دختر عذرخواهی بسه!191830

توضیحات کتاب دختر، عذرخواهی بسه! اثری است از ریچل هالیس به ترجمه آذین سرداری و چاپ انتشارات فروزش. کتاب پیش رو در حقیقت تلاش دارد تا به ما نشان دهد هدف از خلقت ما به ویژه در قالب یک زن، متقاعد کردن و راضی نگه داشتن دیگران نیست بلکه واقعیت این است که ما باید بدون ترس از نگاه دیگران برای تحقق آرزوهای مان، انجام کارهای به ظاهر ناشدنی، خلق تغییراتی شگرف، مبدل شدن به رهبری قابل احترام و یا هرچیزی که در قالب هنجارها خوشایند باشد تلاش کنیم و دست از بیهوده عذرخواهی کردن بشوییم. ریچل در اثر خود عذرها و بهانه ای را که در طول زندگی برای خود می تراشیم نمایان می کند، چگونگی ایجاد رفتارها و عادت های صحیح را در وجودمان آموزش می دهد، برای کسب مهارت های مورد نیاز آماده مان می سازد و از ما می خواهد در فرصت های بی نظیری که زندگی به ما اهدا می کند غرق شویم و ایده هایی ناب را برای تغییر زندگی مان برگزینیم.سال ها با زنان درباره اینکه چطور رشد کنند صحبت کردم اما متوجه شدم که بسیاری از آن ها با اینکه انگیزه قوی ای دارند زیربنای محکمی برای دنبال کردن اهدافشان ندارند. واقعیت این است که اگر زندگی روزمره ی تان قبل از اینکه پا را فراتر بگذارید مانعی ایجاد کند دیگر فرقی ندارد که برای رسیدن به هدفتان انگیزه دارید یا نه. نبود زیربنا به قدری نکته مهمی است که من برایش یک نام انتخاب کردم تا اینکه با کندوکاو دلایلی را که باعث می شود زنان مشکلات زیادی داشته باشند پیدا کردم. چیزهایی که قبل از دنبال کردن آرزوهایمان به آن ها نیاز داریم اغلب در ارتباط با موفقیت نیستند. معمولا، ما این موارد را بخشی از زندگی خود می دانیم؛ اما اگر اجزای بنیادی را در ابتدای مسیر نداشته باشیم، آنگاه احتمال دستیابی به هر چیزی برایمان خیلی کم خواهد بود.اگر بخواهیم به جلو حرکت کنیم اول از همه باید اقدامات لازم را به عمل بیاوریم. باید خودمان را برای برد آماده کنیم.این طور فکر کنید. مثلا شما یک گلدان هستید. این مثال را یک بار شنیدم و فکر کردم که بهترین تشبیهی است که تا به حال شنیدم. تصور کنید که یک گلدان شیشه ای هستید و کسی آب داخل شما می ریزد. شما برای بقا به آب نیاز دارید؛ بنابراین شما، به عنوان یک گلدان شیشه ای، با انرژی، موادغذایی و تمام چیزهای خوبی که دوست دارید و لذت می برید پر می شوید.اما ما زنان اغلب به اندازه ای که درباره دیگران احساس نگرانی می کنیم به خودمان توجه نمی کنیم، بنابراین تلاش می کنیم و عقب نشینی می کنیم. ما گلدان ها را عقب و جلو و از این پهلو به آن پهلو تکان می دهیم به طوری که تمام چیزهای خوبی که دریافت می کنیم به اطراف پخش و پلا می شوند. مقداری از آن را به فرزندان، همکاران، والدین، یا دوستانمان می دهیم. همچنان خودمان را تکان می دهیم. کمی از آن را اینجا و کمی دیگر را آنجا خالی می کنیم و بالاخره… گلدان می افتد، می شکند و هزار تکه می شود. ما برای مراقبت از بقیه زحمت زیادی می کشیم و در این روند خودمان را نابود می کنیم.