کتاب همزاد98881

معرفی کتاب همزادکتاب همزاد نوشته فئودور داستایفسکی است که با ترجمه روان سروش حبیبی منتشر شده است. حبیبی از بهترین مترجمان داستایوفسکی است که کتاب همزاد را به بهترین شکل در اختیار علاقه مندان به ادبیات روسیه قرار داده است.درباره کتاب همزاداین کتاب داستان مردی کارمند و معمولی است که دوست دارد خودش را در کار بالا بکشد و پیشرفت کند او کم کم دچار نوعی بیماری روانی می شود که احساس می کند همزادی مانند خودش دارد گالیادکین خودش اخلاق مدار و ساده است اما همزادش حیله گر است و پیشرفت می کندهمزاد در سی ام ژانویه 1۸4۶ منتشر شد، پانزده روز پس از انتشار اولین داستان داستایفسکی. این رمان ماجرای تکوین و تحول جنون آقای گالیادکین، یک کارمند اداره، است. داستایفسکی، در آغاز کار نویسندگی، در این کتاب با استاد خود، گوگول، به رقابت برخاسته و میان این اثر و داستان های «یادداشت های یک دیوانه»، «شنل» و «دماغ» تشابه هایی به چشم می خورد. گالیادکین آدمی خیلی معمولی است که دچار توهم می شود و شخصی چون خودش را می بیند. نفوذ گوگول در نویسندگان بعد از خود مسلم است اما این نفوذ در داستایفسکی بیش از پیش به چشم می آید؛ مثلاً در داستان «دماغ»، اثر گوگول، ماجرای جدا شدن بخشی از بدن یک کارمند روی می دهد و در همزاد، اثر داستایفسکی، روان کارمند است که دو نیم می شود. در هر دو ماجرا خصوصیاتِ دو بخش جداشده ضد هم است.خواندن کتاب همزاد را به چه کسانی پیشنهاد می کنیماین کتاب را به تمام علاقه مندان به ادبیات داستانی به خصوص ادبیات روسیه و کتاب های داستایوفسکی پیشنهاد می کنیم. درباره فئودور داستایفسکیفیودار میخاییلوویچ فرزند دوم خانواده داستایِفسکی در 30 اکتبر 1۸۲1 به دنیا آمد. پدرش پزشک بود و از اوکراین به مسکو مهاجرت کرده بود و مادرش دختر یکی از بازرگانان مسکو بود. او در 1۸43 با درجهٔ افسری از دانشکدهٔ نظامی فارغ التحصیل شد و شغلی در ادارهٔ مهندسی وزارت جنگ به دست آورد. اما در سال 1۸4۹ به جرم براندازی حکومت دستگیر شد. حکم اعدام او مشمول بخشش شد و در عوض او چهار سال در زندان سیبری زندانی بود و بعد از آن نیز با لباس سرباز ساده خدمت می کرد. شهرت فئودور داستایفسکی به خاطر رمان هایش: ابله، قمارباز، برادران کارامازوف و جنایت و مکافات است. داستایفسکی در5۹ سالگی در ۹ فوریه 1۸۸1 در سن پترزبورگ از دنیا رفت.بخشی از کتاب همزادلابد کانونی را که افکار پراکنده و از نظمِ شایسته بیرونش تا آن لحظه گرد آن درهم می لولیدند بازیافته بود. چون از بستر بیرون جست، فورآ به طرف آینهٔ گرد کوچک حقیری که روی کمدش بود شتافت و آن را برداشت. هرچند صورت خواب آلودی که از درون آینه به او وامی نگریست، با آن پلک های به زحمت گشودهٔ کورموشی و سرِ نسبتآ بی مو، به قدری مسکین بود که به نظر اول توجه خاص هیچ تنابنده ای را به خود نمی خواند، پیدا بود که صاحب صورت از آنچه در آینه می بیند بسیار راضی است. آقای گالیادکین با خود گفت: «از آن حکایت ها می شد اگر درست همین امروز بدشانسی ام گل کند و کم وکسری داشته باشم، یا اتفاق ناجوری برایم بیفتد، مثلا یک کورک جایی که نباید بیرون بزند، یا اتفاق بد دیگری از این دست. ولی خوب، فعلا وضعم هیچ عیبی ندارد. عجالتآ کارهایم همه سکه است!» و آقای گالیادکین، خوشحال از این که همهٔ کارهایش سکه است، آینه اش را به جای خود گذاشت و گرچه پایش برهنه بود و لباسی، جز آنچه بنا به عادت در آن می خوابید، به تن نداشت، به پای پنجره شتافت و با علاقه و کنجکاوی بسیار شروع کرد حیاط خانه ای را که پنجره های آپارتمانش رو به آن باز می شد در جست وجوی چیزی دیدزدن. ظاهرآ آنچه در حیاط همسایه می جست نیز اسباب رضایت کامل خاطرش بود و چهره اش با لبخندی، به نشان رضایت از خود، روشن شد. بعد، پس از آن که اول نگاهی به پشت تیغه ای انداخت که پستویی را از اتاقش جدا می کرد و جای پتروشکا نوکرش بود، و اطمینان یافت که پتروشکا در آن نیست، نوک پانوک پا به طرف میز آمد و کشویی را بیرون کشید و چیزهایی را که در گوشه ای در ته آن بود به هم زد و زیرورو کرد و عاقبت از زیر اوراق کاغذ زردشده و آت وآشغال های کهنهٔ دیگر، کیف سبزِ رنگ رورفته ای را برداشت و آن را با احتیاط بسیار باز کرد و با ملاحظه و لذت بسیار نگاهی به آخرین و پنهان ترین جیب آن انداخت. لابد دسته اسگناس های سبز و خاکستری و کبود و سرخ و رنگارنگ دیگری هم که در آن بودند، با نگاه درود و تحسین به آقای گالیادکین بازنگریستند. آقای گالیادکین، که برق شادی و رضایت چهره اش را روشن کرده بود، کیف گشوده را پیش روی خود روی میز گذاشت و به نشان نهایت لذت دست ها را به شدت برهم مالید. سرانجام دسته اسگناسش را که اسباب تسلی و آرام دلش بود و از روز پیش صدبار شمرده بود، از کیف بیرون آورد و بار دیگر اسگناس ها را یک یک، با دقت، میان شست و انگشت سبابه مالان، بازشمرد و سرانجام به آهنگ نجوا گفت: «هفتصد و پنجاه روبل اسگناس!» و با صدایی لرزان و از فرط لذت نرم شده، دسته اسگناس را در دست فشاران، با لبخندی پرمعنی بر لب، ادامه داد: «هفتصد و پنجاه روبل… خودش کلی پول است! اما عجب کیفی دارد! برای هرکه باشد کیف دارد! کیست که از این همه پول کیف نکند. دلم می خواست یک نفر پیدا کنم که هفتصد و پنجاه روبل به نظرش ناچیز بیاید. با این پول آدم به کجاها که نمی رسد!»…