فلسفه تنهایی172564

معرفی کتاب فلسفه تنهاییکتاب فلسفه تنهایی اثری از لارس اسونسن با ترجمه خشایار دیهیمی است. این کتاب به شما کمک می کند تا ماهیت تنهایی را بشناسید و با واقعیت خودتان روبه رو شوید. واقعیتی که به اندیشیدن و شناختن دوباره خودتان و گسترش درکتان از مفهوم تنهایی منجر می شود.درباره کتاب فلسفه تنهاییتنهایی چیست؟ چه کسانی به آن مبتلا می شوند؟ چرا حس تنهایی بروز پیدا می کند و پدیدار می شود جا خوش می کند و بعد ناپدید می شود؟ آیا تنهایی به همان ترسناکی و دردآوری است که رسانه ها نشان می دهند؟ احساس تنهایی که وحشتناک و دردناک است، با خود تنهایی متفاوت است؟ یا می توان آن را و شناخت آن را دلچسب دانست؟ از این جهت که ما را به شناخت از خودمان برساند و به ما کمک کند تا به جایگاه خودمان در جهان هستی پی ببریم؟لارس اسونسن در کتاب فلسفه تنهایی درباره این مفاهیم صحبت می کند. او تنهایی و تفسیر غلطی را که از آن داشته است، اینطور تعبیر می کند که «تقریبآ هرآنچه گمان می بردم درباره تنهایی می دانم خلاف از آب درآمد. گمان می بردم مردها تنهاتر از زن ها هستند، گمان می بردم آدم هایی که احساس تنهایی می کنند منزوی تر از بقیه آدم ها هستند. فکر می کردم رسانه های اجتماعی چون جایگزین معاشرت های عادی شده اند آدم ها را تنهاتر کرده اند. و البته فکر می کردم احساس تنهایی را، با آنکه پدیده ای ذهنی است، در بستر محیط اجتماعی بهتر می توان درک کرد تا با پرداختن به خصلت های فردی. علاوه بر این، فکر می کردم این افزایش ربط مستقیمی به فردگرایی مدرن متأخر دارد و در جوامع فردگرا نرخ تنهایی بالاتر از جوامع جمع گرا است.»اما پس از اینکه به این پژوهش مشغول شد، تنهایی به مفهوم دیگری بدل شد که البته نتیجه اش را می توان در این کتاب خواند. در حقیقت هرچند احساس تنهایی می تواند به مساله ای حاد و جدی بدل شود که تاثیرات بسیاری بر زندگی افراد دارد، اما در عین حال تنهایی به خودی خود می تواند باعث شود تا به درک و دریافت جدیدی از جهان برسیم.کتاب فلسفه تنهایی را به چه کسانی پیشنهاد می کنیمفلسفه تنهایی اثری جالب و خواندنی است که به مخاطبان در شناخت این پدیده کمک می کند. علاقه مندان به مطالعات فلسفی و مطالعات مربوط به زندگی را به خواندن این کتاب دعوت می کنیم.درباره لارس اسونسنلارس اسونسن (Lars Svendsen) در سال1۹۷0 در نروژ متولد شد. او فیلسوف و استاد دپارتمان فلسفه در دانشگاه برگن (University of Bergen) است. کتاب ها و مقاله فلسفی او تا به حال به ۲۲ زبان دنیا ترجمه شده اند و از میان آن ها می توان به کتاب های فلسفه تنهایی، فلسفه ترس، فلسفه ملال و کار اشاره کرد.درباره خشایار دیهیمیخشایار دیهیمی ۲0 آبان 1334 در تبریز متولد شد. پدر او، نصرالله دیهیمی، دانش آموخته تعلیم و تربیت و استاد دانشگاه و مترجم بود. برادرش، ایرج دیهیمی، پزشک است. او با رویا رضوانی که مترجم است ازداوج کرد و دخترشان، نازنین دیهیمی، هم مترجم و ویراستار بود. نازنین دیهیمی در سال 13۹۶ از دنیا رفت.خشایار دیهیمی بیش از صد و بیست ترجمه و ویراستاری انجام داده است. او فلسفه سیاسی تدریس می کند و با نشریات و مجله ها همکاری مستمر و نزدیک دارد. دیهیمی عضو کانون نویسندگان ایران است و به فعالیت های مدنی و اجتماعی مشغول است. در چهارمین جشن ملی مترجمان، دیهیمی از سوی مخاطب های فلسفه و ادبیات به عنوان مترجم محبوب معرفی شد.