مستند داستانی (نه)42689

معرفی کتاب نهمستند داستانی نه اثر محمدرضا حدادپور جهرمی درباره ترورهای بیولوژیک اسرائیل است. حدادپور جهرمی صاحب کانال پرطرفدار دلنوشته های یک طلبه است که مستندهای داستانی خود را در انجا هم به صورت سریالی منتشر می کند.درباره کتاب نهموضوع بیوتروریسیم و طرح نقشه های صهیونیستی در این داستان به قلم حجت الاسلام محمدرضا حدادپور جهرمی به شیوایی بیان شده است. این اثر روایت نسل کشی، ظلم و دستکاری های ژنتیکی و جنایات هورمونی آشکار رژیم صهیونیستی علیه مسلمانان به ویژه مسلمانان مظلوم کشور افغانستان است.جهرمی این کتاب را پس از تحقیقات خود درباره منابع پنهان یهود نوشته است. او از صهیونیسم مطالبی جذاب و البته وحشتانک بدست آورد. مطالبی که بخشی از آن از راه منابع اشکار قابل رصد است و می توان با جستجو در شبکه های جهانی لابه لای کلمات و سخنان شبکه ها و شخصیت های مختلف این قوم به آن دسترسی پیدا کرد. او اطلاعات خود را در قالب پنج رمان برای روشنگری مسلمانان نوشت که کتاب اول آن حیفا در سال 13۹۶ منتشر شد. پس از آن کف خیابون را نوشت، تب مژگان، حجره پریا، همه نوکرها، دفترچه نیم سوخته یک تکفیری به ترتیب منتشر شدند. کتاب حاضر با عنوان نه موضوع بیوتروریسم را محور خود قرار داده و به طور ویژه به آن پرداخته است. این اثر بسیار مورد توجه دانشجویان افغانستانی و پاکستانی قرار گرفت و خیلی زود به دست آنها رسید.خواندن کتاب نه را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم اگر به داستان هایی با موضوعات سیاسی و به ویژه تروریسم علاقه دارید این مستند داستانی را بخوانید.درباره محمدرضا حدادپور جهرمیمحمد رضا حدادپور جهرمی متولد سال 13۶3، یکی از اساتید جوان حوزه علمیه جهرم است که معاونت پژوهشی این حوزه را نیز به عهده دارد. او فعالیتش را با کانال تلگرامی دلنوشته های یک طلبه شروع کرد. او به شهرت فراوانی بین ادب دوستان انقلابی رسید و آثار مختلفی را منتشر کرد. بیشتر آثارش داستانی و با موضوعاتی مانند فتنه و زندگی طلبه ها و خاطرات جنگ منتشر شده است.در دنیای امروز که انقلابیون کمتر به سراغ داستان نویسی رفته اند، محمدرضا حدادپور جهرمی به درستی درک کرده است که داستان گویی زبان نسل امروز است و اگر قرار است اطلاعاتی به مخاطب منتقل شود می توان از آن استفاده کرد. آثار این نویسنده در انتشارات حداد منتشر شده است. بخشی از کتاب نهسلام کردم و سوار ماشین شدم. نشستم عقب. بهش گفتم: «برو همونجایی که ماهدخت را پیاده کردی!»برگشت و یه نگاه بهم کرد و گفت: «خانم! قصد دخالت و فضولی ندارم و باید اوامر شما را اطاعت کنم اما خانم…»حرفشو قطع کردم و گفتم: «اما نداره … اگه باید اطاعت کنی ازم، بگو چشم و برو!»گفت چشم و راه افتاد!همینطور که میرفتیم، چشم از خیابونها و پیاده روها و مردمی که کلّه صبح پاشده بودن و دنبال روزی و زندگیشون بودند را تماشا میکردم. احساس میکردم دیگه هیچوقت این صحنه ها را نمیبینم … میمیرم و میرم اون دنیا و تموم میشم!فقط نگاه میکردم و تلاش میکردم چشم از خیابونا و آدماش برندارم تا خوب سیرم بشه … اون روزی که روز آخر زندیگم میدونستم، حتی از دیدن درختای پاییزی هم لذت میبردم …رفت و رفت تا به یکی از محله های خلوت و معمولی کابل رسیدیم. وسطش یه خیابون با درختای بلند و فراوون داشت … کم کم سرعتشو کم کرد و گوشه خیابون ایستاد!گفتم: «چی شد؟»