کتاب بی نهایت بلند و به غایت نزدیک163616

معرفی کتاب بی نهایت بلند و به غایت نزدیکبی نهایت بلند و به غایت نزدیک رمانی با موضوع خانواده نوشته جاناتان سفران فوئر است. این اثر رمان دوم فوئر با موضوع خانواده است. داستان هایی که محور آن فقدان یکی از اعضای خانواده و روبه رو شدن با این فقدان را نشان می دهند.درباره کتاب بی نهایت بلند و به غایت نزدیک پسربچه ای به نام اسکار شل، پدرش را در جریان حمله به برج های تجارت جهانی در یازده سپتامبر از دست می دهد و حالا او در نیویورک به جستجوی معمایی است که پدر برایش باقی گذاشته است؛ کلیدی که پسر نمی داند کدام قفل را قرار است باز کند. او کلید را در پاکتی در خانه پیدا می کند. پاکتی کوچک و به اندازه کارت های اعتباری که درون یک جاسازی شده. کلید شکل عجیبی دارد و شل تلاش می کند تا قفل این کلید را هر طور شده پیدا و آن را باز کند. در تکاپوی برای پیدا کردن قفل، شل وارد ماجراهای عجیبی می شود، از دیدن افراد غریبه گرفته تا جاهای مختلف شهر نیویورک. او سفری را آغاز می کند که مقصدش ممکن است هر چیزی باشد، پیدا کردن آرامش روحی یا پریشانی.درباره جاناتان سفران فوئر جاناتان سفران فوئر در ۲1 فوریهٔ 1۹۷۷ در واشنگتن به دنیا آمد. پدرش وکیل بود و مادرش اهل لهستان و تجارت و فرزندِ یکی از نجات یافتگان از دست ارتش نازی ها. فوئر فرزند میانی خانواده اش است. یکی از برادرانش ویراستار مجلهٔ سیاسی ـ فرهنگی نیو ریپابلیک است و برادر دیگرش روزنامه نگار آزاد.فوئر کودکیِ پُرماجرا و حساسی داشت. به مدرسهٔ جُرج تاون رفت و در هشت سالگی طی حادثه ای در کلاس شیمی مصدوم شد و همین ماجرا به لحاظ عصبی چندان بر او تأثیر گذاشت که سه سال از مدرسه دور ماند.بعدها فوئر به دانشگاه پرینستون نیوجرزی رفت و فلسفه خواند. در همین دانشگاه و در همان سال های اول بود که دورهٔ مقدماتی نویسندگی را زیر نظر جویس کرول اوتسِ رمان نویس گذراند. اوتس از همان ابتدا استعداد فوئر را تشخیص داد، به نوشته هایش علاقه مند شد، به نوشتن تشویقش کرد و گفت «فوئر مهم ترین ویژگی نویسنده شدن را دارد: انرژی.» فوئر می گوید همین تشخیصِ اوتس زندگی اش را تا ابد تغییر داد. فوئر به دانشگاه پزشکی ماونت ساینای رفت، اما فهمید رشتهٔ پزشکی برای آدمی مثل او ساخته نشده. بنابراین از این دانشگاه بیرون آمد و خیلی جدی تصمیم گرفت راه نویسندگی را در پیش بگیرد.اولین کار فوئر این بود که پایان نامهٔ جایزه گرفته اش را سروسامان دهد و آن را تبدیل به رمان کند. این کار در نهایت تبدیل شد به رمان «همه چیز می درخشد». کتاب را انتشارات هاوتون میفلین در ۲00۲ چاپ کرد و چند جایزهٔ درخشان برایش به ارمغان آورد، از جمله جایزهٔ روزنامهٔ گاردین برای کتاب اول نویسندگان. در ۲005 لیو شرایبر، بازیگر امریکایی، از روی این کتاب فیلم نامه ای نوشت و آن را تبدیل به فیلم کرد.همان سال، رمان دومش را به نام بی نهایت بلند و به غایت نزدیک نوشت. تکنیک های پست مدرن فوئر در این رمان (تایپوگرافی های گوناگون و راوی های متعدد) هم تحسین منتقدان را در پی داشت و هم انتقادشان را. بااین حال، رمان پُرفروش شد و ده سال بعد استیون دالدری فیلمی از روی آن ساخت که تام هنکس در آن بازی کرد.در ۲00۸، فوئر برای اولین بار شروع کرد به تدریس نویسندگی خلاق در دانشگاه ییل. از سال ۲00۶ تا ۲00۹ سکوت اختیار کرد و اواخر سال ۲00۹ با اولین کتاب غیرداستانی اش به عرصهٔ ادبی بازگشت. کتابی تندوتیز دربارهٔ صنعت گوشت و گوشت خواری به نام «خوردن حیوانات» که روایت شخصی نویسندهٔ گیاه خوار از مقولهٔ گوشت خواری است.فوئر در ۲01۶ بعد از یک دهه رمان دیگری منتشر کرد به نام «من این جا حاضرم»، که به گفتهٔ منتقدان عناصر زندگی نامه ای فراوانی در آن به چشم می خورد.فوئر اکنون در دانشگاه نیویورک ادبیات خلاق درس می دهد و با همسرش نیکول کراوس و دو فرزندش زندگی می کند.بخشی از کتاب بی نهایت بلند و به غایت نزدیک کتری چی؟ چی می شد اگر لوله اش که بازوبسته می شد، بخاری که ازش بیرون می زد تبدیل به دهانی می شد و می توانست با سوتْ ملودی های قشنگ بزند، شکسپیر بخواند یا این که اصلاً باهم بزنیم زیر خنده؟ می توانستم کتری ای اختراع کنم که با صدای بابا برایم کتاب بخواند، آن وقت می توانستم بخوابم، شاید هم چندتا کتری بخشِ کُر زیردریایی زرد را که یکی از آهنگ های بیتل هاست و من دوست دارم باهم بخوانند؛ چون حشره شناسی یکی از raisons d’être من است و این از آن اصطلاح های فرانسوی است که بلدم.میکروفُن های کوچک چی؟ چی می شد اگر هر کسی یکی از این میکروفُن ها را قورت می داد، و این میکروفُن ها هم صدای قلب مان را از بلندگوهای کوچکی پخش می کردند که می توانستیم توی جیب های لباسِ سرهمی مان بگذاریم؟ آن وقت شب ها توی خیابان که اسکیت سواری می کردی، صدای تپش قلب همه را می توانستی بشنوی و دیگران هم می توانستند صدای قلب تو را بشنوند، یک جورهایی شبیه ردیاب های صوتی. چیز عجیبی که به اش فکر می کنم این است که اگر قلب همهٔ آدم ها درست سر یک وقت شروع می کرد به تپیدن چی می شد، مثل زن هایی که باهم زندگی می کنند و همه باهم یک وقت پریود می شوند، البته این جور که من درباره اش می دانم و البته اصلاً دلم نمی خواهد بدانم. ماجرا خیلی عجیب می شد، فقط این که جایی تو بیمارستان ها که بچه ها توش متولد می شوند صدای لوسترهای کریستال را توی خانه های قایقی می داد؛ چون بچه ها هنوز وقت نکرده بودند تپش قلب شان را باهم یکی کنند. و توی خط پایان ماراتن نیویورک، شهر صدای جنگ می داد.و در ضمن، خیلی وقت ها هست که آدم ها نیاز دارند سریع فرار کنند، اما آدم ها از خودشان بال ندارند، یا هنوز ندارند. به این ترتیب، نظرتان دربارهٔ پیراهنِ دانِ پرنده چیست؟