کتاب روزی که شیرها کاهو می خورند40887

معرفی کتاب روزی که شیرها کاهو می خورندکتاب روزی که شیرها کاهو می خورند نوشته رافائل ژیئوردانو است که با ترجمه معصومه خطیبی بایگی منتشر شده است. کتاب روزی که شیرها کاهو می خورند را انتشارات البرز منتشر کرده است و به رفتارهای مسموم انسان ها می پردازد.درباره کتاب روزی که شیرها کاهو می خورندرومن زنی سی ساله و موفق است که سخنران برنامه هایی بسیاری درباره مسمومیت های رفتاری است. در ابتدای کتاب، داستان از زاویه راوی اول شخص است، که رومن روایت می کند. اما در فصل دوم دو شخصیت دیگر به ماجرا اضافه می شود و راوی تغییر می کند. رومن تحلیل گر رفتار است و پس از ملاقات با افراد جدید آنها را تحلیل می کند و یک نوع از مسمومیت رفتاری توضیح می دهد.رومن، زن سی ساله است که به کمک انسان هایی می آید که مانند شیر به هم دندان نشان می دهند تا آنها را در مسیر رسیدن به انسانیت بیشتر همراهی می کند. او انجمنی تشکیل داده است که در آن به این دسته از افراد برنامه ای منحصربه فرد پیشنهاد می دهد و کمکشان می کند تا در رفتار و ذهنیت خود تجدیدنظری کلی ایجاد کنند.در بین شرکت کنندگان جدید این انجمن نمونه های بسیار جذابی به چشم می خورند؛ به خصوص یکی به اسم مکسیمیلیان، تاجر معروفی که مدیرعامل یکی از شرکت های بزرگ مواد آرایشی/بهداشتی ست و شخصیتی فوق العاده جذاب دارد؛ ولی نمونه بارز یک انسان آزاردهنده و مسموم نیز هست!آیا رومن می تواند او را مجاب به تغییر کند تا قدرت درونی اش را به شکلی دیگر و با رعایت احترام بیشتر به دیگران بروز دهد. خب واضح است: او راه سختی در پیش خواهد داشت. این کتاب روایتی جذاب و پرکشش است که مارو با خود همراه می کند.خواندن کتاب روزی که شیرها کاهو می خورند را به چه کسانی پیشنهاد می کنیماین کتاب را به تمام علاقه مندان به ادبیات داستانی روان شناختی پیشنهاد می کنیمبخشی از کتاب روزی که شیرها کاهو می خورندراننده بدون آنکه واکنش بدی نشان بدهد قبول کرد. پاریس زیر نگاه رومن رژه می رفت و از چهره های مسمومی نقاب برمی داشت که گل سرسبدشان برج ایفل بود؛ برجی که قیافه درازش را زیر نگاه های بی حیا عیان کرده بود. ایفل به عنوان بانوی آهنین بر شهر حکمرانی می کرد و خودش را با هم وطن کمابیش مسمومش، تک هرم میدان کنکورد، مقایسه می کرد…بالاخره، بعد از چند مانع و پیچ، تاکسی به مقصد رسید و راننده در کنسرتی از بوق، دوبله پارک کرد.رومن لبخندی زد و درحالی که پای خوش فرم سیاه پوشش را بیرون از خودرو می گذاشت گفت: «بقیه اش مال خودتان باشد.»پدرش دم در ایستاده بود تا به استقبالش برود. زن جوان احساس کرد که قلبش دارد تند می زند.همه چیز برای ورودش به بحث مهیا بود. میکروفون روی پایه قرار گرفته و انتظارش را می کشید، انگار از قبل آماده بود تا حرف هایش را بنوشد. نوشیدن؛ این فکری بود که وقتی از شدت استرس گلویش خشک شد، به ذهنش خطور کرد. مثل همیشه از گرفتگی صدایش می ترسید. یاد یکی از تکنیک های ضد استرس در موقع سخنرانی های دشوار افتاد: جویدن آب1. این مردم نیستند که نگاهت می کنند، بلکه تو داری نگاهشان می کنی… استرست کمتر از آن چیزی که خیال می کنی، دیده می شود… رومن این توصیه ها را زیرلب تکرار می کرد. نفس عمیق، لبخند: دیگر می توانست شروع کند. همین که اولین نفسش به میکروفون خورد، اثر لارسن به وجود آمد و صدای سوت وحشتناکی بلند شد. مردی که در ردیف اول نشسته بود اخمی کرد و پکی زیر خنده زد: «اوه اوه! زن ها و تکنولوژی…». حتماً فکر کرده بود خیلی آدم بامزه ای ست، چون لبخند گشاده ای به رومن زد و چشمکی که نشان از اشتیاقش بود؛ البته اشتیاقی یک طرفه!رومن ته دلش از آن مرد که اهمیت و بزرگی رسالتش را به او یادآور می شد، تشکر کرد… و در ذهنش آستین هایش را بالا زد.