کتاب به جنگ لبخند بزن43407

معرفی کتاب به جنگ لبخند بزنکتاب به جنگ لبخند بزن نوشته جین هیلی و ترجمه شروین جوانبخت، داستانی خواندنی است که بر اساس زندگی واقعی دختران اعضای صلیب سرخ در جنگ جهانی دوم نوشته شده است.درباره کتاب به جنگ لبخند بزنجین هیلی در کتاب به جنگ لبخند بزن داستان زندگی فیونا را نوشته است. فیونا زندگی خوبی را برای خودش در ذهنش تجسم کرده بود: کار خوبی در شهرداری به دست می آورد، نامزدش از جنگ جهانی دوم برمی گردد و آن ها با هم ازدواج می کنند. خانه ای در حومه بوستون می گیرند و آنجا زندگی عاشقانه شان را می سازند. اما تمام این رویاهای زیبا با خبری از بین می رود: هواپیمای دنی جایی در آسمان آلمان هدف دشمن قرار گرفته و مفقود شده است. حالا زندگی برنامه های فیونا تغییر می کنند. فیونا می خواهد بداند چه بر سر دنی آمده است. او همراه با دو دوست صمیمی اش به نیروهای داوطلب صلیب سرخ می پیوندد؛ آنجا با زنانی شجاع آشنا می شوند که در تلاشند تا زندگی را کمی برای سربازان بهتر کنند. فیونا و دوستانش شجاعند اما هنوز با واقعیت های جنگ آشنا نشده اند. اما دوستی آن ها باعث می شود تا در سخت ترین روزهای زندگی در کنار یکدیگر ایستادگی کنند و انگیزه هایشان قوی تر می شود. جین هیلی این داستان زیبا را بر اساس خاطرات واقعی دخترهای کلاب موبیل های صلیب سرخ در جنگ جهانی دوم نوشته است و کتابش را هم به آن ها تقدیم کرده است.کتاب به جنگ لبخند بزن را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم دوست داران ادبیات داستانی، رمان های خارجی و ادبیات جنگ از خواندن کتاب به جنگ لبخند بزن لذت می برند.بخشی از کتاب به جنگ لبخند بزنسربازی در نزدیکی مان گفت: «عزیز دلم، همه تون خیلی قشنگ تر از تروتمیزین.» به داتی خیره شد و سوت زد. دوتا دوستش سرشان را در موافقت با او تکان دادند. احتمالاً تازه از دبیرستان فارغ التحصیل شده بودند. به نظر می آمد بسیاری از این سربازهای تازه نفس هنوز فکر می کردند همه چیز بازی است و یونیفرم های پدرهایشان را پوشیده اند. با همهء این ها، گونه های داتی گل انداخت و رویش را برگرداند.ویو با آرنجش سقلمه ای به او زد و پچ پچ کنان گفت: «محض رضای خدا، داتی حداقل تشکر کن.» بعد با لبخندی روی لب به سرباز گفت: «عزیزم، می گه متشکرم.» و این بار نوبت سرباز بود که سرخ شود.گفتم: «راست می گه. مطمئن باش این آخرین باری نیست که یه سرباز ازت تعریف می کنه. بهتره عادت کنی.»داتی می خواست جواب بدهد، ولی گروه موسیقی ارتش با نوای گوش خراشی شروع به نواختن ترانهء همان جا روی عرشهء پایینی کرد و گروه پرسروصدایی که آن طرفمان ایستاده بودند، آن قدر بلند با آن ها هم خوانی کردند که صدای ما به هم نمی رسید.به عرشهء بالای سرمان نگاه کردم؛ به صدها مردی که مثل ما چسبیده بودند به نرده ها و برای جمعیت دست تکان می دادند؛ همدیگر را هل می دادند و می خندیدند تا اضطرابشان را پشت شجاعتی نمایشی پنهان کنند.و آن موقع بود که نامزدم را دیدم، ستوان دوم دَنی بارکر، در میان مردهای بالای سرمان روی عرشه بود. با وجود گرمای هوا، پوستم مورمور شد و سرم گیج رفت. قدبلند و موطلایی بود و با آن یونیفرم نیروی هوایی ارتش آمریکا خیلی خوش تیپ به نظر می آمد. او هم داشت لبخند می زد و برای جمعیت دست تکان می داد و من تمام تلاشم را کردم که اسمش را فریاد نزنم و دوان دوان ندوم طبقهء بالا. آن قدر دلم می خواست بروم پیش او که قلبم درد گرفته بود. ولی جلوی خودم را گرفتم، چون ته دلم می دانستم او آنجا نبود. نمی توانست باشد. بیشتر از هشت ماه پیش اعلام کرده بودند که دنی بارکر مفقود الاثر شده، در آسمان آلمان هواپیمایش را هدف قرار داده بودند.