تصویر دختری در آخرین لحظه (کتاب های قفسه ی آبی130)171430

معرفی کتاب تصویری دختری در آخرین لحظهکتاب تصویر دختری در آخرین لحظه، نوشته سیامک گلشیری، رمان جنایی خواندنی و جذابی است که حول ماجرای دزدیده شدن یک دختر جوان می چرخد.درباره ی کتاب تصویر دختری در آخرین لحظه کتاب تصویر دختری در آخرین لحظه، یک رمان جنایی و روان شناسی از سیامک گلشیری است. داستانی معماگونه و پر از ماجرا که تا انتها خواننده را همراه خود می کشاند و با غافل گیری هایش، میخکوبتان می کند. تصویر دختری در آخرین لحظه، داستان یک رمان نویس جنایی است. او که مدت هاست به طرح داستان جدیدش فکر می کرده، بالاخره آغازی جذاب برای آن پیدا می کند و همین که می خواهد نوشتنش را شروع کند، تلفنش زنگ می خورد. خبر بدی در راه است. این را می توان از حس و حال خانه و تلفن درک کرد. آن طرف خط، یکی از دانش جویانش است که می گوید اتفاق بدی برایش رخ داده است و باید حتما ببیندش. ماجرای دزدیده شدن نامزدش، شقایق در میان است. ماجراهای کتاب تصویر دختری در آخرین لحظه در یک شب اتفاق می افتند. زمانی که استاد و شاگرد در تلاشند تا گره از راز این آدم ربایی باز کنند. کتاب تصویر دختری در آخرین لحظه را به چه کسانی پیشنهاد می کنیمدوست داران داستان های جنایی، کتاب تصویر دختری در آخرین لحظه را کتابی جذاب و خواندنی می یابند. درباره ی سیامک گلشیریسیامک گلشیری فرزند احمد گلشیری و برادرزاده ی هوشنگ گلشیری، نویسنده ی نامدار ایرانی در ۲۲ مرداد، 134۷ در اصفهان متولد شده است. سیامک گلشیری تحصیلاتش را در رشته ی زبان و ادبیات آلمانی تا مقطع کارشناسی ارشد ادامه داده است و فعالیت ادبی اش را با چاپ داستان یک شب، دیروقت در نشریه آدینه آغاز کرده است. از سیامک گلشیری تا به حال نزدیک به بیست رمان و چندین مجموعه داستان منتشر شده است. کتاب های پنج گانه ی خون آشام او که برای نوجوانان نوشته است، در فهرست کاتالوگ کلاغ سفید کتابخانهٔ بین المللی مونیخ سال ۲014 جای گرفته است. دیگر کتاب های او نیز، همیشه در فهرست های جوایز نامزد و منتخب بوده اند. در حال حاضر سیامک گلشیری به تدریس داستان نویسی در دانشگاه ها مشغول است. بخشی از کتاب تصویر دختری در آخرین لحظهبه بالای خیابان نگاه کردم، به ماشین هایی که تک وتوک کنار جدول پارک کرده بودند. آهسته به سمت بالا حرکت کردم. هنوز گوشی روی گوشم بود که گفت: «دیدم تون.»کنار خیابان سایهٔ آدمی را دیدم که داشت باعجله به سمت پایین می آمد. از قدِ بلندش حدس زدم خودش باشد. گوشی را گذاشتم توی جیبِ کتم. چندمتریِ ماشین که رسید، کشیدم کنار و نگه داشتم. ماشین را دور زد. وقتی نشست، باز تشکر کرد. گفت: «نمی خواستم این موقع شب بندازم تون تو دردسر.»«ببین، همین حالا که داشتم می پیچیدم تو این خیابون، یادم افتاد یه نفرو می شناسم که می تونه کمک تون کنه.»«کی؟»«یه سرهنگ آگاهی که حالا بازنشسته شده. از دوست های خیلی خوب منه. می تونیم…»نگذاشت حرفم را تمام کنم. گفت: «خودم هم یه نفرو می شناسم، ولی عموم موافق نیست. می گه نمی خواد فعلاً کسی از قضیه بو ببره.»«این طوری کسی متوجه نمی شه.»«می دونم، ولی قبول نمی کنه. تنها کسی که حاضر شد به ش بگیم، شمایین.»و دوباره معذرت خواهی کرد که مرا انداخته توی زحمت. گفتم: «زحمتی نیست. خوشحال می شم اگه بتونم کمک کنم.» پرسیدم: «اون یارو تلفن نکرد؟»«نه، هیچ خبری ازش نیست.»«خب، اگه اصلاً اون نبرده باشدش چی؟ به این فکر کرده ین؟»«مطمئنم. مطمئنم شقایقو برده همون جا.»«آخه از کجا مطمئنی؟»چرخید سمت من. گفت: «دو هفته پیش عمومو دعوت کرده به یه کافی شاپ. همون جا شقایقو از عموم خواستگاری کرده بوده.»سرم را کشیدم عقب، چون یک لحظه احساس کردم بوی بدی به مشامم خورد. شیشهٔ سمت خودم را هم کمی پایین دادم.