است.اِلی دختر باهوشی است که از یک اختلال بزرگ رنج می برد و همین مشکل او را در مدرسه تنها و منزوی و ساکت کرده است. او نمی تواند وقتی معلم از او می خواهد کاری انجام دهد تمرکز کند، از طرفی هم نمی خواهد دوباره کارش به مدیر برسد و این بار حسابی به دردسر می افتد.اما مشکل الی چیست؟ این کتاب کودکان را با کسانی که شرایط خاص دارند آشنا می کند.خواندن کتاب ماهی روی درخت را به چه کسانی پیشنهاد می کنیماین کتاب را به تمام کودکان پیشنهاد می کنیم زیرا قدرت درک آنها از مسائل و مشکلات دیگران را بالا می برد.بخشی از کتاب ماهی روی درختبرای جشنِ بارداری خانم هال، جسیکا با یک دسته گل بزرگ که از مغازهٔ گل فروشی پدرش آورده، پیدایش می شود. دسته گلش آن قدر بزرگ است که مطمئنم یک بوتهٔ کامل را از توی باغچه کنده و لای زَرورق پیچیده.خب، برای من که مهم نیست. من یک کارت تبریک زردِ روشن با خودم آورده ام که عکس رُزهای زرد دارد. تازه، عکس گل ها یک هفته ای خُشک نمی شود. به نظر خودم انگار این جوری می خواهم بگویم متأسفم که همیشه مایهٔ عذابم.مَکس هم هدیه اش را می دهد. همین طور که خانم هال هدیه را باز می کند، او هم توی صندلی اش فرو می رود و دست هایش را می گذارد پشتِ سرش.یک بسته پوشک آورده. فکر کنم توقع داشت خانم هال عصبانی بشود و حالا که نشده، حسابی خورده توی ذوقش.مَکس از توجه خوشش می آید. از جشن گرفتن هم همین طور. تقریباً هر روز از خانم هال می خواهد که جشن بگیریم و امروز بالأخره به آرزویش رسیده.وقتی خانم هال کارت تبریک من را از توی پاکت درمی آورد، مثل بقیهٔ کارت ها نوشته اش را بلند نمی خواند. اول کمی مکث می کند. می دانم که حتماً خیلی خوشش آمده. احساس غرور می کنم. کم پیش می آید که همچین حسی داشته باشم.خانم سیلور خَم می شود تا بتواند نوشته را ببیند. پیش خودم فکر می کنم شاید بالأخره برای یک بار هم که شده از من تعریف کنند اما در عوض، ابروهای خانم سیلور می روند توی هم و اشاره می کند که بروم دمِ در.شِی هم از جایش بلند می شود تا کارت را ببیند. بعد می خندد و می گوید: «هر بار اَلی نیکرسون حرف می زنه، دنیا یه درجه خنگ تر می شه!»خانم هال می گوید: «شِی، بگیر بشین!» اما خیلی دیر شده. نمی شود گوشِ همه را گرفت که نشنوند. باید تا الآن به این موضوع عادت کرده باشم، اما هر دفعه انگار یک تکه از من کنده می شود.شِی و جسیکا می خندند و من یادِ هفتهٔ پیش می افتم که برای هالووین، هر کسی لباسِ شخصیتِ داستانی محبوبش را پوشیده بود. من شده بودم آلیس در سرزمین عجایب؛ شخصیتِ کتابی که پدربزرگم هزار بار آن را برایم خوانده. شِی و جسیکا که مثل سایه همه جا دنبالش می رفت، تمام روز صدایم می کردند آلیس در سرزمین خنگ ها.کِیشا می رود بالای سرِ شِی و بهش می گوید: «چرا تو هیچ وقت سَرت به کارِ خودت نیست؟»از کِیشا خوشم می آید. نمی ترسد. من زیادی می ترسم.شِی طوری برمی گردد که انگار بخواهد یک پشه را توی هوا بزند. «مگه به تو ربطی داری؟»«نه به من ربطی نداره، دقیقاً همون جوری که به تو هم ربطی نداره.»