مالون می میرد147718

معرفی کتاب مالون می میردکتاب مالون می میرد، رمانی کوتاه و غافلگیر کننده از ساموئل بکت است. مالون می میرد روایت داستان مالون است که روی تختی دراز کشیده است و انتظار مرگ را می کشد و تا قبل از مردن در دفترچه اش، چیزی می نویسد.مطالعه ی کتاب مالون می میرد با ترجمه ی مهدی نوید به یکی از خاطرات خوبتان تبدیل می شود.درباره ی کتاب مالون می میردمالون می میرد، داستانی بلند و خواندنی از ساموئل بکت است. او در این کتاب ماجرای مالون را نوشته است که روی تختی دراز کشیده و انتظار مرگ را می کشد. مالون همسرش را هم چندی پیش از دست داده است و حالا خودش منتظر مردن است. او روی همان تختی که روی آن دراز کشیده همه کارهایش را می کند. همان جا غذایش را می خورد. همان جا قضای حاجت می کند و همان جا در دفترچه اش می نویسد. دفترچه ای که حالا به کتاب مالون می میرد در دستان شما تبدیل شده است. او در این دفترچه داستانش را می گوید. داستانی درباره یک زن و یک مرد، یک حیوان (احتمالا یک پرنده) و یک شیء (احتمالا یک سنگ) و به این ترتیب او خواننده را وارد داستان خودش می کند.ساموئل بکت در مالون می میرد به خوبی توانسته است بعضی مفاهیم فلسفی را به بازی بگیرد. چیزهایی مثل مرگ، زندگی و توهمی که از آمیختگی این دو در انسان متولد می شود. نقش بازی ها در زندگی و نگرش خاص و متفاوت ساموئل بکت به زیبایی، کتاب مالون می میرد را تبدیل به کتابی خواندنی کرده است. کتاب مالون می میرد را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم مالون می میرد به کسانی که به داستان هایی با موضوعات فلسفی علاقه دارند، پیشنهاد می شود. اگر آثار دیگر ساموئل بکت را دوست داشته اید، از خواندن مالون می میرد هم لذت می برید.درباره ی ساموئل بکتساموئل بارکلی بکت 13 آوریل 1۹0۶ در ایرلند به دنیا آمد. بکت در خانواده ی مذهبی پروتستان متولد شد. در دورانی که تحصیل می کرد و تا زمانی که به عنوان استاد مشغول به کار شد، همچنان اعتقادات مذهبی داشت. اما بعد از اینکه محیط آکادمیک را ترک کرد و به پاریس مهاجرت کرد، کم کم اعتقادات مذهبی را کنار گذاشت. ساموئل بکت در سال 1۹۶۹ جایزه نوبل ادبیات را نیز دریافت کرد. در انتظار گودو، مالون می میرد، فاجعه، آخر بازی و مالوی از آثار مشهور بکت هستند.ساموئل بکت در ۲۲ دسامبر 1۹۸۹ در سن ۸3 سالگی درگذشت و مقبره وی در گورستان مون پارناس، پاریس است.جملاتی از کتاب مالون می میردبالاخره به رغم همه چندی دیگر واقعاً می میرم. شاید ماه بعد. آن وقت یا ماه آوریل است یا ماه مه. چرا که تازه اول سال است، این را از هزار نشانهٔ کوچک می فهمم. شاید اشتباه می کنم، شاید تا روز یحیای تعمیددهنده و حتا چهارده جولای، روز جشن آزادی، زنده بمانم. البته بعید نمی دانم تا عید تجلی نفسی مانده باشد، عید عروج به کنار. ولی این طور فکر نمی کنم، فکر نمی کنم در این حرف در اشتباه ام که در غیابم این جشن وسرور برگزار می شود، امسال. این احساس را دارم، الان چند روز است که این احساس را داشته ام و می پذیرمش. اما فرق آن با آن چه مرا از بدو تولد آزرده در چیست؟ نه، این از آن قِسم تله هاست که دیگر گرفتارشان نمی شوم. نیازم به زیبایی از بین رفته است. می توانستم همین امروز بمیرم، اگر می خواستم، فقط با کمی تلاش، اگر می توانستم بخواهم، اگر می توانستم تلاشی بکنم. اما به واقع بهتر است بگذارم بمیرم، بی سروصدا، بی هیچ عجله ای. حتماً چیزی عوض شده. دیگر این توازن را برهم نمی زنم، به هیچ طریقی…راضی ام، به ناچار، اما نه تا آن حد که کف بزنم. همیشه راضی بودم، می دانستم که جوابش را می گیرم. این هم از بدهکارم. باید یقه اش را بگیرم؟ دیگر به هیچ سؤالی جواب نمی دهم. حتا سعی می کنم دیگر از خودم سؤال نکنم. در وقت انتظار برای خودم قصه هایی می گویم، اگر بتوانم. از آن قِسم قصه هایی نیست که تابه حال بوده، همین است. نه زیباست نه زشت، آرام است، دیگر در آن ها زشتی یا زیبایی یا هیجان وجود ندارد، تقریباً ملال آور است، همچون راوی. چه گفتم؟ مهم نیست. مشتاقانه منتظرم تا رضایتم را حسابی جلب کند، تقریباً جلب کند. راضی ام، بفرما، به قدر کافی دارم، جوابم را گرفته ام، دیگر به هیچ چیز احتیاج ندارم. بگذار قبل از آن که پیش تر بروم بگویم که هیچ کس را نمی بخشم. امیدوارم همه شان زندگی فجیعی داشته باشند و آتش و یخ جهنم را هم بچشند و برای نسل های نفرت انگیز آینده نامی برجای بگذارند که مایهٔ سربلندی باشد. برای امشب کافی است.