هبوط34922

معرفی کتاب هبوطهبوط نوشته علی شریعتی(135۶/131۲)، نواندیش دینی است.
/در بخشی از کتاب می خوانیم:
/«یک بار حادثه غریبی اتفاق افتاد. حادثه ای! هرگز خود را چنین نیافته بودم. روزی در انبوه خلق، به قیافه ای برخوردم که نمی شناختمش. او نیز مرا نمی شناخت. رد شدیم. برگشت نگاهم کرد. برگشتم نگاهش کردم. رد شدیم. برگشت نگاهم کرد و من کمی درنگ کردم، اما برنگشتم و نگاه نکردم. رد شدیم.
/این که بود؟ چه کار داشت؟ این از همان آدم هایی نیست که گاهی بی خودی می چسبند و پرحرفی می کنند و احوالپرسی و وراجی؟ چرا، این هم از همان لیوان های نمک میوه است که یکباره جوش می کنند و کف می کنند و دل آدم را می لرزانند که الآن سر می رود، الآن می ریزد، به سر و صورت آدم پشِنْک می کنند و دوتا پف که کنی، فرومی نشینند و چند لحظه بعد می بینی لیوان خالی شد و تهش کمی آب مرده لعابی، مایعی زردرنگ مثل چرک، سرد و بی جوش و خروش ماند و دگر هیچ! ولش کن. برگشت نگاهم کرد؛ ایستاد و همچنان مرا می نگریست. متوجه شدم؛ به رو نیاوردم؛ رد شدم. صدا زد. گوش نکردم. داد زد. خودم را زدم به آن راه، یعنی که نمی شنوم. پیش آمد. دارد می آید. نه، ول کن نیست. تند کردم که بروم؛ کار داشتم، کارهای زیادی؛ خیلی ها منتظرم بودند؛ بی تابانه چشم به راهم بودند. تند کردم، نشد. دامن قبایم را گرفت که صبر کن. صبر کردم با دنیایی از بیزاری، دلخوری، نگرانی و خشم از این مزاحمت. باز گرفتار مزاحمت تازه ای شده ام؛ باز مدتی از کارم بازمی مانم؛ خیالم را مغشوش می کند؛ ناراحتم می کند. خدایا از گیر این، چه جوری خلاص شوم؟»