کتاب و من دوستت دارم159377

معرفی کتاب و من دوستت دارمکتاب و من دوستت دارم اثر جذاب دیگری از فردریک بکمن نویسنده سوئدی کتاب پرفروش مردی به نام اوه است که با ترجمه الهام رعایی می خوانید.درباره کتاب و من دوستت دارمفردریک بکمن حالا مشهورتر و محبوب تر از آن است که نیاز به معرفی داشته باشد. بسیاری از کتاب خوان ها در همه جای دنیا رمانِ اولِ او، مردی به نام اوه، و بعد مادربزرگ سلام رساند و گفت متاسف است و شهر خرس بکمن را خوانده اند دوستشان داشته اند. او اکنون با یک رمان کوتاه آمده است. و من دوستت دارم که نام دیگر آن معامله زندگی است. این کتاب، داستانی کوتاه است درباره چیزهایی که در قبال نجات یک زندگی، باید قربانی کنیم. اگر نه فقط آینده، که گذشته هم مهم باشد، اگر نه فقط جایی که می رویم، بلکه ردّپایی هم که بجا می گذاریم اهمیت داشته باشد، اگر مجبور شویم همه دارایی مان را بگذاریم؛ خود را فدای چه کسی خواهیم کرد؟بکمن در این رمان از زبان یک پدر که پسرش نامه می نویسد، از زبان پدری که از پس سال ها غفلت بیدار شده و به فرزندش می اندیشد با شما از عشق سخن می گوید.خواندن کتاب و من دوستت دارم را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم علاقه مندان به ادبیات داستانی به ویژه دوست داران آثار بکمن مخاطبان این کتاب اند. بخشی از کتاب و من دوستت دارمسلام. من پدرت هستم. امروز حتماً صبح زود از خواب برخواهی خاست. امشب در هلسینگبوری شب کریسمس است و من یک نفر را کشته ام. می دانم که قصه های پریان این طور شروع نمی شود، اما من جان یک نفر را گرفته ام. فرقی می کند بدانی جان چه کسی را؟شاید نه. اغلب ماها می خواهیم باور داشته باشیم که هر قلبی که از حرکت بازمی ایستد، کمتر از دیگر قلب ها نیست. اگر بپرسند: «آیا ارزش همهٔ زندگی ها به یک اندازه است؟» اغلب ما بلند جواب می دهیم «بععععله!» اما این تنها تا زمانی است که به یکی ازعزیزان ما اشاره کنند و بپرسند: «این زندگی چطور؟!»آیا فرقی می کند اگر من یک آدم خوب را کشته باشم؟ محبوب کسی را؟ یک زندگی ارزشمند را؟اگر یک بچه باشد چه؟دخترک پنج سالش بود. یک هفته پیش دیدمش. یک صندلی کوچک قرمز در اتاق تلویزیون بیمارستان وجود داشت. صندلی مال او بود. وقتی او به بیمارستان آمد صندلی قرمز نبود، اما او می دید که صندلی دلش می خواهد قرمز باشد. بیست ودو جعبه مدادشمعی مصرف شد، اما مهم نبود. همه اینجا مدام به او مدادشمعی می دادند، انگار می شود بیماری و درد و رنج را با نقاشی بیرون ریخت، یا آن همه آمپول و دارو را. دخترک می دانست چنین کاری ممکن نیست _ دختر باهوشی بود _ اما به خاطر دیگران وانمود می کرد که هست. تمام روز را می نشست و روی کاغذ نقاشی می کشید، چون این کار بزرگترها را خوشحال می کرد و شب ها صندلی را رنگ می کرد، چون صندلی واقعاً دلش می خواست قرمز باشد!دخترک یک عروسک پشمالوی نرم داشت، یک خرگوش که به آن می گفت: «خردوش.» وقتی تازه به حرف آمده بود، بزرگترها فکر می کردند می گوید: «خردوش.» چون هنوز نمی تواند بگوید: «خرگوش.» اما او می گفت «خردوش» چون اسم آن عروسک خردوش بود. درک این موضوع حتی برای یک بزرگسال نباید سخت باشد.خردوش گاه دچار حملات ترس می شد و آن وقت بود که باید می نشست روی صندلی قرمز. شاید از نظر پزشکی ثابت نشده باشد که نشستن روی یک صندلی قرمز ترس را از بین می برد، اما خردوش که این را نمی دانست.