طاعون207078

معرفی کتاب طاعونکتاب طاعون نوشته آلبر کامو و ترجمه کاوه میر عباسی رمانی خواندنی است که با زبانی نمادین درباره بیماری همه گیری صحبت می کند که ناگهان در یکی از شهرهای الجزایر شایع می شود.درباره کتاب طاعونطاعون، نام رمانی است که آلبر کامو در سال 1۹4۷ منتشر کرد. او با زبانی نمادین صحبت می کند و در حقیقت در تلاش است تا در این رمان، چهره زشت فاشیسم را به تصویر بکشد. داستان در شهر اُران در الجزایر اتفاق می افتد. ناگهان یک بیماری شایع می شود. این بیماری که به نظر می رسد از موش ها به انسان سرایت کرده است، جان بسیاری از افراد را می گیرد اما مقامات مسئول شهر، علاقه ای به گفتگو در این باره ندارند و حتی وجود موش ها را تایید نمی کنند. اما با از بین رفتن تعداد زیادی از مردم، شهر در حالت قرنطینه قرار می گیرد. عده ای از اعضای خانواده ها از هم دور مانده اند و بسیاری هم فرار کرده اند…دکتر ریو، پزشک شجاعی که داستان را روایت می کند به همراه ژان تارو، یکی از مسافران، سازمان بهداشتی داوطلبی برای مقابله با بیماری تاسیس می کند. در این میان کشیش شهر معتقد است که این بیماری به دلیل گناه و برای مجازات مردم نازل شده است و اقدام علیه آن فایده ای ندارد…کتاب طاعون را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم علاقه مندان به کتاب ها و آثار نویسندگان بزرگ دنیا، از خواندن کتاب طاعون لذت می برند.درباره آلبر کامو آلبر کامو در ۷ نوامبر 1۹13 در الجزایر فرانسه در خانواده ای فقیر متولد شد. او که فیلسوف و روزنامه نگار مشهور و خالق اثر بی نظیر بیگانه است، در سال 1۹5۷ به خاطر «آثار مهم ادبی که به روشنی به مشکلات وجدان بشری در عصر حاضر می پردازد» جایزه نوبل ادبیات را از آن خود کرد. او پس از رودیارد کیپلینگ جوان ترین برنده ی جایزه نوبل است. آلبر کامو در سال 1۹4۹ یک اتحادیه بین المللی را تأسیس کرد که آندره بروتون نیز یکی از اعضای آن بود. شکل گیری این گروه، به گفته خود کامو، بر اساس «محکوم کردن هر دو ایدئولوژی شکل گرفته در آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی» بود. آلبر کامو در طول دوران فعالیتش رمان ها و نمایشنامه های بسیاری را نوشت. طاعون، سقوط، بیگانه، نمایشنامه کالیگولا، نمایشنامه صالحان، افسانه ی سیزیف و خطاب به عشق که مجموعه نامه های عاشقانه ی او و ماریا کاسارس است از آن جمله اند. آلبر کامو در 4 ژانویه 1۹۶0 در 4۶ سالگی در ویل بلویل فرانسه به علت یک سانحه ی رانندگی چشم از دنیا فروبست.بخشی از کتاب طاعونساده ترین راه برای آن که آدم شهری را بشناسد این است که سر دربیاورد آن جا مردم چه طور کار می کنند، چه طور محبت می ورزند و چه طور می میرند. در شهر کوچک ما، شاید آب وهوا باعث شده هر سه شان را کم وبیش یک جور انجام دهند: با ولع اما بی اعتنا. یعنی چون برای مان ملال آورند، جدیت به خرج می دهیم به برکت عادتْ دل بسته شان بشویم. همشهری های مان خیلی کار می کنند، اما فقط برای این که پول دار بشوند. علاقه شان مشخصاً به تجارت است و این که، به قول خودشان، کسب وکار راه بیندازند و معامله کنند. البته از خوشی های ساده هم غافل نیستند و زن ها، سینما و آب تنی در دریا را دوست دارند. اما، به حکم عقل، این لذت ها را به شنبه شب و یکشنبه موکول می کنند و باقی روزهای هفته تلاش شان این است که پول به جیب بزنند. غروب ها، دفترشان را که ترک کردند، سر ساعت معین توی کافه ها جمع می شوند، در بولواری مشخص گردش می کنند یا از بالکن به تماشای خیابان می ایستند. تمناهای جوان ها آتشین و زودگذرند، و عادت های بدِ مسن ترها از علاقهٔ افراطی به گوی بازی، ضیافت های دوستانه و محفل هایی که آن جا قمارهای سنگین می کنند و مبالغ کلان بردوباخت می شود فراتر نمی روند.شاید بگویند هیچ کدام از این ها مختص شهر ما نیست و اصلاً همهٔ آدم های این دوره وزمانه همین طورند. بی تردید، امروزه خیلی عادی شده که مردم صبح تا غروب کار کنند و باقی عمرشان را با ورق بازی و کافه نشینی و وراجی هدر بدهند. اما شهرها و کشورهایی هستند که مردمان شان، گه گاه، دستخوش دغدغهٔ چیزی دیگر هم می شوند. معمولاً این موضوع در زندگی شان تغییری پدید نمی آورد. فقط دغدغه را داشته اند، ولی این هم خالی از فایده نیست. اُوران، برعکس، ظاهراً شهری است بدونِ دغدغه، یعنی شهری کاملاً مدرن. با این حساب، لازم نمی بینم راجع به نحوه محبت ورزیدن همشهری هایم روده درازی کنم. مردها و زن ها یا خیلی سریع در آن چه عمل عاشقانه نامیده می شود یکدیگر را می بلعند، یا خودشان را درگیرِ عادتِ دونفره ای درازمدت می کنند. بین این اِفراط وتفریط، اغلب، حد وسط وجود ندارد. این هم خیلی بدیع نیست. در اُوران، مثل خیلی جاهای دیگر، ناگزیریم نادانسته عاشق باشیم.ویژگی استثنایی تر شهرمان این است که این جا آدم برای مُردن دچار دردسر می شود. راستش «دردسر» واژه درستش نیست، شاید صحیح تر باشد بگوییم «ناراحتی».