بیست و هشت روز تمام42991

معرفی کتاب بیست و هشت روز تمامبیست و هشت روز تمام نوشته داوید زافیر، رمانی با حال و هوای جنگ جهانی دوم درباره زندگی سخت دختری شانزده ساله به اسم میرا است.درباره کتاب بیست و هشت روز تمامداستان در سال 1۹43 می گذرد. جنگ ویرانگر جهانی در جریان است. جوانان یهودی در گتو ورشو دست به مقاومت می زنند و این کار بیست و هشت روز ادامه دارد. میرا، یکی از اعضای گروه مقاومت، دختری شانزده ساله است که در این جدال مرگ و زندگی می کوشد با قاچاق مواد غذایی زندگی خود و خواهرش را نجات دهد و در برابر نازی ها مقاومت کند.داوید زافیر در این کتاب شخصیت اصلی را در برابر یک دوراهی قرار می دهد تا تصمیم بگیرد با انتخابش سرنوشت خواهرش و یهودیان دیگر را رقم بزند. درواقع محور داستان بر تصمیم ها و انتخاب های میرا می چرخد. خواندن کتاب بیست و هشت روز تمام را به چه کسانی پیشنهاد می کنیمعلاقه مندان به داستان های تاریخی به ویژه داستان هایی از جنگ جهانی دوم از خواندن این کتاب لذت خواهند برد. درباره داوید زافیرداوید زافیر، متولد 1۹۶۶، از معروف ترین و موفق ترین نویسندگان معاصر آلمان است. رمان هایش؛ مسیح مرا دوست دارد، کارمای بد، ناگهان شکسپیر، گاو، خانوادهٔ شاد و بیست وهشت روز تمام درمجموع به فروش بیش از سه میلیون نسخه دست یافته اند و به اکثر زبان های زندهٔ دنیا ترجمه شده اند. این آثار، خارج از آلمان نیز جزء پرفروش ترین کتاب ها محسوب می شوند. داوید زافیر به خاطر نوشتن سناریوی سریال تلویزیونی برلین، برلین موفق به دریافت جایزهٔ تلویزیونی گریمه از آلمان و اِمی (اسکار تلویزیونی) از آمریکا شد. داوید در برمن زندگی و کار می کند و دو فرزند دارد. بخشی از کتاب بیست و هشت روز تمامحصارهایی که بردگان یهودی به دستور نازی ها بنا کرده بودند / بله، یهودیان اجازه یافتند زندانشان را به دست خودشان بنا کنند / سه متر ارتفاع داشت. روی آن ها خرده شیشه ریخته بودند و بالایشان هم سیم خاردارهایی به ارتفاع تقریباً نیم متر کشیده شده بود. سه واحد از گتو محافظت می کردند: نگهبانان، پلیس لهستان و در خود گتو، پلیس های یهودی. این خوک ها هرچه آلمانی ها از آن ها می خواستند، انجام می دادند تا زندگی شان نسبت به ما کمی بهتر باشد. به هیچ کدام از آن ها نمی شد اعتماد کرد، من جمله به برادر بزرگ تر و دلربایم.قاچاقچیان حرفه ای جلوی معدود دروازه های گتو به نگهبانان رشوه می دادند / تمام نگهبانان از پول خوششان می آمد، فرقی هم نمی کرد که چه ملیتی داشتند. به محض اینکه نگهبانان رشوه را می گرفتند، گاری های پر از اجناس اجازه پیدا می کردند از مرز عبور کنند. موادغذایی را اغلب در کف مضاعف گاری ها پنهان می کردند، ولی گاهی حیوان هایی که گاری را می کشیدند، خودشان جنس بودند. هنگام ورود به گتو، گاری ها به اسب ها بسته بودند، ولی کمی بعد انسان ها گاری ها را می کشیدند.برای من ورود به گتو و خروج از آن کار چندان راحتی نبود. پولی نداشتم که بخواهم مثل خیلی ها به نگهبانان رشوه بدهم و – گرچه لاغراندام / بزرگ تر از آن بودم که مثل بسیاری از بچه های کوچک که مجبور بودند کمک خرج خانواده باشند، از میان سوراخ های کوچکی که زیر حصارها ایجاد شده بودند، بیرون بخزم. این موجودات ژنده پوش که در هوای گرم، سرد، بارانی، به زور از میان سوراخ ها رد می شدند و به زحمت از لوله های فاضلاب عبور می کردند و متهورانه از حصارها بالا می رفتند و دست هایشان بر اثر برخورد با خرده شیشه ها می برید، قهرمانان غم انگیز گتو بودند. سن اکثرشان زیر ده سال بود، تعدادی از آن ها تنها شش سال سن داشتند. ولی وقتی در چشمانشان نگاه می کردی، انگار هزار سال در این کرهٔ خاکی سرگردان بودند. هر بار که این موجوداتِ جوانِ پیر را می دیدم، خوشحال می شدم از اینکه توانسته بودم شرایط بهتری را برای زندگی هانا فراهم کنم.