(نیم دانگ پیونگ یانگ) ادبیات امروز،سفرنامه ۵191552

معرفی کتاب نیم دانگ پیونگ یانگکتاب نیم دانگ پیونگ یانگ نوشته ی رضا امیرخانی سفرنامه و مجموعه خاطرات او از سفر به کره شمالی است.درباره ی کتاب نیم دانگ پیونگ یانگکره ی شمالی کشوری عجیب و پر رمز و راز است. از آن جهت که این کشور برای مردم دنیا جای ناشناخته ای است و اخباری که از آن به گوش می رسد هم عجیب و باورنکردنی است. از طرف دیگر کره ی شمالی که ارتباطش را با تمام دنیا قطع کرده است و مردمش را هم از ارتباط با دنیا منع کرده است، خود بر این باورها صحه می گذارد. همین موضوع عدم ارتباط با جهان خارج باعث شده تا روایت های ضد و نقیضی از این کشور در دسترس ما باشد. هنوز هم نمی دانیم واقعا کیفیت زیست مردم کره شمالی چطور است و آیا آن ها در یک کلام «خوشحال» هستند یا نه!رضا امیرخانی که همراه هیئت موتلفه ی اسلامی به کره ی شمالی سفر می کند، خاطرات سفرش را در کتاب نیم دانگ پیونگ یانگ نوشته است. رضا امیرخانی گفته که در این کتاب سعی کرده روایت هایی از کره شمالی به دست ما برساند که دور از غرض ورزی های غربی است. او بدون هیچ ابایی در مقدمه کتاب گفته که با هیئتی سیاسی به این سفر رفته. قدرت نگارش امیرخانی در بیان موضوعات مهم و پیچیده به زبانی ساده است. به حدی که اگر به علوم سیاسی هم علاقه مند نباشید، این کتاب امیرخانی را می توانید به راحتی بخوانید و درکش کنید. کتاب نیم دانگ پیونگ یانگ را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم دوست داران سفرنامه از خواندن کتاب نیم دانگ پیونگ یانگ لذت می برند. همچنین اگر به موضوعات سیاسی علاقه دارید و می خواهید بدانید پشت درهای همیشه بسته این کشور عجیب و مرموز چه خبر است، پیشنهاد می کنیم این کتاب را بخوانید. البته این را هم باید گفت کتاب های مختلفی مانند دختری با هفت اسم هم درباره این کشور نوشته شده است. اما باید بدانیم نویسنده این کتاب کسی است که از کشورش فرار کرده و طبیعتا اگر بخواهیم دیدی کامل تر داشته باشیم، نیاز است روایت متضادی هم با این کتاب بخوانیم. برای همین کتاب نیم دانگ پیونگ یانگ اثر مهمی است. بخشی از کتاب نیم دانگ پیونگ یانگمی گویم نه! ماه مبارک سفر نمی آیم… اصلاً برکاتی در ماه مبارک هست که در ماه های دیگر نیست… شما به ز من می دانید، باید از این فیوضات استفاده کرد… عمر برف است و آفتاب تموز…حسین خودش چوب این منبرها را رنده کرده است. به تأسف سری تکان می دهد و می گوید:ــ سفری بود به کرهٔ شمالی…بیس جامپ و سقوط آزاد از منبر می پرم پایین؛ جوری که عبا و عمامه همان بالا جا می ماند!ــ کرهٔ شمالی؟! می آیم! همین ام روز هم اگر باشد، می آیم.ــ هنوز نگفته ام هم سفران مان را…ــ می آیم… بدون شرط!به فرودگاه امام خمینی که می رسیم تقریباً همه چیز همان جور است که حدس می زدم. سه نفر از حزب مؤتلفه آمده اند و دو نفر هم با تجهیزات عکاسی و فیلم برداری. من کت را گذاشته ام در کاور و کنار کیف دستی می آورم ش تا فردا در فرودگاه پیونگ یانگ بپوشم، اما باقی تقریباً همه مرتب و یک دست، کت و شلوار پوشیده اند. سلامی و علیکی. چشم می دوانم و حسین دعایی را نمی بینم. بعد از یکی از دوستان عکاس می پرسم که آقای دعایی نیستند؟ می خندد:ــ چرا! هستند.دوباره دور و بر را نگاه می کنم. خبری از سیدحسین نیست. دوست عکاس جواب می دهد:ــ خودم هستم! سیدمجتبا دعایی!می فهمم در جلساتی که پیش از سفر تشکیل شده است، حسین دعایی عذر آورده است و نیامده است و به جای او دو نفر از شرکت، یکی اخوی ش مجتبا و دیگری هم آقای سیدموسوی هم سفر خواهند بود. البته در اسنادِ سفر، من هم نفرِ سومِ شرکت هستم!پروازمان دقایقی بعد از اذان مغرب خواهد بود. روزهٔ روز بیست و سوم را باز می کنیم و سوار می شویم. مجتبا برای جمع آب معدنی می گیرد و تهِ ثواب افطار را با یک بطری آب معدنی جاروبرقی می کشد. حسین هم زنگ می زند همان موقع. به ش می گویم:ــ حسین جان! به نظرم کیلویی فروختی ما را. آب هم می دهی که وزن اضافه کنیم!! کاش سنگ نمک هم می دادی برادرت می آورد. سنگ نمک، از ملزوماتِ مال فروشی های دانش بنیان ست!صبح فردا فرودگاه بیجینگ هستیم. هر چه باشد پکن در دهن بسیاری از اروپایی ها و امریکایی ها درست نمی چرخد. اتفاق خاصی نمی افتد. کتابی آورده ام و کمی هم سرگرم مطالعه.