کتاب درخت نفرین شده205468

معرفی کتاب درخت نفرین شدهکتاب درخت نفرین شده نوشته کریستین تورسنس و ترجمه محمدحامد شاهمرادی است. کتاب درخت نفرین شده را انتشارات پرتقال منتشر کرده است، این انتشارات با هدف نشر بهترین و با کیفیت ترین کتاب ها برای کودکان و نوجوانان تاسیس شده است. پرتقال بخشی از انتشارات بزرگ خیلی سبز است.درباره کتاب درخت نفرین شدهدرخت نفرین شده داستان درخت تنومند و ترسناکی است که در دل جنگل روییده است. شاخه های بلندش را تا سقف آسمان گسترده و یک جادوی سیاه در ریشه هایش در جریان است. این درخت بیش از صد سال است که انتظار آمدن یکی از افراد خانواده کریت را می کشد. خانواده کریت یعنی تاورین کریت و مادرش به خانه باغ اجدادی خود نقل مکان می کنند. مادر رفتن به جنگل را برای تاورین ممنوع کرده او او مثل همه بچه های پر شر و شور یازده ساله حرف بزرگترش را نادیده می گیرد و به جنگل می رود. اما زمانی نمی گذرد که رویای عجیبی به سراغ تاورین می آید. رویای یک درخت نفرین شده. تاورین همراه با دوست تازه اش به جستجو در جنگل می روند و آنجا با پسری به اسم ادوارد آشنا می شوند. ادوارد خیلی عجیب است و در یک کلبه زندگی می کند. تاو و دوستش تصمیم می گیرند در مسئله ای به ادوارد کمک کنند که ماجرایی عجیب و باورنکردنی برایشان اتفاق می افتد….خواندن کتاب درخت نفرین شده را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم همه نوجوانان علاقه مند به داستان های تخیلی و پرهیجان مخاطبان این کتاب اند. درباره کریستین تورسنسکریستین تورسنس معلم سابق پایه های پنجم و ششم دبستان است که در شمال غربی ایالات متحده، همراه با همسر، دختر و پسرش زندگی می کند. کریستین عاشق شکلات تلخ، قهوهٔ غلیظ و داستان های عجیب وغریبی است که تا نصفه شب برای خواندنشان بیدار می ماند. بخشی از کتاب درخت نفرین شدهعصر روز جمعه، وقتی تاو از مدرسه به خانه رسید، به این فکر افتاد که به راهروی نقاشی ها برود. در روشنایی روز، بدون وجود سایه های ترسناک، راهرو چشم نواز و درواقع، روشن و دل باز بود. راه پلهٔ انتهای راهرو شاید قدیمی به نظر می رسید، ولی خطرناک نبود. بااین حال، هنوز چشم ها و حالت جدیِ دهان خاندان کریت، آن ها را عبوس نشان می داد. تاو در راهرو قدم زنان پیش رفت تا به اولین تابلو رسید و به چشم های سولومون نگاه کرد. کاملاً عاقل به نظر می آمد. اصلاً شبیه به دیوانه ای نبود که می خواهد ادای یک جادوگر را دربیاورد. پدرِ پدرِ پدرِ پدربزرگش (تاو تعداد نسل ها را با شمردن تابلوها حساب کرده بود.) بیشتر از هر چیز غمگین به نظر می رسید. مادرِ مادرِ مادرِ مادربزرگش، هستر، تنها فردی بود که در تابلوها ردی از لبخند در چهره اش دیده می شد. اما در چشم هایش اثری از خوشحالی نبود.تاو به تابلو نزدیک تر شد. ناگهان دستی روی شانه اش نشست. نزدیک بود جیغ بکشد. «سلام رفیق!» مادرش بود. تاو نفسی با خیال راحت کشید. «وقتی دختربچه بودم و تابستون ها می اومدیم اینجا، من هم همه ش این تابلوها رو نگاه می کردم.»تاو رو کرد به مادرش و گفت: «چند روز پیش، من و هارپر داشتیم این تابلوها رو نگاه می کردیم که متوجه شدیم هیچ تصویری از زمان بچگی تو و میلی اینجا نیست. ولی یه نقاشی از بچگی بقیه اینجا هست.»مادرش به آرامی شانهٔ او را فشار داد و گفت: «آره. مامان من، مامان بزرگ ربکا، رابطهٔ خوبی با مامانش نداشت. مامان بزرگ یونیس و مخصوصاً مادرش تئودورا، می خواستن مامان من ازدواج کنه و توی این خونه بمونه. همهٔ نسل ها بعد از هستر و سولومون، بچه هاشون رو اینجا بزرگ کردن. مامان بزرگ ربکا نمی خواست این کار رو بکنه. بعد از اینکه ازدواج کرد، اون و بابام از اینجا رفتن.» پیشانی اش از نگرانی چین خورد. «وقتی من به دنیا اومدم، اون ها از خانواده شون جدا شده بودن. من، مامان بزرگ یونیس رو تا بعد از مرگ تئودورا، یعنی وقتی ده ساله شدم، ندیده بودم. تا اینکه بالاخره مامانم موافقت کرد و اجازه داد من تابستون ها واسه یه هفته بیام اینجا. البته بیشتر برای اینکه با دخترخاله م، میلی، آشنا بشم.» لبخندی زد و ادامه داد: «من و میلی با هم بهمون خوش می گذشت. اون قبول نمی کرد بیاد توی جنگل، ولی بعضی وقت ها وانمود می کردیم که شاهزاده خانم هستیم و همدیگه رو دعوت می کردیم تا توی اتاق نشیمن چای بنوشیم. بعضی وقت ها مامان بزرگ یونیس اجازه می داد برای مهمونی های چای گردنبندش رو بندازیم گردنمون.»تاو اشاره ای به تابلوی هستر کرد و پرسید: «این همون گردنبنده؟»مادرش جواب داد: «آره. این گردنبند از یک نسل به نسل دیگه بین خانم های خاندان کریت به ارث می رسه. همون طور که توی این تابلو می بینی، مامان بزرگ یونیس اون رو به ارث برد. ولی بعد از مرگش، من و میلی نتونستیم اون رو پیدا کنیم. البته شاید به نفع همه باشه. چون من نمی خوام با میلی سر اون گردنبند دعوام بشه.» مادر تاو خندهٔ ریزی کرد، ولی تاو احساس کرد حرف مادرش چندان هم شوخی نبوده.تاو به دقت به گردنبند نگاه کرد؛ یک آویز بیضی شکل بزرگ و طلایی که جزئیات پیچیده ای رویش حکاکی شده بود. تاو در خطوط ریز دقیق شد. انگار حکاکی نقشی از یک درخت بود. خیلی جالب بود. اما حیف که گم شده بود. تاو راه افتاد به سمت دیگر راهرو و گفت: «گفتی که همه بچه هاشون رو اینجا بزرگ کردن؟ این جور به نظر نمی رسه. تئودورا سه تا دختر داشت و فقط یونیس و کنستانس اینجا موندن. بعدش هم فقط یکی از دخترهای کنستانس اینجا موند.»