نان سال های جوانی41123

معرفی کتاب نان سال های جوانیکتاب نان سال های جوانی اثر هاینریش بل و ترجمه محمد اسماعیل زاده، شرح زندگی و مشقت های مرد جوانی است که در دوران قحطی جنگ زندگی می کند و عشقی، زندگی او را تغییر می دهد.درباره کتاب نان سال های جوانیوالتر فندریچ، تعمیرکار لباسشویی است، او در روزهای قحطی زمان جنگ زندگی می کند. روزگاری که نان، تنها یکی از اقلام سبذ غذایی نیست، بلکه یکی از نیازهای اصلی برای زنده ماندن انسان ها است. در دل والتر، آرزوی سیری ناپذیر نان شکل گرفته است. او از زندگی اش می گوید که نشان دهنده ی روزهای سخت جنگ و بعد از آن است. زندگی سیاهی که با فقر و خشونت توامان شده و زندگی را به مردم سخت کرده است. اما در همین حال است که زنی وارد زندگی اش می شود. عشقی که زندگی او را دگرگون می کند و والتر درمی یابد این عشق، او را بیشتر از هر نان دیگری، سیر می کند.کتاب نان سال های جوانی را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم کتاب نان سال های جوانی را به علاقه مندان به ادبیات داستانی و خواندن آثار بزرگ دنیا پیشنهاد می کنیم. اگر آثار دیگر هاینریش بل را خوانده و دوست داشتید، کتاب نان سال های جوانی را حتما بخوانید.درباره ی هاینریش بلهاینریش بل با نام کامل هاینریش تئودور بل در ۲1 دسامبر 1۹1۷ در شهر کلن متولد شد. همزمان با جنگ جهانی دوم به خدمت سربازی درآمد و تا مدت ها در جبهه های جنگ بود و چندین بار زخمی شد. او برنده ی جایزه نوبل ادبی است. بیشتر آثار او به جنگ (به خصوص جنگ جهانی دوم) و آثار پس از آن می پردازد. آثار او به زبان های بسیار از جمله فارسی ترجمه شده اند. از میان آثار محبوب او می توان به نان سال های جوانی، بیلیارد در ساعت نه و نیم، عقاید یک دلقک، سیمای زنی در میان جمع و میراث اشاره کرد. هاینریش بل در 1۶ ژوئیهٔ 1۹۸5 درگذشت.بخشی از کتاب نان سال های جوانیروزی که هدویگ آمد، یک روز دوشنبه بود، و در این صبح دوشنبه، پیش از آن که خانم صاحب خانه، نامهٔ پدرم را از زیرِ در، داخلِ اتاق بفرستد، دوست داشتم مثل گذشته ها که هنوز در خوابگاه کارآموزی بودم و اغلب این کار را می کردم، پتو را رویِ سرم بکشم. امّا صاحب خانه ام در راهرو صدا زد: «از خانه برایتان نامه رسیده.» هنگامی که او نامهٔ به سفیدی برف را از زیر در، داخل اتاق غلطاند هنوز سایهٔ خاکستری رنگ در آن گسترده بود. با وحشت، سراسیمه از تخت برخاستم، چون به جای مُهر دایره ای شکل ادارهٔ پست، مُهر بیضی شکل پستِ راه آهن را تشخیص دادم.پدرم که از تلگرام متنفر بود، در مدت این هفت سالی که در این شهر تنها زندگی می کنم برایم، فقط دو بار چنین نامه هایی با مُهر پستِ راه آهن فرستاده بود: اولین نامه حاوی خبر مرگ مادر و دومین نامه هم خبر تصادف پدر، زمانی که هر دو پایش شکسته بود و این هم سومین نامه بود؛ آن را باز کردم و وقتی شروع به خواندن نمودم، خیالم راحت شد، پدر نوشته بود: «فراموش نکن که هدویگ، دختر مولر، کسی که تو برایش اتاق تهیه کرده بودی، امروز با قطاری که ساعت 11: 4۷ دقیقه وارد می شود، به آن جا می آید. لطف کن و دنبالش برو، حتماً یادت نرود که چند شاخه گل هم برایش بخری، نسبت به او مهربان و خوش اخلاق باش. سعی کن بتوانی بفهمی که حال و روز چنین دختری چگونه خواهد بود؛ برای اولین بار تنها به شهر می آید، او خیابان و محله ای را که در آن زندگی خواهد کرد نمی شناسد و برایش بیگانه است. راه آهن بزرگ با ازدحام و شلوغی اش در حوالی ظهر او را به وحشت خواهد انداخت. تصوّرش را بکن: او با بیست سال سن به شهر می آید که معلم شود. افسوس که تو دیگر نمی توانی روزهای یکشنبه مرتباً به دیدنم بیایی حیف. از صمیم قلب پدر.»بعدها اغلب راجع به این فکر می کردم که اگر دنبال هدویگ به راه آهن نمی رفتم, چه می شد: وارد یک زندگی دیگر می شدم، درست مثل این که آدم اشتباهاً سوار قطار دیگری شود. زندگی ای که آن وقت ها برایم قبل از این که هدویگ را بشناسم، کاملاً قابل قبول و قابل تحمل می نمود؛ در هرحال وقتی در این باره با خودم فکر می کردم، چنین تصور می کردم. امّا زندگی ای که مانند قطارِ طرف دیگر سکو، پیش رویم قرار داشت، قطاری که چیزی نمانده بود سوار آن شوم؛ این زندگی را اکنون در خواب و خیال می بینم و می دانم این زندگی که آن زمان به نظرم قابل تحمَل می رسید، برایم تبدیل به جهنم می گردید؛ خود را می بینم که در این زندگی بی هدف و سرگردان ایستاده ام، می بینم که لبخند می زنم، حرف زدنم را می شنوم، درست مثل کسی که در خواب، تبسم و حرف زدن برادر دوقلویی را که هرگز نداشته است، ببیند یا بشنود؛ برادر دوقلویی که شاید پیش از آن که نطفه اش از بین برود برای لحظه ای کوتاه به وجود آمده بود.