هیزم های خیس44394

معرفی کتاب هیزم های خیسکتاب هیزم های خیس نوشته کریستینا بیکر کلاین و ترجمه آناهیتا حضرتی است. کتاب هیزم های خیس را انتشارات پرتقال منتشر کرده است، این انتشارات با هدف نشر بهترین و با کیفیت ترین کتاب ها برای کودکان و نوجوانان تاسیس شده است. پرتقال بخشی از انتشارات بزرگ خیلی سبز است.درباره کتاب هیزم های خیسمالی یازده ساله، دختری منزوی و گوشه گیر است که با پدر و مادرخوانده اش نمی تواند به راحتی رابطه برقرار کند و فقط یک دوست دارد. مالی یکبار کتاب کهنه ای را بی اجازه از کتابخانه برمی دارد و پیش خودش فکر می کند کسی این کتاب کهنه و قدیمی را لازم ندارد. اما وقتی لو می رود. برای تنبیهش او را وادار می کنند، مدتی خدمتکار خانه پیرزنی به اسم ویوین شود و در کارهای خانه به او کمک کند. مالی به خانه پیرزن رفت وآمد می کند و کم کم به او وابسته می شود. این پیرزن تنها، نگاه مالی را به دنیای اطرافش تغییر می دهد. ویوین برای مالی داستان دختر موقرمزی به اسم نیو را تعریف می کند که خانواده اش در آتش سوزی از بین رفته اند و حالا او سوار بر قطار به سوی سرنوشتی مبهم می رود…. برای دانستن داستان مالی و دختر موقرمز این کتاب را تا انتها بخوانید شاید نگاه شما هم به زندگی تغییر کند.خواندن کتاب هیزم های خیس را به چه کسانی پیشنهاد می کنیمنوجوانان بالای 1۲ سال مخاطبان این کتاب اند. درباره کریستینا بیکر کلاین کریستینا بیکر کلاین نویسنده امریکایی معاصر و صاحب هفت کتاب پرفروش است. پرندهٔ تحت اختیار، زندگی باید اینطور باشد، خطوط آرزو، آب شیرین، قطعه ای از دنیا و قطار یتیمان از اثار این نویسنده اند. کریستینا در 1۹۶4 متولد شده است. او مدرک کارشناسی زبان انگلیسی از دانشگاه ییل و ارشد ادبیات از دانشگاه کمبریج دارد. کریستینا علاوه بر نوشتن به تدریس نویسندگی خلاق و ادبیات در دانشگاه فوردهام می پردازدبخشی از کتاب هیزم های خیسمالیاسپروس هاربر / ایالت مین / اکنونلحاف کهنه ای را که طرح حلقه رویش دارد بالا می گیرد و می گوید: «این چی؟ دیگه احتیاجش ندارین، درسته؟»ویوین می گوید: «فقط تاش کن و بذارش روی اون کُپه ای که اون جاست.» و به چیزهایی که مالی قبل از آن از صندوق درآورده بود اشاره کرد.مالی توی دلش غُر می زند. اگر ویوین چیزی را دور نریزد، او چطور می تواند تری را متقاعد کند که این بالا مشغول کار است؟ صندوق را خالی کرده، اما تنها چیزی که ویوین اجازه داد دور بریزد، چندتا حوله ی کهنه بود.مالی لحاف را تا می کند و آن را تِلِپی روی زمین می اندازد. خم که می شود، می بیند صندوق هنوز خالیِ خالی هم نشده است. دستش را به گوشه ی عقبی صندوق می رساند و پارچه ی لول شده و نازکی را بیرون می کشد. بافتش شُل و وارفته است. ظاهراً یک زمانی رنگش سفید بوده! مطمئناً ارزش نگه داشتن ندارد. برای همین، به طرف کیسه ی زباله می رود.ویوین همان طور که روی جعبه نشسته، می گوید: «خدای من! هیچ فکرش رو نمی کردم این پارچه این تو باشه! بده ببینم…»مالی به اعتراض می گوید: «ولی باید یه چیزهایی رو هم بریزیم بره!»