کتاب مردم مشوش42764

معرفی کتاب مردم مشوش کتاب مردم مشوش اثر فردریک بکمن و ترجمه الهام رعایی در نشر نون به چاپ رسیده است.این اثر یک کمدی درخشان از فردریک بکمن سوئدی درباره یک گروگان گیری غیرعادی است و مثل بقیه کارهای بکمن پر از هیجان، غافلگیری و ــ برخلاف همه اتفاقاتش ــ پر از شور و شوق زندگی است. درباره کتاب مردم مشوش این ماجرا حکایتی پیچیده است از لحظه های حساس و سرنوشت ساز؛ از اینکه چگونه آدم ها نقش هایی را قبول می کنند که از آنها انتظار می رود و چطور این نقش ها شخصیت انسان را می سازند.در این داستان با یک گروگان گیر روبه رو هستیم که خودش هم نمی داند چه کاری می خواهد بکند. گروگان هایی که پیتزا سفارش می دهند و درخواست آتش بازی می کنند و پلیس هایی که با همه پلیس ها فرق دارند. در انتها، وقتی پلیس به آپارتمان محل گروگانگیری می رسد، از گروگان گیر خبری نیست و حالا این معمای پیچیده بایدحل و فصل شود که شروع و پایان ماجرا چگونه بوده است. زندگی شخصیت های گوناگون رمان روایت می شود و رازها کم کم فاش می شوند…داستان های بکمن عمیق و خوش پرداخت اند. این کتاب یک راست قلب مخاطب را نشانه می رود و احساس اور را برمی انگیزد. خواندن کتاب مردم مشوش را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم اگر رمان دوست دارید و مهم تر از آن کارهای بکمن را می خوانید و لذت میبرید، از خواندن این رمان نیز بی نهایت لذت خواهید برد.بخشی از کتاب مردم مشوشنخستین کسی که ده سال پیش مرد روی پل را دید پسربچه ای نوجوان بود که پدرش آرزو می کرد کاش او رؤیای تازه ای برای خود بسازد. شاید پسرک می توانست صبر کند تا کمک از راه برسد، اما اگر تو بودی، صبر می کردی؟ اگر مادرت کشیش باشد و پدرت پلیس، اگر با این اصل قاطع و آشکار بزرگ شده باشی که آدمی اگر دستش برسد به دیگران کمک می کند و تا مجبور نباشد کسی را تنها رها نمی کند؟نه.پس پسرک نوجوان دوید سمت پل و مرد را صدا کرد و مرد لحظه ای ایستاد و دست از کار کشید. پسرک نمی دانست چه باید بکند، پس فقط شروع کرد به حرف زدن. تلاش کرد اعتماد مرد را جلب کند، تا مجبورش کند به جای یک قدم به جلو، دو قدم به عقب بردارد. باد به نرمی به کاپشن هایشان می زد. نم باران توی هوا بود و بوی پاییز می آمد. پسرک تلاش می کرد واژگانی بیابد برای گفتن اینکه چقدر دلیل برای زندگی هست حتی آن لحظه که حست عکس این را می گوید.مردِ روی نرده دو بچه داشت. خودش به پسرک گفت. شاید چون پسرک او را یاد بچه هایش می انداخت. پسرک با وحشتی که در هر کلامش موج می زد التماس کرد: “خواهش می کنم، نپر!”مرد آرام نگاهش کرد، حتی با کمی دلسوزی، و پاسخ داد: “می دونی بدترین چیز پدر و مادر بودن چیه؟ اینه که آدم فقط به خاطر بدترین ثانیه هاش قضاوت می شه. آدم هزار و یک کار رو درست انجام می ده و بعد فقط یکی غلط از آب درمی آد و بعد تو تا ابد می شی اون پدری که سرش گرم موبایلش بود و تاب خورد تو سر بچه اش. چند شبانه روز پشت سرهم چشم ازشون برنمی داری، بعد فقط می آی یه دونه پیامکت رو بخونی و همهٔ اون ثانیه هات از کف می ره. هیچ کس نمی ره پیش روان شناس تا از همهٔ اون هزاران باری حرف بزنه که تاب نخورده تو سر بچه اش. پدرومادرها با خطاهاشون تعریف می شن.”