کتاب دختر آسیابان28959

معرفی کتاب دختر آسیابانکتاب دختر آسیابان نوشته مارگارت دیکنسون است. این کتاب ماجرای اما دختری است که متوجه می شود پدر و مادرش عاشق فرزند پسر بودند. او برای اینکه ثابت کند چیزی از یک پسر کم ندارد بسیار تلاش می کند تا وارث پدرش باشد.رمان دختر آسیابان تنها سرگذشت یک زن نیست؛ بلکه سرگذشت نسل زنانی است که با همه شایستگی های خود و علیرغم به دوش کشیدن بار سنگین زندگی، جامعه نه تنها سهمشان بلکه وجودشان را نیز در طول قرن های متمادی به رسمیت نشناخت. داستان این رمان نشانگر تفکر و چهره جامعه اروپایی در 100 سال گذشته است.اِما در طول زندگی خود از تبعیض ها و خواسته نشدن ها رنج می برد. خود را غاصب جای پسری می بیند که پدرش اشتیاق تولدش را داشت. پدری که ناکامی و بغض این نداری را با بی توجهی، بی مهری و جفاپیشگی به اِما تسکین می دهد و تا بدانجا سقوط می کند که حاضر می شود برای به دست آوردن نوه پسر، با دختر و عشق او به قمار بنشیند.اِما با وجود تمام این رنج ها و موانع، با رفتارهای غلط دوران خود مبارزه می کند و شایستگی های خود را برای وارث آسیاب بودن اثبات می کند و در نهایت خود را می یابد. با این حال به عنوان یک زن نتوانست قدرت و بینش مبارزه با افکار مرد محور زمانه را در خود پرورش دهد. اِما اگرچه برای دفاع از موجودیت خویش تسلیم محدودیت و نگاه حقیرانه پدر خود نمی شود؛ ولی در نهایت جامعه زورمند و مسلط موفق شد ریشه باورهایش را بسوزاند.خواندن کتاب دختر آسیابان را به چه کسانی پیشنهاد می کنیماین کتاب را به تمام علاقه مندان به ادبیات داستانی غرب پیشنهاد می کنیم.بخشی از کتاب دختر آسیاباناِما فقط می خواست همسر جِیمی متکالف شود. پدرش هرچه دوست داشت، بگوید؛ ولی او می دانست جِیمی عاشقش است، گذشته از آن، هرگز فکر نمی کرد که چشم جِیمی به دنبال آسیاب پدر او باشد. جِیمی پسر مغروری بود که به مهارت هایش افتخار می کرد و به شغل آهنگری و چرخ سازی می بالید که نسل اندر نسل در فامیل آنها دست به دست شده بود. آهی کشید. نمی دانست خبر درگذشت پدر و مادر جِیمی، در آن سنگرهای کثیف و گلی، به او رسیده بود یا نه. دور بودن از خانه و حضور در سرزمینی غریب، خود به اندازه کافی وحشتناک بود. اِما با خود اندیشید در چنین روزهای سختی شنیدن خبر ناگوار مرگ پدر و مادر، آن هم زمانی که حتی یک دوست یا فامیل در کنارت نیست، چقدر دردناک است. به خود لرزید.هیچ خبری از جِیمی نبود. حتی وقتی برادرش ویلیام به او نامه نوشت و خبر ناگوار را داد، باز هم جوابی از او نرسید. ویلیام بیچاره که جوان تر از آن بود که حتی به جنگ برود، یک باره به دوران پختگی خود رسید. او مجبور بود تا بازگشت جِیمی به تنهایی با کار آهنگری دست و پنجه نرم کند.چشمانش را بست، به وضوح می توانست جِیمی را در مقابل خود ببیند، درست مثل سه سال پیش، روزی که با گروه نظامیان روستا را ترک کرده بود. صداهای اطراف جِیمی در گوشش زنگ می زد: گروه موسیقی در حال نواختن بود و داوطلبان بیشتری را جذب خط مقدم جبهه می کرد. اِما سعی کرد او را متقاعد کند:ـ تو فقط هفده سال داری، نباید بروی.جِیمی با پوزخندی جواب داده بود:ـ به خاطر شش ماه نمی توانی بگویی هیجده سالم نیست!چشمان قهوه ای تیره رنگش اِما را به آتش می کشید. دختر که آرزو می کرد جِیمی به جنگ نرود، همچنان پافشاری می کرد. با وجودی که از رفتنش می ترسید، باز هم به وجودش افتخار می کرد. جِیمی قد بلند، چهارشانه و قوی بود. هجده سال که چیزی نبود، حتی به نظر بیست ساله می رسید. لبخند چهره اش چینی به خط های اطراف دهانش داد و جرقه ای در چشمانش نشاند که تنها برای اِما لطیف و دوست داشتنی بود.ـ حالا تا وقتی برگردم دختر خوبی باش.جِیمی با عشق و محبت دست پرقدرتش را برای نوازش گونه اِما دراز کرد. این حالت مهرآمیز او اِما را شگفت زده کرد. دستان مردی بود که می توانست به راحتی تاب دادن یک چکش سنگین آهنگری، ماده الاغ سرکشی مثل اِما را رام کند.ـ همیشه به خاطر داشته باش که عشق منی!اولین باری بود که چنین کلماتی از زبان او می شنید، دوستان دوران کودکی هم بودند: سه یار، دو پسر متکالف و اما فارست. در جامعه کوچک مارش تورپ۹ با یکدیگر بزرگ شده و همبازی هم بودند. با هم به مدرسه و کلیسای روستا رفته بودند. وقتی هم بزرگ شدند، بعدازظهر روزهای یکشنبه، فارغ از کار روزانه، ساعت های باارزشی را با هم سپری کرده بودند. تابستان ها بعضی وقت ها هری فارست با اکراه به آن ها اجازه می داد برای تحویل نان و یا جمع کردن گندم از مزرعه ها جهت آسیاب، از ارابه کوچک او استفاده کنند.