کتاب باید بدانم185300

معرفی کتاب باید بدانمباید بدانم رمانی معمایی و جاسوسی نوشته کارن کلیولند، نویسنده و تحلیلگر سابق سازمان سیا است. درباره کتاب باید بردانمویوین میلر تحلیلگر سازمان سیا است. وظیفهٔ او کشف جاسوسان روسی است که در پوشش شهروندی آمریکا سال هاست در این کشور زندگی و فعالیت می کنند. او پس از دسترسی به محتویات کامپیوتر یک جاسوس روسی موفق به کشف پنج جاسوس می شود که به ظاهر شهروندان عادی آمریکا هستند. این کشف بهای سنگینی برای ویوین دارد: به تدریج تمام چیزهای مهم زندگی اش در معرض خطر قرار می گیرند، شغلش، همسرش و چهار فرزندش…ویوین سوگند خورده است که از منافع کشورش در مقابل دشمنان داخلی و خارجی دفاع کند؛ اما حالا در مقابل انتخاب های دشواری قرار گرفته است. انتخاب بین وفاداری و خیانت، قانون مندی و قانون شکنی و عشق و سوءظن. به چه کسی می تواند اعتماد کند؟ خواندن کتاب باید بدانم را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم علاقه مندان به داستان های سیاسی به ویژه با موضوعات جاسوسی. درباره کارن کلیولندکارن کلیولند یک تحلیلگر سابق سازمان سیا است. او مدرک کارشناسی ارشدش را از کالج ترینیتی دوبلین گرفته و به عنوان یک محقق فولبرایت در دانشگاه هاروارد تحصیل کرده است. او به همراه همسر و دو فرزند خردسالش در شمال ویرجینیا زندگی می کند. بخشی از کتاب باید بدانم«این کارو نمی کنی؟» حتی با وجود تاریکی هوا می توانم ترس و حیرت را در چهرهٔ مت ببینم. دقیق تر نگاهش می کنم، به جز ترس و حیرت می توانم ناراحتی را هم در چهرهٔ مت تشخیص دهم.از جایم برمی خیزم و به داخل خانه برمی گردم. برای این که از باران فرار کنم، از مت فرار کنم. در این که پاسخم به درخواست آن ها منفی است شکی ندارم. چیزی که الان فکرم را به خودش مشغول کرده این است که چطور می توانم از دستور یوری، سر باز بزنم و زندان هم نیفتم و بتوانم کنار بچه هایم بمانم.مت پشت سرم به داخل خانه می آید، در را می بندد. دیگر صدای باران را نمی شنویم. «اونا مجبورت می کنن این کارو بکنی.»چیزی نمی گویم. از پله ها بالا می روم و وارد اتاق خواب می شوم. دوست داشتم به مت پاسخ می دادم که اگر با آن ها مقابله کنم مجبورند کوتاه بیایند، اما می دانستم که در پاسخم تنها نگاه معنی داری می کند و پوزخند می زند. انگار در وضعیت موجود انتخابی ندارم اما…خب، شاید من قوی تر از چیزی هستم که مت فکر می کند.یک روز چیزی نمانده بود لوک را از دست بدهیم. من و مت در حال مشاجره بودیم. دقیقاً خاطرم نیست بحثمان سر چه بود؛ بحثی پوچ و احمقانه بر سر لزوم خرید میوه های ارگانیک یا خرید جنس اشتباهی از سوپرمارکت. ما در گاراژ بودیم. من کمربند ایمنی لوک را باز کردم. از داخل ماشین برش داشتم و روی زمین گذاشتمش و کیسهٔ خریدمان را هم از پشت ماشین برداشتم. مت هم صندلی نوزاد را از داخل ماشین برداشت. الّا داخل ماشین خواب بود. هیچ کدام از ما متوجه نشدیم که لوک دوچرخهٔ جدیدش را از گاراژ بیرون آورده و وارد جاده اصلی شده است.قبل از این که ببینمش، صدایش را شنیدم. به سمت منبع صدا چرخیدم. لوک سوار بر دوچرخه اش داشت به سرعت در خیابان می راند و بدتر از آن ماشینی هم داشت از انتهای خیابان به سمت خانه مان می آمد.انگار زمان برای یک لحظه ایستاد و من تمام وقایع را به شکل حرکت آهسته دیدم. دوچرخه و ماشین هر دو در حال حرکت و هر دو در یک مسیر. برخوردشان اجتناب ناپذیر بود. لوک! لوک من! قلبم! زندگی ام! امکان نداشت به موقع خودم را برسانم. دوچرخه خیلی سریع حرکت می کرد و نمی توانستم متوقفش کنم.پس جیغ کشیدم. صدایی چنان بلند و حیوانی که طنینش برای خودم نیز غریب بود. همان جیغ باعث شد که لوک به سوی من برگردد و فرمان دوچرخه هم با گردش سر او بچرخد و دوچرخه نامتعادل و واژگون شود. لوک روی زمین افتاد و دوچرخه هم روی او. ماشین با فاصلهٔ بسیار اندکی از کنارشان رد شد.به سرعت خودم را به لوک رساندم، بلندش کردم و صورتش را بوسیدم. زانویش زخمی و خراشیده بود. سرم را بالا گرفتم و دیدم مت بالای سرمان ایستاده است. مت خم شد و لوک را که همچنان به خاطر زانوی زخمی اش زار می زد بغل کرد. طفلک نمی دانست که تا مرگ فاصلهٔ چندانی نداشت. از آن جا می توانستم صندلی کودک ماشین را ببینم. الّا همچنان در کمال آرامش در ماشین خوابیده بود.مت نفس عمیقی کشید و گفت: «خدای من! چیزی نمونده بود.»نمی توانستم صحبت کنم. اصلاً نمی توانستم حرکت کنم. ترس فلجم کرده بود. تنها کاری که می توانستم بکنم محکم چسبیدن لوک بود. انگار اگر کمی فشارم را کم می کردم از دستم رها می شد. اگر آن تصادف مرگبار رخ می داد، من هم می مردم. شک ندارم. اگر لوک را از دست می دادم نمی توانستم ادامه دهم.مت با لحن عذرخواهانه ای توضیح داد: «اون ماشین رو وقتی دیدم که هیچ کاری ازم برنمی اومد.»لوک را سخت تر از قبل در آغوشم فشردم. ذهنم در حال پردازش حرف های مت بود. او چیزی را که در شرف وقوع بود دید، اما کاری نکرد. نمی توانستم او را مقصر بدانم. ترس و وحشت هر دوی ما را فلج کرده بود. فریاد بلند من اصلاً کاری ارادی نبود. واکنشی کاملاً غریزی بود.واکنشی غریزی که زندگی پسرمان را نجات داد.آن شب راحت خوابیدم و فردا وقتی بیدار شدم مصمم و سرشار از اطمینان بودم. به آن ها اجازه نمی دهم که مرا از بچه هایم بگیرند. اجازه نمی دهم که مرا به زندان بفرستند.وقتی مت وارد حمام می شود مشغول مسواک زدن هستم. به تصویرم در آینه نگاه می کند و می گوید: «صبح به خیر.» از آن چیزی که فکرش را می کردم آسوده تر به نظر می رسد. خم می شوم و مخلوط خمیردندان و آب را در سینک تف می کنم. «صبح به خیر.»کنارم می آید، مسواکش را برمی دارد، خمیردندان می زند و شروع به شستن دندان هایش می کند، خیلی تند و با شدت. من او را در آینه می بینم و او مرا. مایع درون دهانش را تف می کند و در حالی که مسواکش را در هوا نگه داشته به سوی من برمی گردد.«خب حالا چی؟»