کتاب فرضیه ی خوشبختی – یافتن حقیقت مدرن در خرد باستان213656

معرفی کتاب فرضیه خوشبختیکتاب فرضیه خوشبختی نوشته جاناتان هایت است که با ترجمه ساناز فرشیدفر منتشر شده است. این کتاب توضیح می دهد چطور نوع بشر می تواند در زندگیش شادی و معنا را پیدا کند و حقیقت مدرن را در خرد باستانی جست و جو کند.درباره کتاب فرضیه خوشبختی کمک به آدم ها برای پیداکردن شادی و معنا دقیقا هدف یک شاخه نوظهور از روان شناسی مثبت گراست. اتفاقا جاناتان هایت هم در این شاخه فعالیت می کند؛ بنابراین این کتاب درباره خاستگاه روان شناسی مثبت گرا در خرد کهن و کاربردهای امروزی این نوع روان شناسی است. نویسنده درباره تحقیقات آن دسته از دانشمندان صحبت می کند که خودشان را به عنوان روان شناس مثبت گرا قبول ندارند. جاناتان هایت 10 نظریه ی کهن و تنوع عظیمی از یافته های تحقیق مدرن را بیرون کشیده است و بررسی می کند . هدف نویسنده این بوده است در حد توان بهترین داستان درباره عوامل شکوفایی انسان و موانع خوب زیستن را که خودمان می سازیم، بررسی کند.خواندن کتاب فرضیه خوشبختی را به چه کسانی پیشنهاد می کنیماین کتاب را به تمام کسانی که به دنبال خوشبختی هستند پیشنهاد می کنیم.بخشی از کتاب فرضیه خوشبختی اولین بار سال 1۹۹1 توی پارک ملی گریت اسموکیِ کارولینای شمالی اسب سواری کردم. وقتی بچه بودم تجربهٔ سوارشدن روی اسب رو داشتم، اما این طور بود که یه بزرگ تر اسب رو با یه طناب کوتاه هدایت می کرد، ولی این اولین باری بود که فقط من و اسب بودیم، بدون طناب. البته تنها نبودم، هشت تا اسب سوار دیگه هم کنارم بودن که یکی شون هم جنگل بان بود و برای همین، سواری خیلی هم برام چالش برانگیز نبود. البته یه لحظهٔ سخت پیش اومد. توی امتداد یه مسیر سرازیری در دامنهٔ تپه دوبه دو سواری می کردیم و اسب من حدود نود سانتی متری لبهٔ پرتگاه راه می رفت. یهو سر پیچ تندی به سمت چپ توی مسیر اسب من داشت مستقیم به طرف پرتگاه می رفت. خشکم زده بود. می دونستم باید به چپ هدایتش کنم، ولی یه اسب دیگه سمت چپ من بود و نمی خواستم بهش برخورد کنم. شاید باید کمک می خواستم یا داد می زدم که «بپا!»، اما بخشی از وجودم خطر رفتن به سمت پرتگاه رو ترجیح داد تا اینکه قطعاً دست وپاچلفتی به نظر برسم. بنابراین فقط خشکم زد و مدت پنج ثانیهٔ نفس گیر هیچ کاری نکردم تا اینکه اسب من و سمت چپیم به آرومی به چپ پیچیدن.وقتی وحشتم فروکش کرد، از ترس مضحکم خنده م گرفت. اسبه دقیقاً می دونست باید چی کار کنه. مسیر رو صد بار رفته بود و اصلاً به اندازهٔ من به سقوط کردن و مردن علاقه ای نداشت. هیچ نیازی هم نداشت من بهش بگم چی کار کنه؛ راستش چند باری هم که سعی کردم هدایتش کنم به نظرم زیاد توجهی نکرد. من کلاً قضیه رو اشتباه گرفته بودم چون کل 10 سال گذشته رو فقط ماشین رونده بودم، نه اسب؛ ماشین ها می رن به سمت پرتگاه ها، مگه اینکه جلوشون رو بگیرین.تفکر انسان به تشبیه وابسته ست. ما مفهوم های جدید یا پیچیده رو در قیاس با چیزهایی می فهمیم که قبلاً یاد گرفتیم. مثلاً سخته که به طور کلی راجع به زندگی فکر کنیم، اما وقتی این طوری تشبیهش می کنیم که «زندگی یه سفره» به نتیجه هایی می رسیم: باید منطقه رو بشناسی، یه مسیر انتخاب کنی، چند تا همسفر خوب واسهٔ خودت پیدا کنی و از سفر لذت ببری؛ چون ممکنه آخر راه هیچی به دست نیاری. فکرکردن درمورد ذهن هم سخته، اما یه بار که براش یه تشبیه پیدا کنی، فکرت جهت می گیره. توی تاریخ انسان ها با حیوانات زندگی کرده ن و سعی کرده ن اون ها رو مهار کنن. برای همین هم ردپای این حیوانات رو توی تشبیه های کهن می بینیم؛ مثلاً بودا ذهن رو به یه فیل وحشی تشبیه کرده:در گذشته همیشه این ذهنم رو گمراه می کرد و دائم بین خودخواهی و شهوت و لذت سرگردان بودم، ولی امروز دیگه گمراهم نمی کنه و در اختیارمه؛ درست مثل یه فیل وحشیه که رام کننده مهارش می کنه.افلاطون هم از استعارهٔ مشابهی استفاده می کنه و می گه نفس یا روان مثل ارابه ست؛ متانت هم بخش عقلانی ذهنه و اون رو هدایت می کنه. ارابه ران های افلاطون باید دو تا اسب رو کنترل می کردن:اسب نجیب سمت راست شق ورقه، استخوان داره، با یه گردن بلند و بینی باشکوه. اون عاشق شرافت، تواضع و خویشتن داریه؛ هم زاد شکوه واقعیه. نیازی نیست شلاقش بزنی؛ با دستورهای کلامی هدایت می شه. اون یکی کج وکوله ست و کلافی از گوشت و استخوانه… هم زاد لاف زدن های بی معنی و گستاخیه، کلاً کَره و انگارنه انگار که یه اسبه. علاوه بر شلاق، سیخونک هم لازم داره.