کیمیاگر215128

معرفی کتاب کیمیاگرکتاب کیمیاگر نوشته پائولو کوئیلو است. این کتاب داستان مردی است که برای پیدا کردن حقیقت راهی سفری طولانی می شود. سفری که زندگی اش را می سازد. کتاب کیمیاگر با ترجمه سونیا سینگ منتشر شده است.درباره کتاب کیمیاگر«وقتی واقعاً چیزی را می خواهیم، تمام جهان هستی برای محقق کردن رؤیای ما دست به کار می شود.» این جمله بارها مثل یک ذکر مذهبی در کتاب کیمیاگر تکرار شده است. این موضوع چقدر می تواند درست باشد؟ آیا خواستن همان توانستن بی قیدوشرط است؟ بار مثبت این جمله چنان نیرومند است که ناخودآگاه تصاویری از فضا و کهکشان راه شیری و بهشت را به خاطرمان می آورد. شاید همین موضوع است که باعث می شود به این جمله با دیدهٔ شک بنگریم. بااین حال اگر واقعیت همین باشد چه؟ چه چیزی باعث می شود کوئلیو از یک جملهٔ کلیشه ای بارها استفاده کند و نتیجهٔ آن شاهکاری ادبی و داستانی ماندگار شود؟کوئلیو در شاهکارش، کیمیاگر حول همین موضوع صحبت می کند؛ اینکه تا وقتی نتوانیم هدفمان را در زندگی بفهمیم، چیزی را که حقیقتاً خوشحالمان می کند پیدا نمی کنیم.شاید این جمله ها کلیشه ای به نظر برسند، ولی کلیشه اغلب حاصل تجربه و گذشت زمان است و کوئلیو خود نمونهٔ مسجل داستان کیمیاگر است؛ کسی که در جست وجوی سرنوشت دلخواه خود آن قدر تلاش می کند تا به شهرتی جهانی می رسد.کیمیاگر کتاب پیچیده ای نیست و زبان سختی ندارد. ساده تر بگویم، نمی خواهد خواننده را گیج کند. شاید می داند بسیاری از مفاهیم ساده ولی مهم زندگی را فقط به این دلیل فراموش کرده ایم که از آن ها با لحنی پیچیده و خشک یاد شده است که با ذات این مفاهیم همخوانی ندارند.کوئلیو هم این موضوع را به خوبی درک کرده و از آن در دومین کتابش به خوبی بهره گرفته است. مفاهیم مهم زندگی مثل گوش سپردن به ندای دل، سفرکردن و کسب تجربه برای رسیدن به شناخت درونی، ازدست دادن برای به دست آوردن، شکست و ازپاننشستن، نزاع با قلب و در آخر قربانی کردن آنچه عزیز است، چیزی است که نه تنها در این کتاب، بلکه در سرتاسر زندگی هم با آن روبه رو هستیم.کوئلیو با هنرمندی تمام آن ها را به ما یادآوری می کند و باعث می شود از کنار این چالش ها که شاید شالودهٔ زندگی هستند به سادگی نگذریم، فکر کنیم و قدرشان را بدانیم. درنهایت، آنچه ماندنی است، همین لحظه های ناب درونی اند که زندگی را می سازند. خواندن کتاب کیمیاگر را به چه کسانی پیشنهاد می کنیماین کتاب را به تمام علاقه مندان به ادبیات داستانی پیشنهاد می کنیم.درباره پائولو کوئیلوپائولو کوئلیو در ۲4 اوت سال 1۹4۷ در ریودوژانیرو برزیل متولد شد. پائولو در نوجوانی می خواست یک نویسنده شود؛ اما والدینش اصرار داشتند او نیز همچون پدرش به حرفه مهندسی روی آورد. درونگرایی و سرپیچی کوئیلو از سنتها در 1۶ سالگی، منجرشد تا پدر و مادرش او را به یک مؤسسه روانی بفرستند. پائولو قبل از اینکه به سن ۲0 سالگی برسد، سه مرتبه از این موسسه فرار کرد. او به خاطر آرزوهای پدرو مادرش، در مدرسه حقوق ثبت نام و رویای خود را برای نویسنده شدن رها کرد. اما یک سال بعد، مدرسه را ترک و مدتی همچون یک هیپی