کوچه ابرهای گمشده (کتاب بوف۲۴)135059

معرفی کتاب کوچه ابرهای گمشده«کوچه ی ابرهای گم شده» نام رمانی از نویسنده معاصر ایرانی کورش اسدی (13۹۶/ 1343) است. اسدی نویسنده، ویراستار و مدرس داستان نویسی بود. وی نگاهی جدی به داستان کوتاه داشت و در اغلب داستان هایش فضای بکری را تجربه می کرد. او از جمله نویسندگانی است که با توجه به زبان و چگونگی قصه گویی، از نویسندگان هم نسل خود متمایز شده است. او اغلب به خلق فضاهایی نامعلوم می پردازد که مشخصه جغرافیایی شهر خاصی را در خود آشکار ندارد. علاوه بر آن آدم ها نیز اغلب بی نام اند. نامشخص بودن مکان ها و نام آدم ها با درون مایه آثار همخوان و متناسب است. گویی نویسنده تعمد دارد تا ضمن بهره بردن از فضاهای زندگی شهری انسان امروز، قصه معاصر را در حالتی ازلی و ابدی بازگو کند. کارون، شخصیت اصلی این رمان، جوان کتاب­فروشی است که بعد از انقلاب و با شروع جنگ، از شهر خود مهاجرت می ­کند و با پشتیبانی شخصی متمول به نام ممشاد روزگار می گذراند. داستان، روایت یک صبح تا شبی ست که کارون به دنبال کتابی به نام (کوچه ابرهای گمشده )، برای دختری به نام شیده می گردد. از ویژگی های اصلی این رمان می توان به زبان آن اشاره کرد؛ زبانی پر از تصویر و شاعرانگی و استفاده از امکانات دستگاه بلاغی زبان. اسدی زبان را مناسب حال راوی سرگشته و پریشان خود، سیال و در هم ریخته می کند، گاه از ظاهر واژگان و چینش به هم ریخته کلمات سود می جوید و پریشان فکری راوی حساس را با بیانی مملو از شاعرانگی به قلم می کشد. شکل گرفتنِ در لحظه زبان و توجه به ادبیات متن نیز، از نمودهای رمان نوست./بخشی از داستان: /چه می شود که یکی بچه ی خودش را جن خطاب می کند؟ جانوری بوده این آدم! چه مرگش بوده؟ یعنی آدم آن طور از زنِ خودش متنفر می شود؟ یک رجِ دیگر رفت و بلند شد. کاغذها را از روی میز برداشت. برگشت نشست./من همه اش توی گذشته ام. گیر کرده ام توی گذشته گیر کرده ام. مثلِ میخ که گیر کرده توی چوب. خوابِ میخ دیده بودم. همان که توی چوب گیر کرده بود./من درد داشتم./میخ توی چوب فرو رفته بود و همه جا چراغانی بود.