کتاب بودنبروک ها (زوال یک خاندان)70168

معرفی کتاب بودنبروک هاکتاب بودنبروک ها نوشته توماس مان نویسنده مشهور آلمانی است. توماس مان برنده جایزه نوبل ادبیات است و او را با کتاب کوه جادو می شناسند. کتاب بودنبروک ها اولین بار در سال 1۹01 در برلین منتشر و توجه منتقدان را به خود جلب کرد. این کتاب با ترجمه علی اصغر حداد منتشر شده است.درباره کتاب بودنبروک هاکتاب بودنبروک ها روایت زوال و نابودی یک خاندان بزرگ است. این کتاب درباره سقوط یک خانواده اصیل و ثروتمند است. خاندان تاجر لوبکی در طی چهار نسل سقوط می کند. اغلب منتقدان بر این باورند که رمان بودنبروک ها جامعه بورژوای آلمان در قرن نوزدهم را در چندین دهه به تصویر می کشد و با زبانی غیر مستقیم ویژگی های این افراد را نشان می دهد. نگاه جزئی نگر مان در این کتاب خودش را نشان می دهد. توماس مان در سال 1۸۹۷ در سن بیست و دو سالگی با بهره گیری از سرگذشت خانواده و پدران خود نگارش بودنبروک ها را آغاز کرد. توماس مان بر این عقیده است که این زوال با زندگی از یک سو و تلطیف روح و اندیشه از سوی دیگر در ارتباط است. از این لحاظ بودنبروک ها با ناتورالیسم و تفکر دکادنس رایج در آغاز قرن بیستم قرابت دارد. توماس مان خود این اثر را تنها رمان ناتورالیستی درخور توجهی می داند که به زبان آلمانی نوشته شده است و ژرف ترین محتوای آن را روان شناسی می داند، روان شناسی زندگی ای که توش و توان خود را از دست داده است.خواندن کتاب بودنبروک ها را به چه کسانی پیشنهاد می کنیماین کتاب را به تمام علاقه مندان به ادبیات اروپا پیشنهاد می کنیم.بخشی از کتاب بودنبروک هادر خیابان مِنگ، در طبقهٔ اول خانهٔ بزرگی که تجارتخانهٔ «بودنبروک» به تازگی خریداری کرده و خانواده اخیرآ در آن ساکن شده بود، توی اتاقِ «چشم انداز» نشسته بودند. بر روکش ضخیم و نرم دیوارهای اتاق که به اندازهٔ جداره ای نازک با دیوار فاصله داشت، دورنماهای گسترده ای نقش بسته بود: مناظری همه به رنگ های لطیف، هماهنگ با فرش های ظریفی که کف اتاق را می پوشاند، چشم اندازهای روستایی، آن گونه که در قرن هجده خواهان داشت، تصاویری از موکاران شاد و سرخوش، برزگرانی کوشا، زنان گله بانی که موهای خود را با روبان به زیبایی آراسته بودند و کنار برکه های آیینه گون بره هایی نوپا را در دامان گرفته و یا با چوپانانی مهربان مغازله می کردند. اغلب بر این تصاویر، غروبی طلایی سایه افکنده بود که با روکش زردرنگ مبل های سفید و حریرین پرده های زرینِ آویخته بر دو پنجرهٔ اتاق هماهنگی داشت.در مقایسه با وسعت اتاق، مقدار اثاثه چندان زیاد نبود. میز گردی که پایه های نازک و کشیدهٔ آن را با آب طلا مختصر تزیینی کرده بودند، نه در برابر کاناپه، که کنار دیوار روبه رو، در برابر هارمونیوم کوچکی قرار داشت که روی سرپوش آن یک جافلوتی دیده می شد. گذشته از صندلی های زمختی که به طور منظم دور تا دور اتاق چیده شده بود، تنها یک میز کوچک خیاطی کنار پنجره و میز تحریر ظریف و منبت کاری شده ای روبه روی کاناپه قرار داشت و سطح آن پُر از خرده ریزهای گوناگون بود.روبه روی پنجره، دری شیشه ای رو به فضای نیمه تاریک تالاری ستون دار باز می شد. چاردری بلند و سفید رنگ سالن غذاخوری از دیدگاه واردشوندگان، در سمت چپ قرار داشت. در دل دیوار اتاق، درون غرفه ای هلالی شکل، آن سوی نرده ای آهنی و بسیار شکیل، آتش بخاری جرق جرق کنان می سوخت.نیمه های ماه اکتبر بود. بیرون خانه، آن سوی خیابان، گرداگرد صحن کلیسای مریم مقدس، برگ زیرفون های کوچک رنگ باخته بود و در زوایای گوتیک و پُرابهت کلیسا، باد صفیر می کشید و بارانی سرد و ریز فرو می بارید. از این رو به خاطر مادام بودنبروک مادر، از هم اکنون پنجره های دوجداره را کار گذاشته بودند.پنج شنبه بود و در چنین روزی افراد خانواده به طور منظم هر یک هفته در میان، گرد هم می آمدند. اما در این روز، گذشته از خویشاوندانی که در شهر ساکن بودند، چند تن از دوستان نزدیک هم به غذایی مختصر دعوت شده بودند و اکنون که ساعت حدود چهار بود میزبانان در تاریک روشنای غروب ورود مهمانان را انتظار می کشیدند.آنتونی خردسال در سورتمه رانی خود چندان به اخلال پدربزرگ اعتنا نکرد. فقط کمی چهره درهم کشید و لب بالایی خود را که خودبه خود کمی به جلو تمایل داشت هر چه بیشتر به روی لب پایینی سُراند. اکنون به پای «کوه اورشلیم» رسیده بود. اما ناتوان از این که سیر پُرشتاب خود را پایان دهد، از نقطهٔ پایان هم فراتر شتافت.گفت: «آمین. پدربزرگ، من چیزی یاد گرفته ام!»