کتاب جایی که خرچنگ ها آواز می خوانند44722

معرفی کتاب جایی که خرچنگ ها آواز می خوانندکتاب جایی که خرچنگ ها آواز می خوانند نام رمانی جنایی و رمزآلود از دلیا اوئینز است. جایی که خرچنگ ها آواز می خوانند سرگذشت کیا کلارک است که به دختر مرداب معروف است و اهالی دهکده به او به جرم قتل مشکوک شده اند. کتاب جایی که خرچنگ ها آواز می خوانند برای مدت ها در صدر پرفروش ترین های نیویورک تایمز قرار داشت. این اثر را با ترجمه ی آرتمیس مسعودی می خوانید.درباره ی کتاب جایی که خرچنگ ها آواز می خواننددلیا اوئینز در کتاب جایی که خرچنگ ها آواز می خوانند، با داستانی جذاب، سرگذشت دختری را روایت می کند که همراه با پدرش، در حاشیه ی یک مرداب در طبیعت بکر کارولینا زندگی می کند. زندگی کیا کلارک در گذر است. همه او را به اسم دختر مرداب می شناسند و او هم ارتباطات خاص خودش را دارد. با طبیعت محشور است و می تواند به راحتی با گیاهان و حیوانات ارتباط برقرار کند. روزی می رسد که دو تن از مردان شهر، شیفته ی زیبایی اصیل و شکوهمند او می شوند. او هم شوق دلباختن را در خودش احساس می کند و برای یک زندگی جدید آماده می شود. اما اتفاقاتی رخ می دهند و زندگی دختر مرداب را از مسیری که در ذهن خودش، ترسیم کرده بود، دور می کنند. با پیدا شدن جسد مرد جوانی در حاشیه ی مرداب، همه ی نگاه ها به سمت کیا کلارک، دختر مرداب برمی گردد.این کتاب تصویری از رنج تنهایی و غرور و تعصب و تلاش برای زندگی است که شما را با خود در اتفاقات هیجان انگیز و جذاب غرق می کند.کتاب جایی که خرچنگ ها آواز می خوانند را به چه کسانی پیشنهاد می کنیمکتاب جایی که خرچنگ ها آواز می خوانند، برای علاقه مندان به رمان های جنایی و رمزآلود، جذاب و خواندنی است.بخشی از کتاب جایی که خرچنگ ها آواز می خوانند ساعاتی بعد، نزدیک غروب آفتاب، جودی کیا را دید که در ساحل به دریا خیره شده است. کنارش رفت. کیا نگاهش نکرد و به تماشای موج های متلاطم ادامه داد. با وجود این، از لحن جودی متوجه شد پدر حسابی به صورتش سیلی و مشت زده است. «من مژبورم برم کیا. دیگه نم تونم این جا زندگی کنم.»کیا می خواست نگاهش کند اما این کار را نکرد. می خواست التماسش کند او را با پدر تنها نگذارد اما کلمات در گلویش گیر کرده بودند.جودی گفت: «وقتی بزرگ شدی، خودت می فهمی.» کیا ناگهان خواست فریاد بزند که شاید کوچک باشد اما احمق نیست و می داند علت رفتن همه شان پدر است. چیزی که علتش را نمی دانست، این بود که چرا او را با خودشان نمی برند. او هم به رفتن فکر کرده بود اما جایی نداشت برود و پول اتوبوس هم نداشت.«کیا، تو مواظب باش. بشنو. اگه کسی اومد، نرو تو خونه. می تونن اون جا بگیرنت. بدو تا ته مرداب، لای بوته ها قایم شو. همیشه رد پاتو بپوشون. یادت دادم که چطوری. می تونی از دست بابام قایم شی.» و در حالی که کیا هنوز هم حرفی نزده بود، او خداحافظی کرد و از ساحل به سمت جنگل حرکت کرد. درست پیش از آن که میان درختان قدم بگذارد، کیا بالاخره برگشت و رفتن او را تماشا کرد.به موج ها گفت: «این خوک کوچولو موند خونه.»او که تازه به خودش آمده بود، به طرف کلبه دوید. نام جودی را فریاد زد اما جودی وسایلش را برده بود و تشکش روی زمین، خالی افتاده بود. کیا داخل تشک او فرو رفت و آخرین بقایای آن روز را که داشت از روی دیوار پایین می آمد، تماشا کرد. نور، مثل همیشه پشت سر خورشید برای رفتن این پا و آن پا می کرد و کمی از آن، در اتاق باقی مانده بود؛ طوری که برای لحظهٔ کوتاهی، رختخواب های گلوله گلوله و لباس های کهنه ای که روی هم تلنبار شده بود، بیش از درختان بیرون به خودش شکل و رنگ گرفت.گرسنگی آزاردهنده، چیزی تا این حد پیش پاافتاده، او را به تعجب واداشت. به طرف آشپزخانه رفت و دم در ایستاد. در تمام عمرش این جا از پختن نان، جوشاندن لوبیای کره ای یا قل زدن ماهی آبپز گرم بود. حالا خالی، ساکت و تاریک شده بود. بلند پرسید: «کی می خواد غذا بپزه؟» آیا می توانست بپرسد کی قراره برقصه؟شمعی روشن کرد، خاکستر اجاق هیزمی را زیر و رو و آتشزنه اضافه کرد و آن قدر دمید تا آتش گرفت. بعد هیزم گذاشت. از یخچال به عنوان کابینت استفاده می کردند چون اطراف کلبه برق نبود و برای این که جلو کپک زدن داخل کلبه را بگیرند، در را با یک مگس کش باز نگه می داشتند اما باز هم در تمام شکاف ها، کپک های سیاه مایل به سبز رشد می کرد.