گفت: «همین دور و برهاست … اجازه بدید ببینم …»از ماشین پیاده شد … یه نگاه به دور و برش انداخت … گوشیشو از جیبش درآورد و بعد از چند ثانیه شروع کرد با یه نفر که اون ور خط بود حرف زد!فکر کردم داره آدرس را از یکی میپرسه و تردید داره!اومد و سوار شد!پرسیدم: «چی شد؟»در حالی که ماشینشو روشن میکرد، گفت: «پیدا کردم!»حدود سیصد چهارصد متر رفت و پیچید توی یه کوچه خلوت!دقیقا از همون جا که پیچید، دل منم ریخت پایین و داشت قلبم از حلقم میزد بیرون! از بس هول کرده بودم، نمیدونستم چی بگم و چی بپرسم!یه چیزی به ذهنم رسید … به راننده گفتم: «مگه نگفتی وسط خیابون پیادش کردی و رفته؟! پس الان کجا داری میری؟!»هیچی نگفت و سکوت مرگباری بر جوّ ماشین حاکم بود!تا اینکه همینجوری که میرفتیم، دیدم که درب رو به روی ته کوچه باز بود و ماشین را مستقیم بُرد داخل! تا رفتیم داخل، با ریموت، اشاره کرد و در بسته شد!ماشین را وسط یه حیاط باغچه ای نگه داشت و گفت: «بفرمایید لطفا!»با حالتی که داشتم ترس و تعجبم را مخفی میکردم، گفتم: «اینجا کجاست؟»بازم جواب نداد و پیاده شد و یکی دو متری ماشین ایستاد تا پیاده بشم!بسم الله گفتم و دستمو بردم سمت دستگیره ماشین و درو باز کردم و پیاده شدم!راننده دستشو به نشانه احترام دراز کرد و مسیر را بهم نشون داد! یه نگاه انداختم به ساختمونی که قراره برم داخلش و قدم قدم رفتم بالا … در حالی که راننده هم پشت سرم بالا میومد … ترسیده بودم … همش حس میکردم الان محکم با چماق میکوبه تو سرم!درو باز کردم … وارد حال شدم و دیدم ماهدخت اونجاست!تا یک دقیقه فقط به هم نگاه میکردیم … یاد همه خاطراتی که با هم داشتیم افتادم و همه بدبختی های اون مدت را از چشم اون میدیدم!ماهدخت همینجوری که قدم میزد، گفت: «ما سه فصل با هم بودیم … یه فصل سخت و بد، توی اون انستیتو … یه فصل خوب و خوش در اروپا و اسرائیل با همه امکانات … یه فصل هم تو خونه خودت … افغانستان … در مسیر شکوفایی!فصل های قبلی با هم بودنمون خیلی برای من خاطره انگیز بود … ما قرار بود با هم خیلی کارها را بکنیم … قرار بود زن های کشورت را نجات بدیم و به حقوق از دست رفتشون آگاهشون کنیم … قرار بود خیلی کارها انجام بدیم … اما …»خیلی با آرامش گفتم: «تو مشکلت چیه؟ چرا اینقدر درگیری؟»گفت: «من برای مبارزه آفریده شدم … در هر مرحله ای از زندگیم، با کسانی ارتباط میگیرم و کار میکنم که به دردم بخورن و بتونم ازشون استفاده کنم! تا اینکه به تو رسیدم … قصش مفصله … که چرا و چطوری تو انتخاب شدی؟ حوصله بیانش ندارم … اما رابطم با تو خیلی فرق میکرد … با همه سوژه هایی که قبلا داشتم، تو فرق داشتی! یه جورایی مثل خودم کله شق و جستجوگر بودی! اما بهترین تصمیم را گرفتی! همین که تصمیم گرفتی فضولی و کنجکاوی نکنی تا زندگی خودتو نجات بدی و توی دردسر نیفتی، خیلی مهم بود!من خیلی نقشه ها داشتم و دارم که دوس داشتم و دارم که با تو ادامه بدم … اما سمن! تو اون روز اشتباه کردی که سوال پرسیدی ماهدخت کجاست؟ و راننده هم اشتباه کرد که جوابت داد!راننده بعدا تنبیه میشه … اما تو …»گفتم: «نیومدم که اینا را بشنوم! ماهدخت تو چطور دلت میاد با مردم و ملتت این کارا بکنی؟»یه پوزخند زد و گفت: «چیه؟ حالا رگ وطن پرستیت ورم کرده؟ تو هم از خودمونی … چندان رزومه درخشانی نداری … میدونی اگر بعد از مرگت فاش بشه که مامور موساد بودی و در تل آویو درس خوندی و آموزش دیدی، مردم چه بر سر خانواده و بابات میارن؟! پس لطفا یادت نره که خودتم همچین آب پاکی نیستی!تازه هر جور فکرش کنی، جرم من از تو کمتره!