سالار مگس ها156755

معرفی کتاب سالار مگس هاکتاب سالار مگس ها نوشته ویلیام گلدینگ برنده جایزه نوبل ادبیات است که توسط ناهید شهبازی مقدم ترجمه شده است. سالار مگس ها روایت تعدادی دانش آموز است که هواپیمایشان در یک جزیره خالی سقوط می کند و مجبور می شوند خودشان زندگیشان را اداره کنند.درباره کتاب سالار مگس هاهواپیمای حمل دانش آموزان در یک جزیره متروکه سقوط می کند و تعدادی از آن ها زنده می مانند رالف یک صدف پیدا می کند و در آن فوت می کند، صدای بلندی که صدف ایجاد می کند کم کم بچه ها را دور هم جمع می کند. بچه ها تصمیم می گیرند برای خودشان یک رییس انتخاب کنند و در رای گیری رالف انتخاب می شود او به بقیه می گوید برای ادامه بقا باید آتش روشن کرد و آتش را روشن نگه داشت. زمان زیادی از سکونت شان در جزیره نگذشته است که خبری بین بچه ها پخش می شود، هیولایی در جزیره دیده شده است. هیولایی که یک بار از آب بیرون آمده و یک بار از هوا. خبر وجود هیولا بین بچه ها منجر به اختلافات شدید و جدا شدن گروه گروه بچه ها از هم می شود.کتاب سالار مگس ها با زبانی نمادین به وضعیت انسان ها در جوامع امروزی پرداخته است. در سالار مگس ها علاوه بر شکل ظاهری داستان، با لایه دومی روبه رو هستیم که نقد جامعه بشری است. ویلیام گلدینگ پیش از اینکه نویسنده باشد شاعر است و با زبانی نرم و شاعرانه وقایع داستانش را روایت می کند.خواندن کتاب سالار مگس ها را به چه کسانی پیشنهاد می کنیماین کتاب به تمام علاقه مندان به ادبیات داستانی جهان پیشنهاد می شود. رمان سالار مگس ها نمونه کامل یک شاهکار مدرن است.درباره ویلیام گلدینگ نویسنده سالار مگس هاویلیام جرالد گولدینگ در 1۹11، در غرب انگلستان زاده شده است. تحصیلات خود را در دانشگاه آکسفورد در رشته زبان و ادبیات انگلیسی به پایان برده و در 1۹40 به نیروی دریائی انگلیس وارد شده است. پنج سال بعنوان افسر نیروی دریائی در عمده ترین درگیری های جنگ دوم جهانی شرکت داشته و سپس اولین قصه خود، سالار مگس ها را در 1۹55 نوشته است.بخشی از کتاب سالار مگس هاپسرک مو بور چند قدم مانده به تخته سنگ خودش را کمی خم کرد و مسیر مرداب را در پیش گرفت. روپوش مدرسه اش را درآورده بود و با یک دست به دنبال خود می کشید ولی هنوز پیراهن خاکستری را به تن داشت و موهایش روی پیشانی اش چسبیده بود. هوا در شکافِ طولانی کوه که پایین تر به جنگلی منتهی می شد، از شدت گرما مثل حمام بود. او داشت به سختی از میان تنهٔ شکستهٔ درختان و گیاهان خزنده چهار دست و پا بالا می رفت که پرنده ای زرد و قرمز با صدایی سحرآمیز از بالای سرش رد شد. انعکاس صدا با بانگی دیگر درآمیخت:«هی! یه دقیقه صبر کن!»بوته های کنارِ شکاف تکانی خورد و قطره های باران به زمین پاشیده شد.صدا گفت: «یه دقیقه صبر کن. گیر افتادم.»پسر موبور ایستاد و جوراب های بلندش را چنان سریع و عادی بالا کشید که انگار برای لحظه ای به جای آن جنگل در یکی از شهرک های حومهٔ لندن بود.صدا دوباره به حرف درآمد:«به سختی می تونم از لای این گیاهای خزنده حرکت کنم.»صاحب صدا در حالی که شاخ و برگ ها، بادگیر چرب و کثیفش را می خراشیدند، عقب عقب از میان بوته ها بیرون آمد. زانوهای برهنه و گوشتالودش از خار بوته ها خراش برداشته بود. خم شد و به دقت خارها را از پاهایش برداشت و بعد چرخید. کوتاه تر و خیلی چاق تر از پسر موبور بود.همان طور که دنبال جای پا می گشت، جلوتر آمد و از پشت شیشه های کلفت عینکش بالا را نگاه کرد.«مردی که بلندگو داشت کو؟»پسر موبور سرش را تکان داد.«این جا یه جزیره ست. من که این طور فکر می کنم. تپه ای درست وسط دریا. شاید هیچ جاش آدم بزرگی نباشه.»