جاناتان مرغ دریایی (۲زبانه)114168

معرفی کتاب جاناتان مرغ دریاییکتاب جاناتان مرغ دریایی اثری از ریچارد باخ با ترجمه عباس زارعی است. این داستان زیبا درباره یک مرغ دریایی است که بر خلاف مرغان دیگر دوست دارد پرواز کردن در ارتفاع بالا را تجربه کند و یاد بگیرد…درباره کتاب جاناتان مرغ دریاییاین کتاب داستان جاناتان لیوینگستون است. یک مرغ دریایی که دلش می خواهد بتواند پرواز کردن را یاد بگیرد. او دوست ندارد روزهایش را مانند بقیه ی مرغ های دریایی به خوردن و خوابیدن بگذراند. بنابراین شروع به انجام دادن تمرین هایی برای پرواز کردن می کند. دیگران از این رفتار او تعجب کرده اند. شروع به نادیده گرفتن او می کنند. او را از کارش نهی می کنند و در نهایت یک روز جمع بزرگی تشکیل می دهد تا جاناتان را از جمعشان طرد کنند. جاناتان از دیدن این رفتارها مایوس و ناراحت می شود اما دست از تلاش برنمی دارد…جاناتان مرغ دریایی کتابی است درباره رهایی، پرواز و دل کندن از عادات و تلاش برای ساخت دنیایی بهتر.کتاب جاناتان مرغ دریایی را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم این کتاب اثری خواندنی برای همه افرادی است که در مسیر تحقق رویاهایشان گام برمی دارند. درباره ی ریچارد باخریچارد دیوید باخ، در ۲3 ژوئن 1۹3۶ در ایلینوی آمریکا به دنیا آمد. او از نوادگان یوهان سباستین باخ، آهنگساز مشهور بود. ریچارد باخ از ازدواج اول خود صاحب شش فرزند شد. اما چون اعتقادی به ازدواج نداشت همه آن ها را رها کرد. بعدها یکی از فرزندانش کتابی نوشت. او در آن کتاب از رابطه اش با پدری که هرگز برایش شناخته نشد، گفت. ریچارد باخ خلبان بود و فعالیت های بسیاری که همگی با پرواز ارتباطی دارند، انجام داده است. تقریبا در تمام آثار ریچارد باخ، هواپیما یا پرواز کردن نقش مهمی دارند. جاناتان مرغ دریایی، پندار (اوهام) و پلی به سوی جاودانگی از آثار مشهور ریچارد باخ است که به فارسی ترجمه شده اند.بخشی از کتاب جاناتان مرغ دریاییاکثر مرغان دریایی فقط اصول ساده و اولیه پرواز را یاد گرفته و به خود زحمت یادگیری بیشتر نمی دهند: فقط پرواز از ساحل برای یافتن غذا و دوباره بازگشت به ساحل. از نظر اکثر آنها پرواز مهم نیست؛ بلکه خوردن اهمیت دارد؛ اما جاناتان عاشق خودِ پرواز بود و به خوردن اهمیتی نمی داد. او پرواز را بیش از هر چیز دیگری دوست داشت.مرغان دریایی دیگر از این طرز تفکر او خوششان نمی آمد. حتی والدینش هم از اینکه او تمام وقتش را صرف پرواز در ارتفاع پایین می کرد، ناراضی بودند.نمی دانست چرا وقتی در ارتفاعی کمتر از فاصله بال هایش، روی آب پرواز می کند، می تواند با تلاش کمتر، مدت بیشتری روی هوا باقی بماند. او به داخل آب سقوط نمی کرد؛ بلکه پاهایش روی آب کشیده شده و ردّی از خود به جا می گذاشتند. وقتی می خواست فرود بیاید پاهایش همچنان روی شن ها کشیده می شدند و این کارش واقعآ باعث ناخشنودی والدینش می شد.مادرش پرسید: «چرا جان؟ چرا برات اینقدر سخته که مثل بقیه باشی؟ چرا پرواز تو ارتفاع پایین رو به پلیکان ها و آلباتروس ها نمی سپاری؟ چرا غذا نمی خوری؟ جان، ازت جز پَر و استخون چیز دیگه ای باقی نمونده!»«مادر، پر و استخون بودن برام مهم نیست. فقط می خوام بدونم توی آسمون چه کار می تونم بکنم و قادر به انجام چه کاری نیستم، همین. فقط می خوام بدونم.»پدرش با مهربانی گفت: «ببین جاناتان، چیزی به زمستون نمونده. تعداد قایق ها داره کم می شه و ماهی ها به جاهای عمیق تر می رن. اگه می خوای چیزی یاد بگیری، سعی کن درباره نحوه به دست آوردن غذا باشه. پرواز خیلی خوبه؛ ولی خوردنی که نیست. با پرواز که نمی تونی شکمت رو سیر کنی. یادت نره که هدف از پرواز فقط خوردنه.»