کتاب علیه تربیت فرزند – برای فرزندانمان باغبان باشیم یا نجار؟184413

معرفی کتاب علیه تربیت فرزندکتاب علیه تربیت فرزند نوشته آلیسون گوپنیک است که با ترجمه مینا قاجارگر منتشر شده است. این کتاب توضیح می دهد والدین باید چطور با فرزندانشان رفتار کنند. کتاب علیه تربیت فرزند راهنمایی جامع برای والدینی است که به فرزندانشان اهمیت می دهند.درباره کتاب علیه تربیت فرزندتصور اغلب ما از تربیت فرزندمان این است: فراهم کردن محیطی امن؛ برنامه ریزی دقیق و هدفمند برای زمان های کار و فراغت؛ نظارت دقیق بر اعمال و روابطش و هدایت او تا رسیدن به اهدافی عالی. هدف والدین امروزی این است که فرزندشان را به شکلی خاص و دلخواه «بسازند» تا در بزرگسالی فردی موفق شود. اما آلیسون گوپنیک، از روان شناسان پیشرو معاصر، در این کتاب از غیرعلمی بودن و همچنین زیانبار بودن این نگاه به فرزندپروی سخن می گوید.او نشان می دهد که چرا هرگز نباید دنبال ساختن و شکل دادن به فرزندانمان باشیم: کودکان طوری خلق شده اند که نامنضبط و بازیگوش و پیش بینی ناپذیر و خیال پرداز باشند؛ آن ها طوری خلق شده اند که هم بسیار متفاوت از والدینشان و هم بسیار متفاوت از یکدیگر باشند. گوپنیک همچنین توضیح می دهد که چطور از فرزندانمان طوری مراقبت کنیم که بیاموزند در جهانی پیش بینی ناپذیر افرادی انعطاف پذیر، خلاق و مقاوم باشند.شهرت بین المللی گوپنیک به خاطر مطالعات پیشروانهٔ او دربارهٔ کودکان و رشد و یادگیری آن هاست. او استدلال می کند که ذهنِ کودکان به ما کمک می کند پرسش های فلسفی عمیق را بهتر درک کنیم. گوپنیک از مؤسسان مطالعه دربارهٔ «نظریهٔ ذهن» است و این نظریه را صورت بندی کرده که یادگیری در ذهن کودکان همانند ذهن دانشمندان است.خواندن کتاب علیه تربیت فرزند را به چه کسانی پیشنهاد می کنیمکتاب علیه تربیت فرزند را به تمام والد ین پیشنهاد می کنیم.بخشی از کتاب علیه تربیت فرزندچرا پدر و مادر باشیم؟ مراقبت از فرزندان کاری پرزحمت و توان فرساست و بااین حال بیشتر ما آن را عمیقاً ارضاکننده می یابیم. چرا؟ چه چیزی باعث می شود پدر و مادر بودن به زحمتش بیرزد؟یک پاسخ رایج، به خصوص برای پدران و مادران طبقهٔ متوسط امروزی، این است که شما پدر و یا مادر هستید، پس می توانید کاری به اسم «والدگری» (1) را انجام دهید. «والدبودن» فعلی هدفمند است و نوعی شغل را توصیف می کند. هدف این است که فرزند شما به نحوی تبدیل به بزرگ سالی بهتر یا شادتر و یا موفق تر شود، بهتر از آنچه در غیر این صورت می بود، یا (اگرچه ما این را به آرامی می گوییم) بهتر از بچه های همسایه. نوع درست والدگریْ نوع درست فرزند را به ارمغان می آورد، که به نوبهٔ خود روزی نوعِ درستِ بزرگ سال خواهد شد.البته، مردم گاهی اوقات واژهٔ «والدگری» را تنها برای توصیف آن چیزهایی به کار می برند که والدین واقعاً انجام می دهند. اما بیشتر اوقات، به ویژه امروزه، «والدگری» یعنی کارهایی که والدین باید انجام دهند. در این کتاب، بحث خواهم کرد که این تصویرِ تجویزی از والدگری، از منظر علمی، فلسفی، سیاسی و همچنین از منظری شخصی، به نحوی بنیادی گمراه کننده است. استفاده از این تصویر، برای فهمیدن اینکه والدین و فرزندان به واقع چگونه می اندیشند و عمل می کنند، اشتباه است، و به همان میزان، استفاده از آن به عنوان بصیرتی که نشان دهد آن ها باید چگونه بیندیشند و عمل کنند نیز خطاست. چنین رویکردی واقعاً زندگی را برای فرزندان و والدین نه بهتر که بدتر و سخت تر می کند.ایدهٔ والدگری چنان فراگیر و وسوسه انگیز است که ممکن است بدیهی، بی چون وچرا و واضح به نظر برسد. اما در همان زمانی که والدین، که البته نویسندهٔ کتاب هم یکی از آن هاست، جذابیت مدل والدگری را حس می کنند، همچنین، اغلب به صورتی ابتدایی، حس می کنند که یک جای کار می لنگد (1). ما هم نگرانیم که مبادا فرزندانمان در مدرسه موفق نباشند و هم نگرانیم که نکند از فشاری که برای موفق شدن در مدرسه به آن ها تحمیل می شود آسیب ببینند. ما فرزندانمان را با فرزندان دوستانمان مقایسه می کنیم و بعد به خاطر این کار احساس انزجار می کنیم. ما روی آخرین عناوینی کلیک می کنیم که برخی نسخه ها و دستورالعمل های جدید والدگری را ستوده یا بدان ها حمله کرده اند و بعد، شاید با صدایی که کمی بیش ازحد بلند است، می گوییم که بعد از همهٔ این حرف ها عملاً بر طبق غریزه عمل خواهیم کرد.