انسان در جستجوی معنا (معنا درمانی)193220

معرفی کتاب انسان در جستجوی معناکتاب انسان در جستجوی معنا نوشته دکتر ویکتور فرانکل، روان شناس و عصب شناس مشهور اتریشی است که با ترجمه نهضت صالحیان و مهین میلانی منتشر شده است. این کتاب مسیری را نشان می دهد که نویسنده به معنادرمانی رسیده است. در این کتاب، دکتر فرانکل تجربه ای را در این اثر توضیح می دهد که به کشف معنادرمانی (لوگوتراپی) منجر شد. درباره کتاب انسان در جستجوی معنادکتر فرانکل روان پزشک و نویسنده، گاهی از بیماران خود که از اضطراب ها و دردهای کوچک و بزرگ رنج می بردند و شکوه می کردند، می پرسید: «چرا خودکشی نمی کنید؟» او اغلب می توانست از پاسخ بیماران خط اصلی روان درمانی خویش را بیابد. در زندگی هر کسی چیزی وجود دارد. در زندگی یک نفر عشق وجود دارد که او را به فرزندانش پیوند می دهد؛ در زندگی دیگری استعدادی که بتواند آن را به کار گیرد؛ در زندگی سومی شاید تنها خاطرات کشداری که ارزش حفظ کردن دارد. یافتن این رشته های ظریف در یک زندگی فرو پاشیده به شکل انگاره ای استوار از معنا و مسئولیت، هدف و موضوع مبارزه طلبی «لوگوتراپی» است که تعبیر دکتر فرانکل «از تحلیل اگزیستانسیالیستی» نوین (هستی درمانی) است.فرانکل مدت زیادی در اردوگاه کار اجباری اسیر بود، که تنها وجود برهنه اش برای او باقی ماند و بس. پدر، مادر، برادر و همسرش یا در اردوگاه ها جان سپردند یا به کوره های آدم سوزی سپرده شدند. خواهرش تنها بازماندهٔ این خانواده بود که از اردوگاه های کار اجباری جان سالم به در برد. او چگونه زندگی را قابل زیستن می دانست درحالی که همهٔ اموالش را از دست داده بود، همهٔ ارزش هایش نادیده گرفته شده بود، از گرسنگی و سرما و بی رحمی رنج می برد و هر لحظه در انتظار مرگ بود؟ او به راستی چگونه زنده ماند؟ پیام چنین روانکاوی که شخصا با چنان شرایط خوفناکی مواجه بوده است، بسیار جذاب است. خواندن کتاب انسان در جستجوی معنا را به چه کسانی پیشنهاد می کنیماین کتاب را به تمام علاقه مندان به روان کاوی و مسائل روان شناسی پیشنهاد می کنیم.بخشی از کتاب انسان در جستجوی معنابیشتر رویدادهایی که در اینجا نشان داده می شود، در اردوگاه های بزرگ و مشهور روی نداده، بلکه در اردوگاه های کوچکی رخ داده است که بیشتر آدم سوزی ها در آنجا انجام می گرفت. به عبارت دیگر، این داستان به رنج و مرگ قهرمانان بزرگ و زندانیان شناخته شده یا کاپوهای برجسته ـ زندانیانی که به عنوان افراد امین مورد استفاده قرار می گرفتند و در نتیجه از امتیازهایی برخوردار بودند ـ نمی پردازد. سخن از فداکاری های مصلوب شدگان و مرگ توده های ناشناخته و مجرمانی است که گزارشی از آنان در دست نداریم. اینها همان زندانیان عادی بودند که نشان ویژه ای روی آستین خود نداشتند و کسانی بودند که به شدت مورد تحقیر کاپوها واقع می شدند؛ کاپوهایی که هرگز مزهٔ گرسنگی را نمی چشیدند، درحالی که آنان یا چیزی برای خوردن نداشتند یا با اندک غذایی فریاد شکم را می خواباندند. اما زندگی و گذران بسیاری از کاپوها در اردوگاه ها، بهتر از زندگی پیشینیان بود. اغلب کاپوها بیشتر از زندانبانان به زندانیان سختگیری می کردند و آنان را بیرحمانه تر از اس.اس ها به باد کتک می گرفتند. ناگفته نماند که کاپوها را از میان زندانیانی برمی گزیدند که شخصیت شان نشان دهندهٔ چنان رفتاری بود که اس.اس ها انتظارش را داشتند، و چنانچه در عمل خلاف خواسته و انتظار اس.اس ها تشخیص داده می شد، بی درنگ از کارشان برکنار می شدند.کاپوها به سرعت به خلق وخوی اس.اس ها و زندانبان های اردوگاه ها پی می بردند. بنابراین در مورد آنان نیز می توان بر پایهٔ اصول روان شناسی داوری کرد.کسانی که در خارج زندان بودند به این علت که تحت تأثیر عواطف و احساسات ترحم آمیز واقع می شدند، تصورات نادرستی دربارهٔ زندانیان داشتند زیرا از مبارزهٔ بین زندانیان برای زنده ماندن و یک تکه نان آگاه نبودند.این مبارزه و تلاش به طرزی خشن و بی رحمانه و تنها برای به چنگ آوردن تکه ای نان بخورونمیر روزانه، پیوسته در جریان بود.برای نمونه، کامیونی را در نظر می گیریم که رسمآ اعلام می شد باید شمار ویژه ای از زندانیان را به اردوگاهی دیگر حمل کند، اما حدس نزدیک به یقین همه این بود که مقصد نهایی کامیون به اتاق های گاز منتهی خواهد شد.