زندگی کرد. او به مناطق مختلف دنیا از جنوب آمریکا، شمال آفریقا، مکزیک، و اروپا سفر کرد و وقتی به برزیل بازگشت، به عنوان یک ترانه سرا شروع به کار کرد. کوئلیو همچنین در مقام بازیگر، روزنامه نگار، و کارگردان تئاتر فعالیت کرد. او در سال 1۹۸۶، در راه، یک بیداری معنوی را تجربه کرد، که آن را در اتوبیوگرافی خود در زیارت، شرح داده است. پس از آن کوئلیو شغل پر درآمد خود به عنوان ترانه سرا را ترک کرد و به دنبال نوشتن تمام وقت رفت.آثار متعددی از این نویسنده برزیلی منتشر شده است که از مهم ترین آن ها می توان به خاطرات یک مغ، کیمیاگر، بریدا، کنار رود پیدار نشستم و گریه کردم، کوه پنجم، مبارزان راه روشنایی، ورونیکا تصمیم می گیرد بمیرد، یازده دقیقه، هستی، زهیر، برنده تنهاست و …. اشاره کرد.بخشی از کتاب کیمیاگراسم پسرک سانتیاگو بود و وقتی همراه گله اش به کلیسای متروکه ای رسید، آسمان در حال تاریک شدن بود. سقف آنجا سال ها پیش فروریخته بود و در محلی که قبلاً انبار نگه داری اشیای مقدس کلیسا بود، یک درخت چنار بسیار بزرگ روییده بود.سانتیاگو تصمیم گرفت شب را آنجا بماند و بعد از اینکه مطمئن شد تمام گوسفندها از میان دروازهٔ ویران شدهٔ کلیسا وارد شده اند، با چند تخته چوب دروازه را بست تا گوسفندها در طول شب نتوانند از آنجا خارج شوند. در آن ناحیه گرگی نبود، ولی یک شب گوسفندی فرار کرده و پسرک مجبور شده بود تمام روز بعد را دنبالش بگردد.پسر با ژاکتش قسمتی از زمین را جارو کرد و دراز کشید، سپس کتابی را که تازه تمام کرده بود به عنوان بالشت زیر سرش گذاشت. آن وقت به خودش گفت زمانش فرارسیده که کتاب های قطورتری بخواند؛ هم خواندنشان بیشتر طول می کشید و هم بالشت های راحت تری می شدند.وقتی بیدار شد، هوا هنوز تاریک بود و ستاره ها از میان سقف ویرانهٔ کلیسا پیدا بودند.دوست داشت بیشتر بخوابد. آن شب هم همان خوابی را دید که هفتهٔ پیش دیده بود و یک بار دیگر قبل از اینکه رؤیایش به پایان برسد از خواب پریده بود.از جایش بلند شد و با استفاده از عصایش گوسفندهایی را که هنوز خواب بودند بیدار کرد. بعد متوجه شد به محض اینکه خودش بیدار شده است، بیشتر گوسفندهایش هم بیدار شده اند. انگار انرژی مرموزی زندگی او و گوسفندهایی را که طی دو سال گذشته در دشت و صحرا همراهش به دنبال آب و غذا گشته بودند به هم گره زده بود.زیرلب گفت: «آن قدر به من عادت کرده اند که ساعت خواب و بیداری ام را می دانند.» حالا که بیشتر به این موضوع فکر می کرد، متوجه می شد که شاید برعکس این موضوع هم صحیح باشد؛ شاید خودش آن قدر به آن ها عادت کرده است که ساعت خواب و بیداری شان را می داند.تعدادی از گوسفندها هنوز بیدار نشده بودند. پسرک با عصا به تک تک آن ها ضربهٔ ملایمی زد و هرکدام را با اسمشان صدا کرد. اعتقاد داشت که گوسفندها حرف هایش را می فهمند. برای همین بود که گاهی بخش هایی از کتاب هایش را که روی خودش تأثیر گذاشته بودند با صدای بلند برای گوسفندها می خواند یا از دلایل ناراحتی و خوشحالی یک چوپان در دشت برایشان می گفت. گاهی اوقات هم چیزهای عجیبی برایشان تعریف می کرد که در روستاهای گذری دیده بود.