کتاب تمام این مدت216243

معرفی کتاب تمام این مدترمان تمام این مدت اثری دیگر از ریچل لیپینکات و میکی داتری نویسندگان رمان تحسین شده «پنج قدم فاصله» است. در این داستان هم ما با دو نوجوان عاشق روبه رو هستیم و عشقی لطیف و ناب همراه با اندوهی که رشد می کند و با تحول خود، نگاه انسان را هم به عشق، زندگی و مرگ متحول می سازد.درباره کتاب تمام این مدتکایل و کیمبرلی دو دوست عاشق و بی نقص دبیرستانی هستند تا زمانی که در شب جشن فارغ التحصیلی دبیرستان، کیمبرلی دوستی اش را با کایل به هم می زند. آنها در حالی که در ماشین با هم مشاجره می کنند، دچار سانحه ای تلخ می شوند. کایل وقتی به هوش می آید از ناحیه مغز آسیب دیده و کیمبرلی دیگر در این دنیا نیست. اندوهی عمیق به جان کایل می افتد و دنیایش نابود می شود، او خود را در مرگ کیمبرلی مقصر می داند و از این بابت بسیار افسرده است تا این که با مارلی آشنا می شود. مارلی نیز از فقدانی مشابه رنج می برد. فقدانی که در آن خود را مقصر می داند. این آشنایی حال کایل را بهتر می کند. مارلی و کایل برای بهبود زخم های یکدیرگر تلاش می کنند، غافل از این که احساسی عمیق تر از یک حس همدردی میانشان در حال شکل گیری است چیزی که کایل را می ترساند. خواندن کتاب تمام این مدت را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم علاقه مندان به رمان های خارجی را به خواندن این کتاب دعوت می کنیمدربارهٔ نویسنده های کتاب تمام این مدتمیکی داتریمیکی داتری فارغ التحصیل دانشگاه برنای در رشته هنر تئاتر است. او فیلم نامه نویس و رمان نویس ساکن لس آنجلس و یکی از نویسنده های کتاب پرفروش پنج قدم فاصله است. مواقعی که نمی نویسد، فیلم های سیاه وسفید قدیمی تماشا می کند، پشت سرهم به آهنگ های دریس دی گوش می دهد یا نمایشنامه های یونان باستان را می خواند؛ کلاسیک ها، همیشه.ریچل لیپینکاتریچل لیپینکات یکی از نویسنده های کتاب پرفروش پنج قدم فاصله است. او دارای مدرک کارشناسی در رشته نگارش انگلیسی از دانشگاه پیتسبرگ است. اصالتاً اهل باکسِ پنسیلوانیاست و در حال حاضر به همراه همسرش در پیتسبرگ اقامت دارد. بخشی از کتاب تمام این مدتچشم هایم را می بندم، وانمود می کنم خوابم و صبر می کنم پرستار شب برود. یک چشمم را باز می کنم و می بینم دستش را جلو برده تا چراغ ها را خاموش کند، نفسم را حبس می کنم و منتظر می مانم، در تاریکی محو می شود. در که پشت سرش با صدای تق بسته می شود، راه می افتم.اینترنتی تاکسی خبر می کنم و می گویم دورتر از ورودی بیمارستان بایستد، بعد پاهایم را از تخت آویزان می کنم و می ایستم، پای آسیب دیده ام تقریباً زیر سنگینی وزنم خم می شود.نفس عمیقی می کشم، خودم را ثابت نگه می دارم، برای کمک عصاهایم را برمی دارم و لنگ لنگان به سمت قفسه می روم. ساک مشکی ای که مامان آورده پایین قفسه است، یک شلوارک ورزشی و یک پیراهن بیرون می آورم. تا جایی که می توانم سریع آن ها را می پوشم، خب البته که اصلاً هم سریع نیست! پایم فوریت کل این عملیات را درک نمی کند.با دقت به راهرو چشم می دوزم و به هر دو طرف نگاه می کنم.ساعت نُه است، درست بعد از معاینهٔ اندام های حیاتی ام، زمان مناسب برای حمله: دقیقا نُه. پشت پیشخوان هیچ پرستاری نیست، ایده آل برای من که بدون اینکه گیر بیفتم لنگ لنگان از اتاقم به سمت خروجی بروم.درهای شیشه ای بیمارستان که پشت سرم بسته می شوند. نفس راحتی می کشم، فرارم تقریباً کامل شد.تاکسی من کجاست؟با نگرانی به ورودی بیمارستان خیره می شوم، چشم هایم از مسیر اصلی به سمت درمی آید و دوباره برمی گردد، دنبال راننده ای به نام جان هستم تا با یک ماشین قرمز قبل از اینکه به اتاقم برگردانده شوم، سوارم کند. وقتی منتظرم سعی می کنم خونسردی ام را حفظ کنم، اما از فکر دیدن مارلی فقط تا چند دقیقهٔ دیگر، قلبم دیوانه وار در سینه ام می کوبد. عصبانی می شود؟ دوباره به من اعتماد می کند؟ این برای او چطور بوده است؟ به نوعی فقط می دانم او کسی است که همهٔ این ها را درک می کند.نور چراغ های جلو را می بینم و ماشین جلوی من می ایستد. زود در را باز می کنم و تند می پرم داخل. ذهنم مغشوش است و پایم زق زق می کند، اما من بدتر از این ها را گذرانده ام.راه می افتیم، روی نقشه کم شدن فاصله را می بینم، فاصلهٔ بین من و مارلی ثانیه به ثانیه کوتاه می شود. به سرعت می رویم، خطوط زرد وسط جاده من را به او نزدیک و نزدیک تر می کند.طولی نمی کشد که به خیابان گلندیل می پیچیم، سرعت کم می شود و می ایستیم جلوی یک خانهٔ معمولی سفید در گوشه ای، یک درخت بزرگ جلوی چمن هاست. به بوته های گل پژمردهٔ ایوان و چمن های هرس نشده که نگاه می کنم دلهره می گیرم.این…چیزی نیست که تصورش را می کردم.نگاهی به تلفنم می اندازم و می بینم ساعت تقریباً نه و نیم است.خیلی دیر است؟ در را باز می کند؟راننده می پرسد: «منتظر بمونم؟» و من یک ثانیه درنگ می کنم.بعد سر تکان می دهم. مارلی داخل است. دلیلی ندارد از اینجا بروم. به سختی به پیاده رو می روم و لحظه ای مکث می کنم. ماشین ناپدید می شود.هر قدمی که برمی دارم عصبی تر می شوم، درد پایم هر ثانیه بیشتر می شود، قلبم در سینه ام می کوبد.طولی نمی کشد که فقط «در» میان ماست.