کتاب به من قول بده پدر – سالی پر از امید،سختی و اراده200966

معرفی کتاب به من قول بده پدرکتاب الکترونیکی «به من قول بده پدر» نوشتهٔ جو بایدن با ترجمهٔ علی سلامی و محسن صالحی اصیل در نشر گویا به چاپ رسیده است. «به من قول بده، پدر» یکی از پرفروش ترین کتاب های نیویورک تایمز به شمار می رود که در سال ۲01۷ نوشته شده است.درباره کتاب به من قول بده، پدر بایدن در این کتاب در مورد تلاشش برای رسیدن به اهداف می گوید. به طوری که می خوانیم او بعد از بیماری پسرش «بو» برای رسیدن به موفقیت ها بیشتر سعی می کند تا او را خوشحال کند: «بعد از آن روز هر روز زندگی ام را طبق این توصیه بنا کردم؛ هدف داشته باش. هر اتفاقی هم که می افتاد، به هدفم چسبیده بودم. به زندگی ارزشمند چسبیده بودم. اگر این کار را نمی کردم و اجازه می دادم جنگ «بو»، من را تحلیل ببرد، آن وقت ممکن بود کل دنیایم فروبریزد. نمی خواستم کشور، دولت «اوباما»، خانواده ام، خودم و مهم تر از همه «بو» را ناامید کنم.»درباره جو بایدنجوزف رابینت بایدن جونیور؛ زاده ۲0 نوامبر 1۹4۲، بزرگ ترین فرزند یک خانواده کاتولیک بود. مادر او کاترین فینگن بایدن و پدرش جوزف رابینت بایدن نام داشت. او سیاستمدار آمریکایی و چهل و ششمین رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا است. او که یک دموکرات است، پیش تر از سال ۲00۹ تا ۲01۷، تحت ریاست جمهوری باراک اوباما چهل و هفتمین معاون رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا بوده و از 1۹۷3 تا ۲00۹ به مدت 3۶ سال ایالت دلاور را به عنوان یکی از سناتورهای ایالات متحده آمریکا نمایندگی کرد. بایدن اولین بار در سال 1۹۷۲ به عنوان سناتور ایالات متحده از دلاور انتخاب و در نتیجه ششمین سناتور جوان تاریخ آمریکا شد. او شش بار دیگر به این سمت انتخاب شد و در زمان رسیدن به معاونت رئیس جمهور در سال ۲00۹ چهارمین سناتور ارشد در سنای ایالات متحده آمریکا بود.در ژوئن ۲0۲0 به نامزد مقدر حزب دموکرات برای انتخابات ۲0۲0 تبدیل شد و در انتخابات نهایی سوم نوامبر رقیب جمهوری خواهش دونالد ترامپ را شکست داد. بایدن در ۲0 ژانویه ۲0۲1 کار خود را به عنوان رئیس جمهور آمریکا آغاز کرد.کتاب به من قول بده پدر را به چه کسانی پیشنهاد می کنیماین کتاب را به کسانی که می خواهند درباره روش کاری و زندگی شخصی جو بایدن اطلاعات بیشتری داشته باشند، پیشنهاد می کنیمبخشی از کتاب به من قول بده پدرسنت شکرگزاری بایدن در نانتوکت در سال 1۹۷5 به عنوان یک کار دیپلماتیک آغاز شد. من یک سناتور دوره اول و پدر مجرد دو پسر بودم / بو شش ساله و هانتر فقط پنج ساله / و من و جیل جیکوبز تازه شروع کرده بودیم که به طورجدی در مورد آینده با هم صحبت کنیم. روز شکرگزاری اولین تعطیلات برای من و جیل در کنار همدیگر بود و ما دعوت نامه های زیادی داشتیم. پدر و مادرم می خواستند روز را با آنها در ویلمینگتون بگذرانیم. پدر و مادر جیل می خواستند در ویلو گرو1۶، پنسیلوانیا، کنار آنها باشیم. والدین همسر اولم که چند سال قبل به همراه دختر کوچکم در یک تصادف رانندگی فوت کرده بودند، می خواستند که نوه هایشان را به بخش شمالی نیویورک ببریم و آخر هفته طولانی را با آنها سپری کنیم. مهم نبود که کدام خانواده را انتخاب می کنیم، به هرحال احساسات یک طرف را جریحه دار می کردیم که آخرین چیزی بود که جیل یا من به آن فکر می کردیم. در آن پاییز یک روز در دفتر خودم در سنا بودم و به رئیس کارکنان درباره این مخمصه ای که در آن گرفتار شده بودم توضیح می دادم و او گفت: «چیزی که تو نیاز داری یک شکرگزاری هسته ای است»؛ یعنی تنها هسته خانواده. فقط وس بارتلمس1۷ اهل بوستون بود، پس منظورش باید همین می بود. مطمئن نبودم که دقیقاً می خواهد چه چیزی بگوید تا اینکه توضیح داد که شاید برای همه ساده ترین کار این باشد که ما چهار نفر / من و جیل، بو و هانت / تنهایی خودمان به جایی برویم. او جزیره نانتوکت را پیشنهاد کرد که تنها یک ساعت از کیپ کاد1۸ با کشتی فاصله داشت. نه جیل و نه من تابه حال آنجا نرفته بودیم، اما تصمیم گرفتیم به آنجا برویم و ماجراجوی خودمان را شروع کنیم.