این منم!: سفری از درماندگی به التیام215561

این منم (سفری از درماندگی به التیام)/نویسنده: روثی لینزی/مترجم: مهسا صمدی/کم کم همه چیز را می فهمم. می فهمم که نباید همیشه عشق را در بوق‎وکرنا کرد. عشق می تواند قوی و درعین حال آرام باشد. عشقْ فریاد زدن اسمم در زمین فوتبال نیست، بلکه ندای مهربانی از آن سوی اتاق ایزوله است؛ ندایی از سوی شخصی که می داند ممکن است هیچ وقت صدایش را نشنوم، اما درهرصورت انتخاب می کند که با من حرف بزند. عشق نمایشِ تاج های درخشان یا دسته گل های عظیم نیست. عشق را می شود در دسته گل های پلاسیده ی روی میز دید که دیگر آب گلدان شان هم کثیف شده است؛ دسته گل هایی که مردم برایم آوردند، اما نمی دانستند که آیا اصلاً چشم هایم را باز خواهم کرد تا ببینم شان یا نه. عشق این نیست که با پلیوری قشنگ از کنار زمین فوتبال شاهد به بارنشستن تلاش هایم باشند؛ عشق این است که شلخته و با صورتی رنگ ورورفته کنار تخت بیمارستانم بنشینند و شاهد ذره ذره آب شدنم باشند. می فهمم که عشق یعنی برای کسی آشفته حال شوی. عشق یعنی سخت تلاش کنیم زرهی پولادین را برای محافظت تن مان کنیم و بعد، همان زره را برای محافظت از عزیزمان روی تنش بنشانیم. عشق یعنی برهنه ایستادن و لرزیدن در برابر چیزی‎که از آن واهمه داریم تا به آن چه بیش از هرچیزی در دنیا دوستش داریم ادای احترام کنیم. این عشقی است که دگرگونم می کند.