کتاب یک شب فاصله142761

معرفی کتاب یک شب فاصلهکتاب یک شب فاصله نوشته جنیفر ای. نیلسن نویسنده آمریکایی است. این کتاب یکی از کتاب های جذاب اخیر است که برای کودکان و نوجوانان منتشر شده است. این کتاب با ترجمه عادله قلی پور منتشر شده است.درباره کتاب یک شب فاصلهجنیفر ای. نیلسن در این داستان زندگی گرتای 1۲ ساله را روایت می کند. دختری که باید برای به دست آوردن آزادی خطر همه چیز را به جان بخرد. داستان در فضای دلهره آور جنگ آلمان شرقی و غربی و ساخت دیوار برلین اتفاق می افتد. این کتاب سرشار از لحظات سخت و نفس گیری است که قهرمان داستان با آن روبرو می شود؛ با این وجود گرتا با شهامت به تلاش خود ادامه می دهد تا در پشت دیوار برلین راهی برای رهایی پیدا کند. از امتیازات این کتاب باید به تاکید آن بر ارزش های خانوادگی اشاره کرد. علاوه بر این مفاهیمی همچون حق، ناحق، عدالت و بی عدالتی مطرح می شوند.خواندن کتاب یک شب فاصله را به چه کسانی پیشنهاد می کنیمیک شب فاصله مناسب رده سنی نوجوانان است؛ با این وجود داستان به قدری قوی توصیف شده که خواندن آن برای بزرگسالان نیز خالی از لطف به نظر نمی رسد.بخشی از کتاب یک شب فاصلهبا عجله از اتاقم بیرون دویدم. توی آشپزخانه مامانم را دیدم که سرش را روی شانهٔ فریتز، برادر بزرگترم گذاشته بود و هق هق گریه می کرد. فریتز نگاهی به سر تا پای من انداخت و با حرکت سر به پنجره اشاره کرد، مبادا هنوز بیرون را ندیده باشم. با دست اشک هایم را پاک کردم و از پشت مامانم را بغل کردم. شاید او به من نیازی نداشت، اما در آن لحظه من خیلی به او احتیاج داشتم.مامان نوازشم کرد و دست لرزانش را روی شانه ام گذاشت.در همان حال گریه به من گفت: «دیدی گِرتا؟ کار خودشون رو کردن. بدتر از اون که فکرش رو می کردیم.»مامانم روزگاری زن خیلی خوشگلی بوده، اما این به سال ها قبل مربوط می شد. آن قدر جنگ و قحطی و بدبختی کشیده بود که دیگر حواسش به فر موها و مرتب بودن لباسش نبود. موهای بورش رو به سفیدی می رفت و گوشهٔ چشمانش خیلی وقت بود که چروک برداشته بود. گاهی که خودم را توی آینه نگاه می کردم، آرزو می کردم که کاش زندگی من در آینده تا این اندازه سخت نباشد.پرسیدم: «حالا چرا الان؟ چرا امروز؟»نگاهم به فریتز بود و منتظر شنیدن جواب بودم. او حدود شش سال از من بزرگتر بود و بعد از پدرم فهمیده ترین کسی بود که می شناختم. اگر مامانم جوابی نداشت، حتماً او داشت. اما تنها کاری که از دستش برآمد این بود که شانه بالا بیندازد و مامانم را، که حالا صدای گریه اش بلندتر شده بود، محکم تر بغل بگیرد. به علاوه، من تا همین جا هم بیشتر از آن چه که می خواستم فهمیده بودم.