صداهایی از چرنوبیل: تاریخ شفاهی یک فاجعه ی اتمی131281

معرفی کتاب صداهایی از چرنوبیل: تاریخ شفاهی یک فاجعه ی اتمیسوتلانا آلکسیویچ( /1948)، نویسنده و روزنامه نگار بلاروسی برنده نوبل ادبیات ۲015 است.
/زمانی که نام وی به عنوان برنده نوبل ادبیات ۲015 اعلام شد، خیلی ها تعجب کردند. این نخستین بار بود که جایزه به یک «ناداستان نویس» می رسید.
/«صداهایی از چرنوبیل» نمونه خوبی است از مستندنگاری برای ثبت وقایعی که ابعادی بزرگ، انسانی و مهیب دارند.
/آلکسیویچ با زبانی موجز و توصیفاتی دقیق و به اندازه، قدرت انحصاری زمان را می شکند. دست خوانندگانش را می گیرد و از لحظه حال، از موقعیتی امن، به سال های دور و به فاجعه ای بزرگ می برد. آنقدر که اگر خواننده اش در سکوت خانه ای گرم و امن روی صندلی راحتی نشسته باشد ناگهان خود را لابه لای تشعشعات اتمیِ چرنوبیلِ سی سال پیش می بیند. جایی که راویانش قرار است از حس های عمیق انسانی ای بگویند که از سر گذرانده اند، از همه آن رنج ها و دلیری ها.
/این روایت، ناگزیر توصیف های دلخراشی از واقعه دارد.
/در بخشی از کتاب به نقل از نادِژدا پتروونا ویگوفسکایا، مهاجر از شهر پریپیات می خوانیم:
/«حادثه جمعه شب اتفاق افتاد. صبح هیچ کس از هیچ چیز خبر نداشت. من پسرم را به مدرسه فرستادم. شوهرم به سلمانی رفت. خودم مشغول درست کردن ناهار شدم. شوهرم خیلی زود برگشت… برگشت و گفت: «یک چیزی شبیه به آتش سوزی در نیروگاه اتفاق افتاده. دستور: رادیو خاموش نشود.» این یک آتش سوزی معمولی نبود، بلکه چیزی بود شبیه به تابش نور. زیبا بود. در سینما هم چیزی مشابه آن ندیده بودم. آن شب همه در بالکن ها جمع شده بودند. هرکس بالکن نداشت، می رفت به خانة دوستانش. خانه ما طبقه نهم بود و دید عالی داشتیم. فاصله ی مستقیم مان سه کیلومتری می شد. بچه ها را بیرون می آوردند و روی دست می گرفتند: «نگاه کن! یادت بماند!» و این ها همه کسانی بودند که در راکتور کار می کردند: مهندسان، کارگران… معلمان فیزیک هم بودند… در غباری سیاه می ایستادند… حرف می زدند… نفس می کشیدند… تماشا می کردند… بعضی ها از فاصله های چندده کیلومتری با ماشین و دوچرخه می آمدند که تماشا کنند. ما نمی دانستیم مرگ ممکن استاین قدر زیبا باشد. من تمام شب نخوابیدم. ساعت هشت صبح نظامیانی با ماسک های ضدگاز در خیابان ها در حرکت بودند. هنگامی که سربازان و ادوات جنگی را در خیابان ها دیدیم، نترسیدیم، بلکه برعکس، آرامش پیدا کردیم. حالا که ارتش به کمک مان آمده، همه چیز درست خواهد شد. ما هنوز درکی از آن نداشتیم که اتم صلح آمیز هم می تواند مرگبار باشد و از این که انسان در برابر قوانین فیزیک ناتوان است».