ویوین دستش را دراز می کند تا پارچه را از دست مالی بگیرد و می گوید: «این قدر عجول نباش! باید با دقت همه چی رو ببینی.» و لباس را باز می کند. چندتا چیز روی پاهایش می افتد: یک بالشتک سوزن که سوزن ها سیخ سیخ روی آن را پر کرده اند، دو قرقره نخ، یک قیچی کوچک و یک پاکت سوزن. دکمه هایی هم تند و تند مثل باران پایین می ریزند.ویوین مُشتش را با آن ها پر می کند و می گوید: «دیدی؟»مالی آهی می کشد. «پس همه ی این ها رو هم نگه می داریم؟»ویوین می گوید: «یه معامله ای باهات می کنم… اون پارچه کشفبافه رو می تونی بندازی دور، به شرط اینکه یه جعبه یا کیسه برام پیدا کنی تا این وسایل خیاطی رو بریزم توش.»مالی سرش را تکان تکان می دهد و بعد از زیرورو کردن وسایلی که تازه از صندوق درآورده، جعبه ی چوبی کوچکی پیدا می کند. «این خوبه؟»«عالیه!» ویوین نخ و سوزن ها را توی جعبه می ریزد و بالشتک سوزن را گوشه ای می چپاند. «هنوز هم یکی می تونه از این ها استفاده کنه. شاید یکی مثل تو. خیاطی می کنی؟»مالی می خندد. یعنی ویوین خیال می کند او گوشه ای می نشیند و گلدوزی می کند؟«چی باید بدوزم؟»«نمی دونم… شاید لباس. شلوارهات پاره ن. اوناها، روی زانوهات! دوست نداری یاد بگیری چطوری باید اون ها رو بدوزی؟ یا اگه یه روز دکمه ت بیفته، چی کار می کنی؟»مالی نگاهی به شلوار و تی شرتش می اندازد؛ تی شرتش مشکی است و روی آن رُز نقره ای رنگی چاپ شده است. «من پیرهن دکمه دار ندارم. تازه، دلم می خواد شلوارم هم همین طوری باشه. از دستِ دوم فروشی گرفته مش. هر وقت هم بخوام، می تونم یکی دیگه بخرم.»ویوین سرش را تکان می دهد. «جَوون های امروزی! از قصد لباس های پاره می پوشن. هر چیزی رو که یه کم کهنه شده باشه می ندازن دور. زمان ما این طوری نبود. ما همه چی رو وصله پینه می کردیم…» او به حرفش ادامه می دهد. «ما با همه چی سر می کردیم… چاره ای نداشتیم!»مالی دوست ندارد کسی برایش سخنرانی کند، اما آن قدر کنجکاو هست که این ناراحتی را تحمل کند. یعنی ویوین همیشه ثروتمند نبوده؟ می پرسد: «دارین درباره ی وقتی حرف می زنین که توی ایرلند زندگی می کردین؟» و مشغول برگرداندن وسایل به داخل صندوق می شود و ملافه های مرتب تاشده را کف آن می چیند و لحاف را برمی دارد تا روی همه بگذارد. «یا بعدها که اومدین مینه سوتا؟»ویوین نفسش را با صدای خاصی از دماغش بیرون می دهد و می گوید: «توی مینه سوتا که یه عالمه خیاطی کردم. صبرکن بذار دوباره یه نگاهی به اون لحاف بندازم.»مالی لحاف را به او می دهد. پنبه های داخلش از بعضی سوراخ ها بیرون زده و رنگ هایش دیگر براق نیست؛ رنگ های بنفش آن حالا به صورتی و یاسی می زند و رنگ های زردش هم تقریباً سفید شده است.ویوین می گوید: «به نظرم می شه به جای اینکه دوباره بذاریمش توی صندوق، بندازیمش روی یکی از تخت های طبقه ی پایین.»مالی فکر می کند به خوبیِ این نیست که آن را دور بیندازند، اما از هیچی که بهتر است. این هم راهی است تا به تری نشان دهد این بالا کار می کند. تازه، آن لحاف هنوز هم قشنگ و گرم است. شاید حق با ویوین باشد؛ خجالت آور است که فقط چون عالی نیست، بخواهند آن را دور بیندازند.