کتاب کتابخانه ی ارواح – داستان سوم از مجموعه ی بچه های عجیب و غریب خانم پرگرین167786

معرفی کتاب کتابخانه ی ارواحکتاب کتابخانه ی ارواح قسمت سوم مجموعه بچه های عجیب و غریب خانم پرگرین است. این کتاب را رنسام ریگز نویسنده و فیلم ساز آمریکایی نوشته است.این مجموعه، مشهورترین اثر ریگز است. این کتاب در لیست پرفروش ترین های نیویورک تایمز قرار داشت و در سال ۲01۲ به مدت 45 هفته در رتبه یک کتاب های کودکان و نوجوانان این لیست قرار داشت. به اقتباس از کتاب، فیلمی با همین عنوان در سال ۲01۶ و به کارگردانی تیم برتون ساخته شد.درباره کتاب کتابخانه ی ارواحاین کتاب رمانی فانتزی و تاریک است. داستان پسری است که پس از یک سری حوادث وحشتناک خانوادگی، سرنخ هایی را دنبال می کند که در نهایتش او از یک خانه دورافتاده مخصوص کودکان سردر می آورد.ماجرایی که با بچه های عجیب وغریب یتیم خانه ی خانم پرگرین آغاز شد و در تهی شهر ادامه پیدا کرد با کتابخانه ی ارواح به پایانی هیجان انگیز می رسد. در ابتدای داستان، جیکوب شانزده ساله توانایی نیرومند تازه ای در خود کشف می کند، و طولی نمی کشد که در قعر تاریخ فرو می رود تا دوستان عجیب وغریبش را از دژی محافظت شده نجات دهد. در سفر جیکوب اِما بلوم، دختری با سرانگشتان آتشین، و اَدسیون مک هنری، سگی با شامه ای تیز برای بو کشیدن بچه های گم شده، همراهی اش می کنند.از لندن امروزی به کوچه های هزارتوی مقر شیطان، فلاک زده ترین زاغه نشین انگلستان دوران ویکتوریایی، سفر می کنند. محلی که سرنوشت همه ی بچه های عجیب وغریب یک بار برای همیشه مشخص می شود.خواندن کتاب کتابخانه ی ارواح را به چه کسانی پیشنهاد می کنیماین کتاب را به تمام علاقه مندان به داستان های فانتزی پیشنهاد می کنیمبخشی از کتاب کتابخانه ی ارواحاِما گفت: «دوباره باهاش حرف بزن.» صدایش گیج و منگ بود. «بهش بگو بره گورش رو گم کنه.»دنبال کلمات گشتم، اما می گریختند. «نمی دونم چه جوری بگم.»اَدیسون گفت: «یک دقیقه پیش که گفتی. انگار شیطون رفته بود تو جلدت.»یک دقیقه پیش، قبل از این که بدانم قادر به انجامش هستم، کلمات به زبانم آمده بودند، منتظر بودند تا گفته شوند. حالا که دوباره می خواستمشان، مثل این بود که سعی کنی با دست خالی ماهی بگیری. هر بار که یکی را لمس می کردم، سُر می خورد و از دستم در می رفت.داد زدم: «دور شو!»کلمات به زبان خودمان بیان شد. تهی از جایش جم نخورد. پشتم را قرص کردم، توی چشم های مرکب فامش خیره شدم، و دوباره سعی کردم.از این جا برو! ولمون کن!دوباره به زبان خودمان. تهی سرش را مثل سگی کنجکاو کج کرد اما چون مجسمه ای بی حرکت ماند.اَدیسون پرسید: «رفته؟»بقیه نمی توانستند با اطمینان بگویند؛ فقط من می توانستم ببینمش. گفتم: «هنوز اون جاست. نمی دونم مشکل چیه.»احساس حماقت می کردم و خیط شده بودم. استعدادم به این سرعت از بین رفته بود؟