پارسیان و من: کاخ اژدها (ضحاک ماردوش)118579

معرفی کتاب پارسیان و من، جلد اول؛ کاخ اژدها پارسیان و من سه گانه ای نوشته آرمان آرین، شامل داستان هایی تاریخی و فانتزی است که مخاطب را به دنیای اساطیر ایرانی و پادشاهان هخامنشی می برد و با شخصیت های افسانه ای ایرانی همانند کاوه و فریدون و ضحاک و پادشاهان پارسی همچون کوروش بزرگ همراه می کند.در این سه گانه، اسطوره، حماسه و تاریخ ایران باستان به قلمی نو و شیوا در قالبی داستانی فانتزی ریخته شده است.آرمان آرین برای نگارش این سه گانه برنده جوایزی از جمله جایزه بیست و سومین دوره کتاب سال جمهوری اسلامی ایران (13۸4)، لوح تقدیر از جشنواره مهرگان ادب (پکا) (13۸4)، جایزه پنجمین دوره کتاب سال شهید غنی پور (13۸4)، لوح تقدیر از جشنواره مهرگان ادب 13۸5 و لوح تقدیر IBBY دانمارک شده است. درباره کتاب پارسیان و من (جلد اول: کاخ اژدها)در جلد اول کتاب پارسیان و من، اردشیر پسر نوجوان یک نویسنده که دوست دار فرهنگ و اساطیر ایران همراه خانواده اش از تونلی که زیر کلبه شان در جنگل قرار دارد، وارد دنیای اساطیر ایرانی می شود. او به زمان فریدون و ضحاک می رود تا در قیام کاوه آهنگر علیه ضحاک خونریز شرکت کند. خواندن سه گانه پارسیان و من را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم علاقه مندان به داستان های تاریخی و اساطیر ایران درباره آرمان آرینآرمان آرین نویسنده و پژوهشگر معاصر ایرانی است. او به تاریخ و فرهنگ ایران باستان علاقه دارد و بیشتر آثارش ریشه در اساطیر کهن ایرانی دارند. هر چند که آرین را بیشتر نویسنده داستان های فانتزی حوزه کودک و نوجوان می دانند اما مخاطبان آثار او محدود به این حوزه سنی نمی شوند و آثارش مخاطبانی از گروه های سنی مختلف را با خود همراه می کنند. آرمان آرین در نوشته هایش موفق شده است تا با در هم آمیختن مطالعات حوزه سینما و همچنین دانش گسترده در اسطوره ها، تاریخ و ادیان ایرانی، آثاری تصویری، دراماتیک و خیال انگیز بیافریند. گوشواره تلخ، سپتیمان، افسون نامه و غوغای خموش نام برخی از آثار این نویسنده اند. بخشی از کتاب پارسیان و من (جلد اول: کاخ اژدها)همهمه ای از جمعیّت بلند شد، چند زن و مرد مهربان و زیبا به طرفم آمدند و مرا بر شانه هایشان گذاشتند و لحظه ای بعد دوباره شادیشان آغاز شد، حلقه زدند و رقصیدند. نمی دانم به خاطر رفتار گرم پیرمرد بود یا به خاطر جشن و شادی که میان آن مردم جریان داشت و یا شاید به دلیل خاطرات و تصورات پیشینم از چنین سرزمینی بود که با آن ها از همان ابتدا، احساس غریبی نکردم.پیرمرد که نامش کاوه بود در کنار من می رقصید و من بر گردن پسر جوانی نشسته بودم که او هم به زیبایی پایکوبی می کرد. با پایان یافتن مراسم، هر دسته به سویی از ساحل رود رفتند، تا به خوردن و نوشیدن عصرانه بپردازند. من نیز با کاوه و پسرش اسفندیار /همان که موقع رقص مرا بر شانه اش حمل می کرد/ ماندم.کاوه گفت: امروز سیزدهمین روز از ماه نخست بهار و نوروز است، روزی است که ما برخلاف آنچه که رایج است آن را نحس می دانیم و از خانه هایمان به طبیعت و صحرا می آییم. با خوشحالی گفتم: مردم این جا همه شاد و خوشبختند، این جا سراسر شادی و خوشحالی است…