در راه داستان غیرفارسی _ ۱۹۳ (جهان نو)132003

معرفی کتاب در راهکتاب در راه نوشته جک کرواک است که با ترجمه احسان نوروزی منتشر شده است. رمان پیشِ روی تان ظرف سه هفته نوشته شده، اوایل آوریل سال 1۹51 روی کاغذ رُلی به طول شصت متر، چون سبک جدیدی که جک کرواک بیست و نه ساله برای نوشتن رمان جدیدش انتخاب کرده بود مجالی برای عوض کردن کاغذ ماشین تحریر نمی گذاشت. درباره کتاب در راه نوشتن خودانگیخته سبک این اثر است. اول شخص، سریع، دیوانه وار، اعترافی. در راه تا شش سال ناشری پیدا نکرد، ولی وقتی سپتامبر 1۹5۷ منتشر شد برای همیشه امریکا را تغییر داد. کرواک عاشق سبک بی باپ در موسیقی جاز بود. از همین روست که در اثرش نه تنها تلاشی است برای بازسازی موسیقی چارلی برد پارکر در قالب کلمات، بلکه عملاً مشتمل بر بخش هایی است در ستایش از جاز و خُرده فرهنگ مرتبط با آن. این کتاب سرشار از هیجان و دنیاهای عجیب است که خواننده را تا انتها با خودش همراه می کند.خواندن کتاب در راه را به چه کسانی پیشنهاد می کنیماین کتاب را به تمام علاقه مندان به ادبیات داستانی پیشنهاد می کنیمبخشی از کتاب در راهاولین سواری ام با یک کامیون قُلدر بود که یک پرچم قرمز هم داشت، حدود سی مایل تو دل ایالت سرسبز و محشر ایلینوی رفتیم، راننده اشاره کرد به جایی که جادهٔ ۶، که توش بودیم، می خورَد به جادهٔ ۶۶ و از آن جا تبدیل می شوند به یک جاده که یک عالم راه را می رود طرف غرب. حدود سهٔ بعدازظهر، بعد از خوردن پای سیب و بستنی تو کافه های کنار جاده، یک ماشین کوپه که زنی راننده اش بود نگه داشت. دنبال ماشین رفتم، زنی میان سال بود. تقریباً به سن مادر بروبچه هایی مثل من، که پی کسی می گشت تا برایش تا آیووا رانندگی کند. من که دربست در اختیار بودم. آیووا! خیلی از دِنوِر دور نبود و وقتی می رسیدم آن جا می توانستم استراحت کنم. چند ساعتِ اول را او راند و انگار توریست باشیم، یک جا هم اصرار کرد برویم کلیسایی قدیمی را ببینیم، و بعد من نشستم پشت فرمان و هر چند رانندهٔ تحفه ای نیستم ولی کل مسیر باقی مانده از ایلینوی تا دِیوِن پورت ایالت آیووا را که از راک آیلند می گذشت رانندگی کردم. آن جا بود که برای اولین بار تو زندگی ام رودخانهٔ می سی سی پی عزیز را دیدم که تو مه رقیق تابستان خشک و کم آب شده بود و بوی شدید تعفنش که همان بوی بدن خام امریکا بود حس می شد، چون می سی سی پی است که امریکا را می شوید. راک آیلند ــ خطوط راه آهن، آلونک ها، بخش کوچک مرکزی شهر؛ و بعد از پل دیون پورت دوباره همان جور شهرک هایی که همه شان زیر آفتاب گرم نواحی مرکزی بوی خاک اره می داد. از آن جا زن باید می رفت به راه خودش طرف شهر کوچکی در آیووا و من هم پیاده شدم.