راهنمای عملی مصاحبه روان پزشکی204138

در طی یک دوره کار حرفه ای چهل ساله، شما در حدود صدهزار مصاحبه تشخیصی انجام خواهید داد. به راستی مهمترین ابزار در زرادخانه هر بالینگری، مصاحبه تشخیصی، است، و با این وجود، برنامه های معمول آموزشی به منابع نسبتا محدودی برای تعلیم اختصاصی مهارت های مورد نیاز برای مصاحبه دسترسی دارند. به نظر می رسد فرض کلی این است که اگر درمانگر با انواع مختلفی از بیماران به تعداد کافی مصاحبه انجام دهد، طبیعتا به مهارت های لازم دست می یابد. این موضوع می تواند حقیقت داشته باشد، اما ممکن است زمان زیادی طول بکشد، و فرآیند یادگیری، شاید، آزاردهنده باشد.
/ایده نگارش این راهنما اولین بار در طی یکی از شب های سال اولم در دوره دستیاری روان پزشکی به ذهنم رسید. آن شب در ابتدای شیفت کاریم در بخش حاد روان پزشکی (APS)، دستیاری که دستگاه پیام رسان بخش را به من تحویل می داد، اعلام کرد که علاوه بر پنج بیماری که در اتاق انتظار دیده بودم، دو بیمار دیگر هم هستند که در اورژانس تحت مهار فیزیکی قرار گرفته اند. در آن لحظه، با به صدا درآمدن دستگاه پیام رسان، با شماره موردنظر تماس گرفتم.”روان پزشکی؟ الیسون 6 هستم. ما در اینجا بیماری داریم که می گوید افسرده است و می خواهد خودکشی کند. لطفا بیایید و بیمار را ارزیابی کنید، فورا!” و این بدین معنا بود که در مجموع هشت ارزیابی تشخیصی در پیش داشتم.
/در ادامه آن شیفت کاری، مصاحبه هایم کوتاه و کوتاه تر شدند.
/تاریخچه تکاملی اولین جزء مصاحبه بود که حذف شد و در پی آن، به سرعت معاینه رسمی وضعیت روانی (MSE) قلم خورد. این روند تشریفات گونه تا ساعت پنج صبح ادامه داشت، زمانی که به نتیجه مضحک، اما اجتناب ناپذیر آن رسید. چنانکه کل مصاحبه من کمی بیش از سؤال “آیا قصد خودکشی دارید؟” نبود.
/پس از تحویل دستگاه پیام رسان به همکارم در ساعت هشت صبح (در حالی که فقط 50 دقیقه، یعنی تقریبا برابر طول مدت یک جلسه روان درمانی خوابیده بودم)، به تدریج به یاد مصاحبه های شب قبل افتادم. آیا بسیار کوتاه بودند؟ (مطمئن بودند. آیا سودمند بودند؟ (شک داشتم. آیا کسی سیستمی برای اجرای ارزیابی های تشخیصی ارائه نکرده بود که هم سریع باشد و هم در عین حال برای قضاوت درباره بیمار به حد کفایت جامع باشد؟
/جستجو به دنبال چنین سیستمی دغدغه بقیه سال های دستیاری من شد. پوشه یک پرونده کاغذی را نکات مصاحبه نامگذاری کرده و به تدریج ?رده اطلاعاتی از منابع مختلف از جمله کتب درسی مصاحبه، سخنرانی های میزگردهای روز چهارشنبه، و مباحثات خودم با ناظرین و سایر دستیاران را در آن جمع آوری نمودم. هنگامی که در بخش اعصاب و روان سرگروه دستیاران شدم، جلسات گزارش بیمار را ضبط ویدئویی کرده و از فنون مؤثر و جالب مصاحبه ها یادداشت برمیداشتم. بعدها، در طی اولین شلغم به عنوان استادیار روانپزشکی، این وفنون را در مصاحبه با بیماران بستری در بخش اعصاب و روان بیمارستان آنا ژاک و همچنین بیماران سرپایی در مرکز خیابان هاریس بکار بسته و به دقت تصحیح نمودم.
/در نهایت، به چکیده ای از توصیه ها و نکات رسیدم که به کارایی هرچه بیشتر مصاحبه های تشخیصی کمک می نماید و امیدوارم انجام مصاحبه ها را هم فرح بخش سازد. یادآورها به خاطر سپاری سریع اطلاعات مورد نیاز را تسهیل می کنند. استفاده از فنون مصاحبه به افزایش سرعت پیشرفت مصاحبه کمک می کند، بی آنکه بیماران را گریزان نمایند. هر فصل با کادری مشتمل بر مفاهیم پایه آغاز می شود که محتوی فهرستی از موارد حقیقتا
/به یادماندنی از اطلاعات است. پیوست ها شامل جداول سودمند کوچکی در قالب کارت های جیبی” با اطلاعات ضروری است که می توان در صورت نیاز از آنها کپی تهیه کرد. علاوه بر این، می توان از فرم های موجود برای اطمینان از عدم فراموشی نکات مهم در طی مصاحبه استفاده نمود.
/با این وجود، در این کتاب در جستجوی استدلالهای نظری و شواهد دقیق درباره کارایی این فنون نباشید. بدین منظور، به سراغ یکی از کتب متعدد درسی در زمینه مصاحبه روان پزشکی بروید. هر نکته ای در این راهنما بایستی از ضابطه لازم الاجرای ذیل برخوردار باشد: بایستی برای کارآموز دانش بلافاصله کاربردی درباره نحوه برخورد با یک بیمار جدید به وجود آورد.
/این راهنما درباره چیست؟ اول از همه، این کتاب فقط یک راهنماست و کتاب درسی دوره کارورزی و یا دستیاری نمی باشد. راه یادگیری نحوه مصاحبه با بیماران، انجام مصاحبه با آنان تحت نظارت مطلوب است. تنها بدین ترتیب می توان نکات ظریف مصاحبه، مهارت های شناخت و درک تعاملات بین درمانگر و بیمار، را فراگرفت.
/این کتاب ابزاری راهنما در تلاش های ابتدایی درمانگر برای مصاحبه با بیماران است. این حیطه ایی گیج کننده است. اشتباهات وافر برای ارتکاب و لحظات بی شمار شرمندگی و احساس ناشی گری در پیش است. این کتاب از تمام این ا