پلیس حافظه جدیدترین کتاب نویسنده ی خدمتکار و پروفسور42912

معرفی کتاب پلیس حافظهکتاب پلیس حافظه داستانی زیبا از یوکو اوگاوا با ترجمه کیهان بهمنی است. این داستان در جزیره بی نام و نشانی اتفاق می افتد که در آن اشیا، و تمام خاطرات مربوط به آن ها ناپدید می شوند و کمی بعد، مردم هم فراموش می کنند که چه چیزی را از دست دادند.پلیس حافظه به عنوان فینالیست جایزه جهانی کتاب برای اثر ادبی ترجمه شده در سال ۲01۹ معرفی شده است. درباره کتاب پلیس حافظهداستان پلیس حافظه در جزیره ای بدون اسم در یک ناکجاآباد اتفاق می افتد. اما این تنها چیز عجیب جزیره نیست. اشیا در جزیره ناپدید می شوند. بدون هیچ دلیل خاصی. کم کم مردم هم فراموش می کنند که چه چیزهایی را در این مدت از دست داده اند. چون پلیس های حافظه همه جا هستند و با بی رحمی حافظه مردم را هم نابود می کنند. این چیزها می توانند هرچیزی باشند: روبان، عطر، زمرد، پرنده ها، تمبرها، دست و پای ساکنان جزیره و … . نویسنده ای که در این جزیره زندگی می کند سخت در تلاش است که تمام چیزهایی که برایش باقی مانده، نوشته ها و حافظه اش را حفظ کند و آن را از دست ندهد. ویراستارش هم در خطر درگیر شدن با پلیس ها است و آن ها ناچارند برای حفظ حافظه شان، فرار کنند. تنها چیزی که برای آن ها باقی مانده و کمکشان می کند تا حافظه شان را حفظ کنند، نوشتن است.این کتاب که تحسین منتقدان را برانگیخته است، یادآور تم کتاب 1۹۸4 نوشته جورج اورول، فارنهایت451 اثر ری بردبری و صد سال تنهایی گابریل گارسیا مارکز است اما با این حال قدرت خاص خودش را دارد. نیویورک تایمز این کتاب را با آثار ساموئل بکت و کوبو آبه مقایسه کرده است و اظهار کرده که هرچند فضای این کتاب سورئال است اما به خوبی از پس توصیف جهان امروز ما که با سرعت به سمت نابودی پیش می رود، برآمده است.کتاب پلیس حافظه را به چه کسانی پیشنهاد می کنیمعلاقه مندان به ادبیات ژاپن و دوست داران کتاب های تخیلی را به خواندن این اثر دعوت می کنیم. درباره یوکو اوگاوایوکو اوگاوا 30 مارچ 1۹۶۲ در ژاپن متولد شد. او آثار بسیار زیبایی آفریده است. از میان مشهورترین آن ها می توان به خدمتکار و پروفسور اشاره کرد که ناشران و مترجمان زیادی نسخه خودشان را از آن به بازار ارائه داده اند. اثر مشهور دیگر او کتاب پلیس حافظه است. او در سال ۲00۸ موفق به کسب جایزه شرلی جکسون شد. منتقدان او و آثارش را تحت تاثیر سبک داستان گویی هاروکی موراکامی می دانند.بخشی از کتاب پلیس حافظهمادرم که مجسمه ساز بود به آرامی یک قلم سنگ تراشی را تیز می کرد یا تکه سنگی را سمباده می کشید و همزمان با همان صدای آرامش حرف می زد.«هر بار که چیزی ناپدید می شه، جزیره تکون می خوره. مردم دسته دسته تو خیابون ها جمع می شن و راجع به خاطرات شون دربارهٔ اون چیزِ از دست رفته حرف می زنن. همه غمگین و پشیمون می شیم و سعی می کنیم به همدیگه دلداری بدیم. اگه چیزی که ناپدید شده، یه شی باشه، باقی مونده هاش رو جمع می کنیم تا بسوزونیم، یا دفن کنیم یا بریزیم تو رودخونه. ولی کسی سروصدا راه نمی اندازه و ظرف چند روز همه چیز فراموش می شه. طولی نمی کشه که اوضاع به حالت عادی برمی گرده، طوری که انگار هیچ اتفاقی رخ نداده و بعد هم دیگه کسی یادش نمیاد اون چیزی که ناپدید شده چی بوده.»بعد دست از کار می کشید و من را جلوی گنجه کهنه ای می برد که پشت راه پله بود و چندین ردیف کشوهای کوچک داشت.«برو جلو و هر کدوم رو که دوست داری باز کن.»من اول به آن دسته های بیضی شکلِ زنگ زده نگاه می کردم و فکر می کردم کدام یکی را انتخاب کنم.همیشه کمی درنگ می کردم چون می دانستم داخل آن کشوها چه چیزهای زیبا و عجیبی هست. مادرم در آن مخفی گاه بسیاری از چیزهایی را که در گذشته در جزیره ناپدید شده بودند، نگه می داشت.هنگامی که بالاخره یکی از کشوها را انتخاب می کردم، مادرم با لبخند محتویات کشو را کف دستم، که به سمت او دراز کرده بودم، می گذاشت.«این یه جور پارچه است که بهش می گفتن ‘روبان’. وقتی من هفت سالم بود ناپدید شد. ازش برای بستن موهای سر یا تزیین دامن استفاده می کردن.»