سختی کارهای سخت: راه انداختن کسب و کاری که هیچ راه ساده ای ندارد210900

معرفی کتاب سختی کارهای سختکتاب سختی کارهای سخت نوشته بن هوروویتز است که با ترجمه سعید قدوسی نژاد منتشر شده است. این کتاب به شما می گوید برای راه انداختن کسب و کار وقتی هیچ راه ساده ای وجود ندارد اما به شما کمک می کند بهترین راه حل را پیدا کنید.درباره کتاب سختی کارهای سختتاکنون کتاب های مدیریتی زیادی دربارهٔ راه اندازی و ادارهٔ کسب وکار تألیف و ترجمه شده و در عمدهٔ آنها مدل ها و روش ها مرحله به مرحله توضیح داده شده است. همهٔ این کتاب ها اقدامات لازم را برای ساخت کسب وکار تشریح کرده اند اما وقتی در مقام کارآفرین یا مدیرعامل، این اصول را به کار می برید و پیاده سازی می کنید، می بینید کافی نیستند و یک جای کار می لنگد، بازار دقیقا آنچه پیشبینی کرده بودید نیست، نتوانستید نیروهای خوبی جذب کنید، رقبا به سرعت رشد کردند و مانند این ها. این موارد به اصطالح همان فوت کوزه گری است که در اغلب این کتاب ها بیان نمی شود. این ها مخمصه هایی است که ما را گیر می اندازد. نویسندهٔ این کتاب که خود مدیرعامل و بنیانگذار شرکت های مطرحی در حوزهٔ فناوری در سیلیکون ولی بوده است، سعی کرده است تجربیات خود را به زبانی ساده، و روان و داستانی برای مخاطبانش بیان کند؛ تجربه های از سر گذراندن این مخمصه ها در موقعیت های گوناگون. خواندن کتاب سختی کارهای سخت را به چه کسانی پیشنهاد می کنیماین کتاب را به تمام مدیران کسب و کارها پیشنهاد می کنیم.بخشی از کتاب سختی کارهای سختبه تریستان گفتم که پدرم در کوئینز بزرگ شده است، تا از گیج شدن او جلوگیری کنم. بعد پرسیدم: «پدر، شما توی کوئینزبریج چه کار می کردید؟» او پاسخ داد: «وقتی یازده سالم بود کتاب های کمونیستی پخش می کردم. خوب یادم مانده است، چون مادرم از اینکه حزب کمونیست مرا درگیر این طرح ها می کرد خیلی ناراحت بود. فکر می کرد این کار برای پسر بچه ها زیادی خطرناک است.» پدربزرگم، پدربزرگ و مادربزرگ من کمونیست های کارت دار بودند. فیل هاروویتز، عضو فعال حزب کمونیست بود و به همین خاطر کار معلمی مدرسه را در دورهٔ مک کارتی از دست داد. پدرم بچه ای پوشک قرمزبود و با تعالیم فلسفهٔ چپ بزرگ شد. او در سال 1۹۶۸ خانوادهٔ ما را به غرب، به شهر برکلی در ایالت کالیفرنیا منتقل کرد و سردبیر نشریهٔ معروف رمپارتس شد که متعلق به جنبش چپ نوبود. درنتیجه من در شهری بزرگ شدم که ساکنانش با افتخار آن را جمهوری خلق برکلی می دانستند. بچه که بودم از بزرگترها خیلی می ترسیدم و خجالت می کشیدم. وقتی مادرم مرا برای اولین بار در مهدکودک گذاشت، گریه کردم. معلم به او گفت که برود و این اطمینان را داد که گریه کردن برای بچه های مهدکودک کاملا عادی است. اما وقتی سه ساعت بعد مادرم، الیسا هاروو یتز، برگشت، مرا دید که غرق در اشک بودم و هنوز گریه می کردم. معلم توضیح داد که یکسره گریه کرده ام و به همین خاطر حالا لباس هایم خیس شده اند. همان روز از مهدکودک بیرونم کردند. اگر مادرم صبورترین آدم دنیا نبود، ممکن بود هرگز دیگر به مدرسه نروم. وقتی همهٔ اطرافیان روان درمانی را پیشنهاد می کردند، مادرم صبور بود و می خواست منتظر بماند تا من با دنیا کنار بیایم، مهم نبود چقدر می خواهد طول بکشد. وقتی پنج سالم بود، از خانه ای یک خوابه در خیابان گلن، که دیگر برای خانوادهٔ شش نفرهٔ ما خیلی کوچک شده بود، به خانهٔ بزرگتری در خیابان بونیتا اثاث کشی کردیم. بونیتا طبقهٔ متوسط برکلی بود، که یعنی با آنچه می توان در بیشتر محله های طبقهٔ متوسط سراغ گرفت، قدری متفاوت بود. بلوک ما مجموعه ای بود از هیپی ها، آدم های دیوانه، آدم های طبقه پایینی که تلاش زیادی برای بالا کشیدن خودشان می کردند و آدم های طبقه بالایی که آنقدر مواد مصرف می کردند که پایین بیفتند. روزی یکی از دوستان برادر بزرگترم جاناتان، به نام راجر )که اسم واقعی اش این نبود)، در خانهٔ ما بود. راجر به بچه های آفریقایی/ آمریکایی در پایین بلوک اشاره کرد که سوار گاری دستی قرمز کوچکی بود و به من گفت: «اگر جرئت داری برو پایین خیابان، به آن بچه بگو ارابه اش را بدهد به تو و اگر چیزی گفت توی صورتش تف کن و کاکاسیاه صدایش کن.«