اقیانوسی در ذهن28702

معرفی کتاب اقیانوسی در ذهناقیانوسی در ذهن رمانی نوجوانانه نوشته کلر وندرپول است. این کتاب ماجرای پسری را روایت می کند که با سفری بیرونی به تحولی درونی می رسد و نگاهش به زندگی متحول می شود. درباره کتاب اقیانوسی در ذهن اقیانوسی در ذهن ماجرای جک را روایت می کند. پسری که مادرش را به تازگی از دست داده و پدرش هم تازه از جنگ برگشته است. او نمی تواند خیلی با پدرش صمیمی شود. پدر، اسم جک را در یک مدرسه شبانه روزی در یک شهر ساحلی می نویسد؛ اما جک در مدرسه هم بدبیاری های زیادی می آورد و حتی یک بار نزدیک است غرق شود چون قایقرانی اش اصلا خوب نیست. این ماجراها جک را بیش از پیش حساس می کند تا این که با پسری به اسم ارلی آشنا می شود که از نظرش عجیب ترین دانش آموز مدرسه است. به ارلی گفته شده برادرش در جنگ کشته شده است اما ارلی این خبر را باور ندارد. او قصد دارد به جستجوی برادرش برود. جک در این سفر با ارلی همراه می شود تا ماجراهای زیاد دیگری را در راه تحول درونی از سر بگذراند. این سفر جک را به فرد دیگری تبدیل می کند. خواندن کتاب اقیانوسی در ذهن را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم نوجوانان علاقه مند به ادبیات داستانی مخاطبان این رمان اند. بخشی از کتاب اقیانوسی در ذهنوقتی پایم را گذاشتم توی غذاخوری، نصیحت آقای مدیر دربارهٔ گروهی نشستن یادم آمد.هرچند که ترجیح می دادم با خودم تنها باشم، ولی رفتم توی صف ناهار، سینی غذا را که رولت گوشت و نخودفرنگی و یک ژله با تکه های موز بود، برداشتم و بعد هم دلم را زدم به دریا و راه افتادم به طرف میز پسرهایی که سر چندتا از کلاس ها دیده بودمشان.یکی از پسرها ـ یعنی سَم فینی چاق ـ بدون این که حرفش را قطع کند، جابه جا شد. «هر کی فکر می کنه کرجی از بادبانی تندتر می ره، احمقه! بذار از این پسر جدیده بپرسیم… بِیکر، کرجی تندتر می ره یا بادبانی؟»اصلاً نمی دانستم دارند دربارهٔ چه حرف می زنند، به خاطر همین هم اَمن ترین راه را انتخاب کردم. شانه هایم را بالا انداختم و گفتم: «کله به کلهٔ همدیگه هستن!»رابی دین پرسید: «پارویی چی؟ تو می گی پارویی بهتره یا بادبانی یا کرجی؟»گفتم: «خب می دونی… معمولاً بادبانی یا پارویی، ولی کرجی برای وقتاییه که مجبوری.»همین طور ساکت به من نگاه می کردند. مطمئنم از حرف هایم سر درنیاورده بودند. وقتی پرستون تاونزِند گفت خب، چی تو رو به ساحل مِین کشونده، از شیوهٔ پرسیدنش حدس زدم احتمالاً پدرش به جای این که فرماندار باشد، وکیل است.حس کردم صورتم گُر گرفته و بعد همچین جواب بی مزه ای بهش دادم: «فکر کنم برای تغییر منظرهٔ دوروبَرم.»سَم گفت: «شنیدم کانزاس از بس زمین صاف داره، از هر طرف می تونی مسیر ایالتای دیگه رو ببینی. راسته یا دروغ؟»جواب دادم: «نمی دونم. از بس گندمزار مواج و غروب دل انگیز برای دیدن هست، ما زیاد به خودمون زحمت نمی دیم به دورتر نگاه کنیم.» خوب جلویش درآمده بودم، اما نمی توانستم تا اَبَد طفره بروم. اگر یک سؤال دیگر ازم می پرسیدند، احتمالاً شیر از توی دهانم می پاشید بیرون یا عرق می کردم و معلوم می شد عصبی هستم. فوری تصمیم گرفتم توجه بچه ها را به عجایب یک نفر دیگر جلب کنم، برای همین پرسیدم: «راستی اون پسره چرا خودشو به هیچ کس نشون نمی ده؟»پرستون گفت: «اِرلی اودِن؟ چیزِ زیادی برای تعریف کردن نیست… پدرش که عضو هیئت مدیرهٔ این جا بوده، سکتهٔ قلبی کرده و مُرده؛ برای همین مجانی ثبت نامش کردن. فقط کلاسایی رو که دلش بخواد میاد. وقتی هم که میاد، اگه معلم یه چیزی بگه که اون دوست نداره، از کلاس می زنه بیرون. اون قدر عجیب وغریبه که کسی کاری بهش نداره.»سَم با صدای جیغ جیغی اش ادامه داد: «آره بابا! پارسال از کلاس زیست شناسی زد بیرون و دیگه برنگشت؛ فقط چون آقای نِلسون گفته بود توی مِین مار سمّی وجود نداره. اِرلی اصرار کرد هنوز توی بخشای شمالی مار زنگی وجود داره، بعدشم رفت بیرون.»پرسیدم: «خب از کجا این قدر مطمئنه که اون جا مار زنگی هست؟»