پسرک درست معنای این حرف ها را نفهمید. دست هایش می لرزید و مرگ را از نرده تا آن پایین زیرچشمی می پایید. مرد لبخند محوی به او زد و نیم قدمی به عقب برگشت. انگار همهٔ دنیا را به پسرک داده باشند.بعد مرد تعریف کرد که شغل خوبی داشته، شرکتی زده که تقریباً اوضاعش خوب بوده است و یک آپارتمان خوب خریده. بعد تعریف کرد که تمام پس اندازش را در یک شرکت املاک سرمایه گذاری کرده تا بچه هایش در آینده شغل بهتر و آپارتمان های زیباتری داشته باشند، تا بچه هایش در آرامش زندگی کنند و نگران چیزی نباشند، تا شب ها خسته وکوفته ماشین حساب دردست خوابشان نبرد، چون وظیفهٔ پدرومادرها همین است: که شانه ای باشند برای تکیه کردن، همان شانه ای که بچه ها تا کوچک اند روی آن قلمدوش می نشینند تا دنیا را ببینند، همان شانه ای که وقتی کمی بزرگ تر شدند روی آن می ایستند تا دستشان به آسمان برسد و ابرها را بگیرند، همان شانه ای که در لحظات تردید و ترس ولرز سر روی آن می گذارند و به آن تکیه می کنند. آن ها به ما اعتماد می کنند و این خردکننده است، چون هنوز نفهمیده اند ما خودمان هم درواقع نمی دانیم چه داریم می کنیم. پس آن مرد هم همان کاری را می کرد که همهٔ ما می کنیم: وانمود می کرد می داند. وانمود می کرد می داند، وقتی بچه هایش می پرسیدند “چرا پی پی قهوه ایه؟ آدم بعد از مرگ کجا می ره؟ چرا خرس های قطبی پنگوئن نمی خورن؟” بعد بچه ها بزرگ شدند. گاه آنی فراموش می کرد و سعی می کرد باز هم با آن ها مثل بچگی شان رفتار کند. و چه خجالتی می کشیدند بچه ها. و خودش. سخت است برای یک بچهٔ دوازده ساله شرح دهی بهترین لحظهٔ زندگی ام وقتی بود که تو بچه بودی و من تند می دویدم و تو از پی ام می دویدی و دستم را می گرفتی. انگشتانت در دست های من. پیش از آنکه بدانی من چقدر در این کار ناموفقم.مرد وانمود می کرد، همه چیز را. تمام اقتصاددانان به مرد اطمینان خاطر دادند که سرمایه گذاری در بازار املاکْ تجارتی مطمئن است، چون همه می دانند بازار مسکن هرگز افت نمی کند. اما بعد ناگهان افت کرد. یک بحران اقتصادی جهانی و بعد ورشکستگی یک بانک در نیویورک و بعد، هزاران کیلومتر دورتر در شهری کوچک در کشوری دیگر، مردی تمام زندگی اش به فنا می رود. با وکیلش حرف زد و بعد همین طور که گوشی تلفن را می گذاشت پل را از پنجرهٔ دفتر کارش دید. صبح زود بود. برای این فصل سال هوا کمی گرم بود اما باز نم باران در هوا پیدا بود. انگارنه انگار چیزی شده باشد، بچه هایش را رساند مدرسه. وانمود کرد. دم گوششان زمزمه کرد که چقدر دوستشان دارد و دلش از سینه بیرون پرید وقتی چشم ها را برایش بالا دادند. بعد آمد سمت رودخانه. ماشینش را زیر تابلوی توقف ممنوع پارک کرد و سوئیچ را هم برنداشت. رفت روی پل و روی نرده ایستاد.همهٔ این ها را برای پسرک تعریف کرد و بعد پسرک فهمید که همه چیز درست می شود، چون اگر مردی که روی نرده آمادهٔ پریدن ایستاده وقت صرف می کند تا برای یک غریبه بازگو کند که چقدر بچه هایش را دوست دارد، یعنی نخواهد پرید.و بعد مرد پرید.