می پرسد: «خُب، چه جور دوخت ودوزی توی مینه سوتا انجام می دادین؟» و دفترچه ای را که تری به او داده برمی دارد. از آن برای نوشتن فهرست چیزهایی که توی هر بسته هست استفاده می کند؛ اما کاربرد دیگری هم می تواند داشته باشد. ضبط صوتش طبقه ی پایین توی کوله اش است. برای همین، یکی از صفحه های تمیز دفترچه را انتخاب می کند و آماده است تا هرچه ویوین می گوید یادداشت کند.«بیشتر لباس.»«برای خودتون؟»ویوین می گوید: «خُب، یه چیزهایی هم واسه خودم می دوختم و می پوشیدم… ولی بیشتر واسه دیگران سوزن می زدم. تااینکه… خُب… تااینکه دیگه هیچ کس نمی خواست لباسی بخره.»«چرا نمی خواستن؟»«چون یه موقعی رسید که دیگه فقط مهاجرهای بیچاره ی ایرلندی نبودن که باید یاد می گرفتن با چیزی که داشتن یا نداشتن بسازن. همه باید یه جوری سر می کردن.»دُروتیآلبانز / مینه سوتا / سال 1۹۲۹یک بعدازظهر سه شنبه ی آرام، درست کمی بعد از اینکه دُروتی دوخت یکی از لباس های تازه اش را تمام کرده بود، سَروکله ی خانم برن توی اتاق خیاطی پیدا شد. از همان لحظه مشخص بود اتفاقی افتاده است. ناراحت به نظر می آمد. موهای کوتاه و تیره اش که همیشه موج های مرتبی داشت به هم ریخته بود. فَنی از جایش پرید، اما خانم برن او را با علامت دست پس زد.گفت: «دخترها!» دستش را به گلویش گرفت. «باید یه چیزی رو بهتون بگم. بازار سهام امروز سقوط کرد.»دُروتی نمی دانست بازار سهام چیست. بعداً فَنی برایش توضیح داد؛ خودش هم مطمئن نبود اما فکر می کرد چیزی شبیه بانک باشد؛ جایی که آدم های ثروتمند پولشان را آنجا می گذاشتند و اگر سقوط می کرد… خُب شبیه ورشکستگی بانک بود و پولت کاملاً به باد می رفت.خانم برن زیر لب گفت: «بعضی از آدم ها دارن همه چی شون رو از دست می دن.» و پشت صندلی ماری را محکم با دست گرفت. «اگه خودمون غذا برای خوردن نداشته باشیم، به سختی می تونیم پول شما رو بدیم، درسته؟» بعد درحالی که سرش را تکان تکان می داد، برگشت و از اتاق خارج شد.دُروتی صدای درِ جلویی را شنید که باز شد و خانم بِرن تَق وتَق از پله ها پایین رفت.در چند روز آینده، کم کم دروتی بیشتر از قبل متوجه شد چه اتفاقی افتاده است. آقای برن بخش زیادی از سرمایه اش را در بازار سهام سرمایه گزاری کرده بود و حالا پولش دود شده بود و رفته بود هوا. دیگران هم که پولشان را از دست داده بودند، حالا دیگر سفارش لباس نمی دادند. خودشان برای خودشان لباس می دوختند یا آن هایی را که داشتند، رفو می کردند یا اصلاً کاری نمی کردند.هفته ها گذشت و دُروتی و خانم های دیگر لباس هایی را که دستشان بود تمام کردند، اما تک وتوک سفارش جدیدی به دستشان می رسید. بیرون هم برف می بارید.دُروتی از آن سرما شوکه شده بود. توی کینوارا، زمستان ها سرد و خاکستری و نمور بود و توی نیویورک هم زمستان ها فلاکت بار و افسرده کننده. اما اینجا انگشت هایش آن قدر خشک می شد که مجبور بود هراَزگاهی دست از کار بکشد و آن ها را بمالد تا بتواند دوباره به دوختن ادامه بدهد.روز کریسمس، بعد از ساعت کاری، فَنی یواشکی بسته ی کوچکی را به او داد که توی کاغذ قهوه ای رنگی پیچیده شده بود. درگوشی گفت: «بعداً بازش کن. بگو از خونه آوردی ش.»