کتاب شاید عروس دریایی28695

معرفی کتاب شاید عروس دریاییکتاب شاید عروس دریایی نوشته آلی بنجامین و ترجمه آرزو قلی زاده است. کتاب شاید عروس دریایی را انتشارات پرتقال منتشر کرده است، این انتشارات با هدف نشر بهترین و با کیفیت ترین کتاب ها برای کودکان و نوجوانان تاسیس شده است. پرتقال بخشی از انتشارات بزرگ خیلی سبز است.درباره کتاب شاید عروس دریاییفرنی، صمیمی ترین دوست سوزی در دریا غرق شده و او چرایی اش را نمی فهمد. سوزی غمگین است آخر فرنی یک دوست فوق العاده بود که می توانستند با هم از همه چیز و همه کس حرف بزنند. همه چیزهایی که دیگران آنها را درک نمی کردند. بدتر از همه این بود که زمانی که فرنی غرق شد، آنها باهم قهر کرده بودند و سوزی هنوز منتظر بود تا بتواند حرف هایش را به فرنی بزند و باهم آشتی کنند. سوزی پر از اندوه و سوال است اما این سوالات او را به حقیقتی می رساند که زندگی اش برای همیشه تغییر می کند.خواندن کتاب شاید عروس دریایی را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم نوجوانان بالای 1۲ سال مخاطبان این کتاب اند. درباره آلی بنجامینآلی بنجامین در خانه ای قدیمی در اطراف نیویورک بزرگ شد؛ خانه ای که دیگران اعتقاد داشتند محل رفت وآمد اشباح است. وقتی بچه بود، با حشرات و قورباغه ها سرگرم بود. این داستان را هم ازآنجاکه او خیلی دل بستهٔ طبیعت بود، نوشته است. او درحال حاضر با همسر و دو فرزندش در ماساچوست زندگی می کند. بخشی از کتاب شاید عروس دریاییهمیشه تصور می کردم مردم با چشم هایشان می بینند، اما وقتی از طرف مدرسهٔ راهنمایی یوجین فیلد مموریال برای اردوی پاییزی به آکواریوم رفتیم، من، یعنی «سوزی سوانسون» کاملاً نامرئی شدم! انگار دیده شدن، بیشتر از چشم، به گوش مربوط است.ما در اتاقِ «مخزن تماس» ایستاده بودیم و به حرف های کارمند ریشوی آکواریوم که با میکروفن صحبت می کرد، گوش می دادیم. او گفت: «دست هایتان را صاف نگه دارید». او توضیح داد اگر دست هایمان را کاملاً بی حرکت در مخزن قرار دهیم، بچه کوسه ها و ماهی های برقی کوچک، مثل گربه های خانگی خودشان را به کف دستمان می مالند؛ «آن ها به سمت شما می آیند، اما یادتان باشد دست هایتان را باز کنید و بی حرکت نگه دارید.»من دوست داشتم کوسه ای را با دست هایم لمس کنم، اما اطراف مخزن شلوغ و پُرسروصدا بود. به خاطر همین، گوشه ای از اتاق ایستادم و فقط نگاه کردم.در کلاس هنر، برای این اردو، لباس هایمان را رنگ آمیزی کرده بودیم. دست هایمان را با نارنجی و آبی رنگ کردیم و حالا لباس هایمان مانند لباس فرم آدم های روان پریش شده بود. فکر کنم دلیلش این بود که اگر یک وقت گم شدیم، پیداکردنمان راحت باشد. بعضی دخترهای خوشگل کلاس مثل «آبری له ولی»، «مولی سمپسون» و «جنا ون هوز» پایین تی شرت هایشان را گره زده بودند، اما لباس من مانند روپوش های زنانهٔ بلند، روی شلوار جینم آویزان بود.درست یک ماه از آن فاجعه می گذشت و از همان روز من دیگر حرف نزدم. البته آن طور که دیگران فکر می کنند، کار من اجتناب از صحبت کردن نیست. فقط تصمیم گرفته ام حالا که مجبور نیستم، دنیا را با کلماتم پُر نکنم. این دقیقاً برخلاف وِراجی هایی است که به آن عادت داشتم و بهتر از چیزی است که دیگران آن را کم گویی می نامند و از من هم انتظار دارند لااقل چیزهایی بگویم.اگر همان قدر، کم هم حرف می زدم، خانواده ام اصرار نمی کردند دکتری را که می شود با او درد دل کرد، ببینم. قرار است امروز بعد از اردو پیش او بروم. رک بگویم منطق آن ها برایم قابل قبول نیست. منظورم این است که اگر کسی نمی خواهد حرف بزند، پس دکتری که می شود با او درد دل کرد، آخرین فردی است که باید پیشش رفت.از این ها گذشته، من می دانستم چنین دکتری کیست. خانواده ام فکر می کردند مغز من مشکل پیدا کرده؛ البته نه از آن مشکلاتی که یادگرفتن ریاضی یا خواندن را سخت کند. آن ها فکر می کردند مشکل من ذهنی است، ازآن دست مشکلاتی که «فرنی» بهشان می گوید اختلال ذهنی؛ که از کلمهٔ «خِلَل» می آید و به معنی درز و شکاف است.یعنی مغز من دچار شکاف شده است.