هر دو در نهایت می میرند44179

معرفی کتاب هر دو در نهایت می میرندکتاب هر دو در نهایت می میرند رمانی از آدام سیلورا نویسنده آمریکایی معاصر است که با ترجمه میلاد بابانژاد و الهه مرادی به چاپ رسیده است.درباره کتاب هردو در نهایت می میرندهر دو درنهایت می میرند رمانی الهام بخش، تاثیرگذار ، دلنشین و حیرت انگیز است که به ما یادآوری می کند زندگی بدون مرگ و عشق و دوستی بدون غم بی معنا می شوند و می توانیم حتی در یک روز هم که شده زندگی و دنیایمان راتغییر دهیم.در پنجم سپتامبر، درست کمی بعد از نیمه شب، از طرف قاصد مرگ با متیو تورز و روفوس امتریو تماس گرفته می شود تا خبر بدی به آن ها بدهند. آن دو قرار است امروز زندگی را به پایان برسانند. متیو و روفوس با هم آشنایی ندارند اما به دلایل گوناگون و متفاوتی هر دو در روز آخر زندگی شان به دنبال پیدا کردن دوست تازه ای هستند و این شروعی برای یک پایان پر از ماجراجویی و هیجان است. خواندن کتاب هر دو در نهایت می میرند را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم دوست داران داستان هایی درباره زندگی، با رویکردی نو مخاطبان این کتاب اند. درباره آدام سیلوراآدام سیلورا، نویسنده جوانی که این روزها در آمریکا مانند ستاره ای در حال اوج است، در نیویورک زاده شد. قبل از اینکه به نویسندگی روی بیاورد، کتاب فروشی می کرد و بعد به شرکت در حال توسعه ای رفت که برای جوانان و نوجوانان به شیوه ای نوین و خلاقانه نقد کتاب می نوشت. پس از آن، نوشتن را آغاز کرد و کتاب هایش، پشت سر هم، جزئی جدانشدنی از فهرست پرفروش های نیویورک تایمز بودند و ده ها جایزه ریز و درشت را نصیبش کردند. بخشی از کتاب هر دو در نهایت می میرندقاصد مرگ به آندریا داناهیو زنگ نزد، چون او قرار نیست امروز بمیرد. آندریا، در واقع، خودش یکی از کارمندان درجه یک قاصد مرگ است، شرکتی که از هفت سال پیش تأسیس شده. او تماس های زیادی برقرار کرده و به افراد بی شماری روز آخرشان را اعلام کرده است. امشب، از نیمه شب تا ساعت سه صبح، آندریا با شصت و هفت روز آخری تماس گرفت، هر چند این بهترین رکوردش هم نبود، اما شکستن رکورد نود و دو تماس در یک شیفت سخت بود، مخصوصاً با توجه به این موضوع که می گفتند تماس هایش به خاطر عجله در پایان بردنشان، تحت بازرسی است.البته، فقط این طور می گفتند.در راه خروجش از ساختمان، در حالی که با عصایش، لنگان لنگان حرکت می کرد، پیش خودش امیدوار بود که بخش منابع انسانی شرکت حداقل تماس های امشبش را بررسی نکند، هر چند او خوب می دانست امید در این شغل چیز خطرناکی است. آندریا چندین بار اسامی را قاطی کرده بود و با اشتیاق، تماس ها را قطع کرده بود و به سراغ تماس بعدی رفته بود. خیلی بد می شود اگر در این شرایط کارش را از دست بدهد، با این همه فیزیوتراپی ای که بعد از تصادفش لازم داشت و شهریهٔ سرسام آور دخترش، حسابی هزینه روی دستش می ماند. حالا بماند که این تنها شغلی بود که او درش خوب است، شغلی که خیلی ها را فراری داده بود و خیلی ها را هم روانهٔ روان پزشک کرده بود.قانون مهم و شمارهٔ یک او این بود: روز آخری ها دیگر انسان نیستند.همین. اگر از همین تک قانون ساده و آسان پیروی می کردید، دیگر لازم نبود ساعت ها وقتتان را پیش مشاوران روان شناسی شرکت تلف کنید. آندریا خوب می دانست که هیچ کاری نمی توان برای روز آخری ها انجام داد. او نمی توانست بالششان را درست کند یا برایشان شام آخری تدارک ببیند یا مهم تر از همه، زنده نگهشان دارد. حتی زبانش را هم سر دعا کردن برایشان تلف نمی کرد. درگیر داستان زندگی شان نمی شد و برایشان اشکی نمی ریخت. فقط به آن ها می گفت که دارند می میرند و به زندگی اش ادامه می داد. هر چه زودتر تلفن را قطع می کرد، زودتر می توانست به روز آخری بعدی زنگ بزند.آندریا هر شب به خودش یادآوری می کرد که روز آخری ها چقدر خوشبخت اند که او را دارند. او فقط به آن ها نمی گفت که دارند می میرند، بلکه به آن ها فرصتی می داد تا واقعاً زندگی کنند.اما او نمی توانست برای آن ها زندگی کند. این یک کار وظیفهٔ خودشان بود.او تا همین جا هم وظیفه اش را انجام داده بود، آن هم به خوبی.