بخشی از کتاب فلسفه تنهاییاز تنهایی تعاریف گوناگونی به دست داده اند، اما یک چیز در همه این تعاریف مشترک است: حس درد یا اندوه از جدا یا تنها ماندن و احساس عدم نزدیکی به دیگران. اکثر تعاریف گونه هایی از همین ویژگی های اساسی هستند. اما در چنین تعاریفی گفته نمی شود که احساس تنهایی علتی درونی دارد یا بیرونی و آیا این احساس ناشی از سرشت خود فرد است یا محصول شرایطی که در آن زندگی می کند. در نقطه مقابل هم، هیچ فایده ای ندارد که از تنهایی تعریفی براساس فقدان حمایت اجتماعی و این قبیل چیزها به دست داده شود، چون خیلی ها هستند که از حمایت اجتماعی لازم، یا همان درکی که ما از آن داریم، برخوردارند، اما از تنهایی مزمنی رنج می برند. از طرف دیگر، عده زیادی هستند که از حمایت اجتماعی کافی بهره ای ندارند ولی درعین حال گرفتار تنهایی هم نیستند. بله، رابطه ای آماری میان حمایت اجتماعی و تنهایی برقرار هست، اما این رابطه ای ضروری نیست، و بنابراین باید از تنهایی تعریفی مبتنی بر تجربه ای ذهنی به دست داد و نه مبتنی بر متغیرهای عینی نظیر فقدان حمایت اجتماعی و غیره.اگر بخواهیم نوعآ بگوییم، افرادی هستند که همه اوقاتشان را در «تنها» یی به سر می برند بی آنکه احساس «تنهایی» کنند و از آن رنج ببرند، و دیگرانی هستند که سخت احساس «تنهایی» می کنند هرچند اکثر اوقات در احاطه دوستان و خویشانشان هستند. درواقع، یک شخص معمولی تقریبآ هشتاددرصد اوقات بیداری اش را در کنار دیگران سپری می کند. این مطلب حتی در مورد افرادی هم که احساس تنهایی می کنند صادق است. اگر آن گروهی را که در نظرسنجی های گوناگون می گویند «اغلب» یا «اکثر اوقات» احساس تنهایی می کنند با گروهی مقایسه کنیم که در نظرسنجی ها می گویند اصلا احساس تنهایی نمی کنند می بینیم فرقی بین این دو گروه از نظر زمان هایی که تنها هستند وجود ندارد. یکی از پژوهشگران با بررسی چهارصد مقاله ای که درباره تجربه تنهایی نوشته شده اند به این نتیجه رسیده است که هیچ ارتباطی میان میزان تنهایی فیزیکی و شدت احساس تنهایی وجود ندارد. به همین دلیل، می توان گفت شمار آدم هایی که فرد را احاطه کرده اند هیچ ربطی به احساس تنهایی ندارد. اما بنا بر برخی شاخص ها شدیدترین احساس تنهایی در موقعیت هایی ظهور و بروز پیدا می کند که فرد در میان جمع است. تنها بودن و تنهایی چه از نظر منطقی و چه از نظر تجربی ربطی به هم ندارند.در گزارش های خبری درباره تنهایی، خصوصآ در ایام تعطیلات، مثلا کریسمس و ایستر بیشتر افرادی را مطرح می کنند که هم تنها هستند و هم احساس تنهایی می کنند. همین باعث می شود این حس در ما به وجود بیاید که این افراد به این دلیل احساس تنهایی می کنند که تنها هستند. درواقع این مطلب به نظر منطقی می آید. بی تردید وقتی پای سالخوردگانی در میان است که همسرشان را از دست داده اند به نظر کاملا روشن و واضح می آید که احساس تنهایی آنها عمدتآ مربوط به تنهاماندنشان است. بااین همه، این نتیجه گیری که افرادی که هم تنها هستند و هم احساس تنهایی می کنند به دلیل تنهاماندنشان است که احساس تنهایی می کنند عجولانه است. درواقع، شاید در بسیاری از موارد برعکسش به حقیقت نزدیک تر باشد. چنان که خواهیم دید، افرادی که احساس تنهایی می کنند ویژگی هایی شخصیتی دارند که بر توانایی شان برای برقرار کردن ارتباط با دیگران اثر می گذارد. بنابراین، نمی توان براساس شمار افرادی که در دوروبر فرد هستند درباره احساس تنهایی آن فرد گمانه زنی کرد، بلکه به عکس گمانه زنی ما باید بر این اساس باشد که آیا دادوستدهای اجتماعی فرد میل او به برقرار کردن ارتباط با دیگران را ارضا می کند یا خیر؛ یعنی آیا فرد دادوستدهای اجتماعی اش را معنادار می انگارد یا نه. تنهایی پدیده ای ذهنی است. ما وقتی احساس تنهایی می کنیم که روابط رضایت بخشی با دیگران نداریم، حال چه به این دلیل که روابطمان اندک است چه به این دلیل که روابط فعلی مان عاری از آن نزدیکی مطلوبمان است.