تربیت بدون فریاد: با حفظ خونسردی به روشی انقلابی در تربیت فرزندان خود دست یابید43738

زمانی که بیدار می شوید، حسی عجیب ولی آشنا، از خامی و شکنندگی مطلق، به شما سلام می کند. زمانی که طبق معمول به محل کار می شتابید، بازتابی از چیزی مبهم را در یک شیشه ی شکسته در پیاده رو به یاد می آورید؛ یک تشخیص غیر منتظره. بازگشت دوستی که مدت هاست دلتنگش بوده اید. رابطه ای قدیمی که برای رسیدن به هدفی جدید قطع شده است. گرفتن دست یک دوست در تاریکی و کمک به او برای راه رفتن زمانی که قادر به راه رفتن نیست یا نمی خواهد راه برود. یک فنجان چای با معشوق. نگاه مادربزرگ پیش از آن که به ابدیت بپیوندد. میلیاردها سال نوری، به وسعت سکوتی ژرف، شلیک می شوند …
/این جا، در این دنیای زیبای جنون آمیز، زیبایی و اندوه، درد و لذت و خلاقیت بسیار و بسیاری چیزهای دیگر که باید احساس و کشف شوند، وجود دارند و ما اغلب آنها را نادیده گرفته ایم. شاید اگر تمامی اینها و تمامی این تجربیات را در زندگی خود راه می دادیم، قلب را یارای نگاه داشتن آن نبود.
/شاید این مرگ نیست که ما از آن در هراسیم؛ بلکه حیاتی بسیار طولانی است که ما را می ترساند. آنچه در جوانی تان وجود داشت، هوش خلاق و نابی بود که شما در حقیقت به وسیله ی آن شروع به ساختن دیواری محافظ به دور قلب خام، حساس، شکننده، زیبا و معصوم خود کردید. این کار موجب شد حسی کامل که سعی داشت شما را نسبت به محصورکنندگی بالای چیزها، چه منفی و چه مثبت، بی حس کند، باز شود تا مانع از درد، ترس و خشم شما شود، تمرکز شما را از حس تنهایی منحرف سازد، شما را از غم و همچنین شادی خود جدا سازد تا بکوشد یک «خود» ثابت و پایدار جهت اندازه شدن» ایجاد کند، خودی که بتواند امنیت و پذیرفته شدن را احساس کند؛ به این دلیل که خود را کنترل و سازگار کنید، خود را هماهنگ سازید، اجزایی از خود را پنهان کنید و بتوانید از دیگرانی که مشتاق شان هستید، عشق و پذیرش بگیرید.
/شما یک مبارز کوچک و حساس بودید که عشق را بیرون از خود جست و جو می کردید و اشتباه هم نمی کردید. اما شاید حال، زمان آن رسیده باشد که به این محصور بودن پایان دهید و عشقی را که در درونتان است، دوباره کشف کنید.
/شاید تمامی آن دفاعیات زیرکانهی دوران کودکی و جست وجوی استراتژی، اکنون دیگر ضرورتی نداشته نباشد. شاید قلب شما همیشه آنقدر وسیع بوده و هست، که در تمامی زندگی، اندوهی به اندازهی شادی، رنجی به اندازه ی وجد و کسالتی به اندازهی هیجان را در خود داشته باشد. شاید سرانجام این شما باشید که تمام تجربه ها در خودتان جریان پیدا می کند. نه تنها بخش های مطلوب، درخشان و «معنوی» و نه تنها احساسات خوش و مثبت آن، بلکه تمامی احساسات را سرانجام بدون ترس از آن که به شما آسیب می رسانند یا از آنها شرمسار می شوید، درک کنید و دربارهی تمام تفکرات خود، چه مثبت و چه منفی، تأمل کنید و بیش از این برای هیچیک عذرخواهی نکنید؛ سرانجام، مسیر خود را بپیمایید؛ با صدای خود صحبت کنید و در هوایی شفاف و بدون مصالحه با صدایی رسا فریاد بزنید. این
/جرأت است! جرأتی که به معنای نبود ترس، خشم یا تردید نیست؛ بلکه تمایل برای زندگی حقیقی است که تمامیت خود شما و همچنین بخش های آشفته و دردناک تان را در بر می گیرد. جرأتی که مساوی با ریشه کن کردن انسانیت آسیب پذیر شما نیست؛ بلکه تمایلی است برای ارتکاب اشتباه، افتادن و مجددا دست بر زانو زدن و برخاستن؛ به معنای ادامه دادن، به رغم این که نقشهی را گم کرده اید، به رغم اینکه مسیر را نمی شناسید، حتی به رغم اینکه احساس ترس و شکستگی می کنید و نسبت به توانایی خود در راه رفتن مردد شده اید
/جوزف کمپبل می گوید: «اگر مسیر پیش روی شما واضح و شفاف است، پس احتمالا در مسیر شخص دیگری قدم گذاشته اید».
/اگر از قدم گذاشتن در مسیر دیگران خسته اید، از تلاش برای کنترل احساسات و افکار خود منزجر شده اید و می کوشید تصویر موروثی و دست دوم شخص دیگری را از «خوشبختی» یا «زیبایی» زنده نگاه دارید، اگر آمادگی حذف این تفکر را دارید که چگونه باید باشید تا خود را همان طور که هستید، دوست بدارید؛ یعنی با وجود نقص ها، ناکامی ها، تردیدها، زخمها، لکه های مادرزادی، کبودی ها و زگیل های پوستی و همه ی اینها، احساس می کنید که می خواهید تمامی عالم هستی لعنتی را با تمام جنون، لذت، اندوه، غم، وجد و شفافیت و ابهام آن در آغوش بگیرید و اگر با وعده هایی مسیر آرامش که مراجعی نظیر والدین، اساتید معنوی، اساتید خودگردان و رهبران دنیا به شما داده اند سرخورده و ناامید شده اید و در تمنای مورد اعتماد بودن و حقیقی بودن هستید، پس برای «مسیر آرامش» آمادگی دارید.
/پیام کتاب پیش روی شما ساده است: تلاش برای خوشبخت بودن را متوقف کنید، فرار از ناخوشی را متوقف کنید، خود را همان طور که هستید در آغوش بگیرید و خوشبختی عمیق تری را تجربه و کشف کنید. شما اشتباه نمی کن